به نام خداوند رحمتگر مهربان

به راستى كه خداوند سخن زنى را كه با تو درباره همسرش مجادله مى‏كرد و به خداوند شكايت حال خود مى‏گفت، شنيد، و خداوند گفت و گوى شما دو تن را مى‏شنود، چرا كه خداوند شنواى بيناست‏ (۱)

كسانى كه از ميان شما با زنانشان ظهار مى‏كنند، [بدانند كه‏] آن زنان [با اين ماجرا در حكم‏] مادران آنان نيستند، مادران آنان جز كسانى كه آنان را زاده‏اند، نيستند، و ايشان [با اين عمل‏] سخنى ناپسند و ناحق مى‏گويند، و بى‏گمان خداوند بخشاينده آمرزگار است‏ (۲)

و كسانى كه با زنانشان ظهار مى‏كنند، سپس از آنچه گفته‏اند برمى‏گردند [و مى‏خواهند به همسر خود بازگردند] بايد پيش از آنكه با همديگر تماس گيرند، برده‏اى آزاد كنند، اين اندرزى است كه به شما داده مى‏شود، و خداوند به آنچه مى‏كنيد آگاه است‏ (۳)

و هر كس كه [امكان آن را] نيافت، بايد كه پيش از آنكه با همديگر تماس گيرند، دو ماه پى در پى روزه بگيرد، سپس [بازهم‏] اگر نتوانست [روزه بگيرد]، در آن صورت بايد به اطعام شصت فقير بپردازد، اين [كفاره‏] براى آن است كه به [امر] خداوند و پيامبر او ايمان آوريد، و اين احكام الهى است، و براى كافران عذابى دردناك [مقرر] است‏ (۴)

بى‏گمان كسانى كه با [امر] خداوند و پيامبر او مخالفت مى‏كنند، سرنگون شوند، چنانكه پيشينيانشان هم سرنگون شدند، و به راستى آياتى روشنگر فرو فرستاده‏ايم، و براى كافران عذابى خفت‏بار [درپيش‏] است‏ (۵)

روزى كه خداوند همگى آنان را [از گور] برانگيزد، سپس آنان را به [حقيقت و نتيجه‏] آنچه كرده‏اند آگاه سازد، خداوند آن را در شمار آورده است اما [خود] آنان فراموشش كرده‏اند، و خداوند بر هر چيز گواه است‏ (۶)

آيا نينديشيده‏اى كه خداوند آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است مى‏داند، هيچ رازگويى سه تن نباشد مگر آنكه او چهارمين آنان است، و نه [رازگويى‏] پنج تن مگر آنكه او ششمين آنان است، و نه كمتر از اين و نه بيشتر مگر آنكه او هر جا كه باشند با ايشان است، سپس در روز قيامت آنان را به [نتيجه و حقيقت‏] كار و كردارشان آگاه مى‏سازد، بى‏گمان خداوند به هر چيزى داناست‏ (۷)

آيا ننگريسته‏اى در كار كسانى كه از نجوا نهى شده‏اند، سپس به آنچه از آن نهى شده‏اند، باز مى‏گردند و به گناه و ستمكارى و نافرمانى از پيامبر باهم نجوا مى‏كنند، و چون به نزدت آيند به نحوى به تو درود مى‏فرستند كه خداوند آن گونه به تو درود نفرستاده است، و در دلهايشان گويند چرا به خاطر آنچه مى‏گوييم خداوند عذابمان نمى‏كند؟ جهنم برايشان كافى است كه به آن اندر آيند، و چه بد سرانجامى است‏ (۸)

اى مؤمنان چون رازگويى كنيد، به قصد گناه و ستمكارى و نافرمانى از پيامبر نجوا مكنيد، و به قصد نيكى و تقوا نجوا كنيد، و از خداوندى كه نزد او محشور مى‏گرديد پروا كنيد (۹)

جز اين نيست كه نجوا از سوى شيطان است تا مؤمنان را غمگين كند، و هيچ زيان رسان به آنان نيست، مگر به اذن الهى، و مؤمنان بايد فقط بر خداوند توكل كنند (۱۰)

اى مؤمنان چون به شما گفته شود در مجالس جا باز كنيد، باز كنيد، كه خداوند در كار شما گشايش آورد، و چون گفته شود برخيزيد، برخيزيد، خداوند از ميان شما مؤمنان و دانش يافتگان را به درجاتى رفعت دهد و خداوند به آنچه مى‏كنيد آگاه است‏ (۱۱)

اى مؤمنان چون خواهيد كه با پيامبر راز گوييد، پيش از نجوايتان صدقه‏اى تقديم داريد اين براى شما بهتر و پاكيزه‏تر است، اما اگر چيزى نيافتيد، بى‏گمان خداوند آمرزگار مهربان است‏ (۱۲)

[سپس كه كسى جز على ع توفيق نيافت فرمود] آيا ترسيديد كه پيش از نجوايتان صدقاتى تقديم داريد؟ حال كه چنين نكرديد و خداوند هم از شما درگذشت، پس نماز را برپا داريد و زكات را بپردازيد و از خداوند و پيامبرش اطاعت كنيد، و خداوند به آنچه مى‏كنيد آگاه است‏ (۱۳)

آيا ننگريسته‏اى كسانى را كه با قومى كه خداوند بر آنان خشم آورده است، و نه از شما هستند و نه از آنان [يهوديان‏]، دوستى ورزيده‏اند؟ و آگاهانه به دروغ سوگند مى‏خورند (۱۴)

خداوند براى آنان عذابى سهمگين آماده ساخته است، آنان عملكردشان بد است‏ (۱۵)

سوگندهايشان را سپر بلا كرده‏اند، و [مردمان را] از راه خدا باز مى‏دارند، پس عذابى خفت‏بار [در پيش‏] دارند (۱۶)

اموال و اولادشان به هيچ روى از [عذاب‏] خدا بازشان ندارد، اينان دوزخى‏اند و جاودانه در آنند (۱۷)

روزى كه خداوند همگى آنان را برانگيزد، آنگاه [مشركان‏] براى او به همان گونه سوگند ياد مى‏كنند كه براى شما ياد مى‏كنند و گمان مى‏كنند كه حقى در دست دارند، بدانيد كه آنان دروغگويانند (۱۸)

شيطان بر آنان دست يافت، سپس ياد خدا را از خاطر آنان برد، اينان حزب شيطانند، هان بى‏گمان حزب شيطان زيانكارانند (۱۹)

بى‏گمان كسانى كه با [امر] خداوند و پيامبر او مخالفت مى‏كنند، اينان از زمره فرومايگانند (۲۰)

خداوند مقرر داشته است كه من و پيامبرانم پيروز گرديم، بى‏گمان خداوند نيرومند پيروزمند است‏ (۲۱)

قومى نيابى كه به خداوند و روز بازپسين ايمان داشته باشند و با كسانى كه با خداوند و پيامبر او مخالفت مى‏ورزند، دوستى كنند، ولو آنكه پدرانشان يا فرزندانشان يا برادرانشان يا خاندانشان باشند اينانند كه [خداوند] در دلهايشان [نقش‏] ايمان نگاشته است، و به فيضى از جانب خويش استوارشان داشته است، و [ايشان را] به بوستانهايى درآورد كه جويباران از فرودست آن جارى است، جاودانه در آنند، خداوند از آنان خشنود است، و آنان هم از او خشنودند، اينان خدا خواهانند، بدانيد كه خدا خواهان رستگارانند (۲۲)