و براى خداوند از زراعت و چارپايانى كه خود او آفريده است، بهره‏اى قائل شدند و به پندار خويش چنين مدعى شدند كه اين براى خداست و اين براى بتان ما، آنگاه آنچه خاص بتانشان بود، به خداوند نمى‏رسد، ولى آنچه خاص خداوند بود به بتانشان مى‏رسد، چه بد حكم مى‏كنند (۱۳۶)

و بدين‏سان بتانشان در نظر بسيارى از آنان قتل فرزندانشان را آراسته جلوه دادند تا سرانجام آنان را نابود كنند و دينشان را بر آنان مشتبه سازند، و اگر خداوند [به قضاى حتمى‏] مى‏خواست، چنين نمى‏كردند، پس ايشان را با افترايى كه مى‏بندند، واگذار (۱۳۷)

و به پندار خويش گفتند اين چارپايان و زراعت حرام است، و جز كسى كه ما بخواهيم هيچ كس نبايد از آن بخورد، و چارپايانى كه سوارى آنها حرام شده است، و چارپايانى است كه نام خدا را [هنگام ذبح‏] بر آنها نمى‏برند، [اين احكام را] از روى افتراء به خداوند قائل شدند، [خداوند] به زودى به خاطر افترايى كه بستند جزاى‏شان را خواهد داد (۱۳۸)

و گفتند آنچه در شكم اين چارپايان است، خاص مردان ماست و بر زنان ما حرام است، و اگر آن مرده باشد، همه در آن شريكند [خداوند] به زودى جزاى اين [احكام ادعايى‏شان‏] را خواهد داد كه او فرزانه داناست‏ (۱۳۹)

به راستى كسانى كه فرزندانشان را از روى كم‏خردى و نادانى كشته‏اند، و آنچه خداوند به آنان روزى داده است، از روى افتراء به خداوند، حرام كرده‏اند، زيانكار شدند، اينان به راستى گمراه شدند، و رهيافته نبودند (۱۴۰)

و او كسى است كه باغهاى [داراى درختان‏] داربست‏دار و بدون داربست پديد آورده است و نيز درخت خرما و زراعتى كه ميوه‏هاى آن گوناگون است، و درخت زيتون و انار كه همانند و ناهمانندند، از ميوه آن چون ميوه برآورد بخوريد و روز چيدنش حق [بينوايان از] آن را بپردازيد، ولى اسراف نكنيد كه او اسرافكاران را دوست ندارد (۱۴۱)

و از چارپايان بعضى را باربردار و بعضى را دست‏آموز آفريده است، از آنچه خداوند روزيتان داده است، بخوريد و از گامهاى شيطان پيروى نكنيد كه او دشمن آشكار شماست‏ (۱۴۲)

هشت فرد [بيافريد و بر شما حلال كرد] از ميش دو تا و از بز دو تا، بگو آيا نرهاى آنها را حرام كرده است يا ماده‏هاى آنها را، يا آنچه در رحمهاى ماده‏هاى آنهاست؟ بگو اگر راست مى‏گوييد از روى علم مرا آگاه سازيد (۱۴۳)

و همچنين از شتر دو تا و از گاو دو تا، بگو آيا نرهاى آنها را حرام كرده است يا ماده‏هاى آنها را، يا آنچه در رحمهاى ماده‏هاى آنهاست؟ يا مگر به هنگامى كه خداوند به شما چنين سفارش كرد شاهد بوده‏ايد؟ [چنين نيست‏] آنگاه چه كسى ستمكارتر است از كسى كه به خداوند دروغ بسته است تا مردم را بى‏هيچ علم و اطلاعى به گمراهى بكشاند، بى‏گمان خداوند ستم‏پيشگان را هدايت نمى‏كند (۱۴۴)

بگو در آنچه به من وحى شده است چيزى را كه خوردنش بر خورنده‏اى حرام باشد، نمى‏يابم، مگر آنكه مردارى باشد، يا خونى روان، يا گوشت خوك، كه پليد است، يا قربانى‏اى كه از روى نافرمانى هنگام ذبحش نامى غير از نام خدا را برده باشند، اما اگر كسى درمانده شود، و تجاوزكار و زياده خواه نباشد [و از آن بخورد، گناهى بر او نيست‏] و بى‏گمان پروردگارت آمرزگار مهربان است‏ (۱۴۵)