به نام خداوند رحمتگر مهربان

سپاس خداوندى را كه آسمانها و زمين را آفريد و تاريكى و روشنايى را پديد آورد، آنگاه كافران براى پروردگارشان شريك قائل مى‏شوند (۱)

او كسى است كه شما را از گل آفريد، سپس [شما را در دنيا] عمرى مقرر داشت، و [براى آخرت‏] سر رسيدى در علم اوست، آنگاه [بعضى از شما] ترديد مى‏ورزيد (۲)

و او در آسمانها و زمين خداست، نهان و آشكاراى شما و كار و كردارتان را مى‏داند (۳)

هيچ آيه‏اى از آيات پروردگارشان براى آنان [مشركان‏] نيامد مگر آنكه از آن رويگردان بودند (۴)

و حق را چون بر ايشان نازل شد، دروغ انگاشتند، به زودى [حقيقت‏] اخبار آنچه بدان استهزاء كردند، بر ايشان آشكار خواهد شد (۵)

آيا نينديشيده‏اند كه پيش از آنان چه بسيار اقوامى را كه به آنان در روى زمين امكان و اقتدارى داده بوديم كه به شما نداده بوديم، نابود كرديم و براى آنان بسى باران [و بركت‏] از آسمان نازل كرديم و چه رودها كه از براى آنان جارى ساختيم، آنگاه آنان را به كيفر گناهانشان نابود كرديم و بعد از آنان قومى ديگر پديد آورديم‏ (۶)

و اگر كتابى نوشته بر كاغذ بر تو نازل مى‏كرديم و آنان با دستان خويش آن را لمس مى‏كردند، باز هم كافران مى‏گفتند اين جز جادوى آشكارى نيست‏ (۷)

و گفتند چرا فرشته‏اى بر او نازل نمى‏شود؟ و اگر فرشته‏اى نازل مى‏كرديم، كار به پايان رسيده بود، و ديگر مجال و مهلتى نمى‏يافتند (۸)

و اگر او [پيامبر] را فرشته‏اى مى‏گردانديم، آن [فرشته‏] را به صورت مردى در مى‏آورديم، و امر را همچنان بر آنان مشتبه مى‏ساختيم‏ (۹)

و پيش از تو پيامبرانى را كه بودند استهزاء كردند، و كيفر استهزايشان بر سر ريشخندكنندگانشان فرود آمد (۱۰)