و كيست ستمكارتر از كسى كه بر خداوند دروغ بندد يا آيات او را دروغ انگارد، آرى ستمكاران [مشركان‏] رستگار نمى‏شوند (۲۱)

و روزى كه همه آنان را گرد آوريم، آنگاه به مشركان گوييم كه شركايتان كه ادعا مى‏كرديد كجا هستند؟ (۲۲)

آنگاه عاقبت شرك آنان جز اين نيست كه مى‏گويند سوگند به خدا، پروردگارمان كه ما مشرك نبوديم‏ (۲۳)

بنگر چگونه بر خود دروغ مى‏بندند و بر ساخته‏هايشان بر باد رفته است‏ (۲۴)

و از ايشان كسانى هستند كه [به ظاهر] به تو گوش مى‏دهند، و ما بر دلهايشان پرده‏هايى كشيده‏ايم كه آن را درنيابند و در گوش آنان سنگينى‏اى نهاده‏ايم، و اگر هر معجزه‏اى ببينند به آن ايمان نمى‏آورند، و چون به نزد تو آيند با تو مجادله مى‏كنند و كافران مى‏گويند اين جز افسانه‏هاى پيشينيان نيست‏ (۲۵)

و ايشان [دشمنان را] از او [پيامبر] دور مى‏دارند ولى خود نيز از او دور مى‏مانند، جز خود را به نابودى نمى‏اندازند ولى نمى‏دانند (۲۶)

و اگر آنان را بينى كه بر آتش دوزخ بداشته‏اند [شگرفيها خواهى ديد] و گويند كاش ما را باز مى‏گرداندند و ديگر آيات پروردگارمان را انكار نمى‏كرديم و از مؤمنان مى‏شديم‏ (۲۷)

آرى آنچه در گذشته پنهان مى‏داشتند بر آنان آشكار شد و اگر باز گردانده مى‏شدند، بى‏شك به همانچه از آن نهى شده بودند، بر مى‏گشتند و آنان دروغگو هستند (۲۸)

و مى‏گفتند حياتى جز همين زندگى دنيويمان در كار نيست و ما برانگيختنى نيستيم‏ (۲۹)

و اگر بنگرى آنگاه كه ايشان را در پيشگاه پروردگارشان نگاه داشته‏اند [به آنان‏] گويد آيا اين حق نيست؟ گويند چرا سوگند به پروردگارمان گويد پس به خاطر كفرى كه مى‏ورزيديد عذاب را بچشيد (۳۰)