ParsQuran
سوره ۵۶: الواقعة - جزء ۲۷ - ترجمه خرمشاهی

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ ﴿۱﴾
چون واقعه بزرگ [قيامت‏] واقع شود (۱)
لَيْسَ لِوَقْعَتِهَا كَاذِبَةٌ ﴿۲﴾
در وقوع آن دروغى نيست‏ (۲)
خَافِضَةٌ رَافِعَةٌ ﴿۳﴾
هم فرو دارنده‏[ى كافران‏] است و هم فرادارنده‏[ى مؤمنان‏] (۳)
إِذَا رُجَّتِ الْأَرْضُ رَجًّا ﴿۴﴾
آنگاه كه زمين به جنبشى سخت جنبانده شود (۴)
وَبُسَّتِ الْجِبَالُ بَسًّا ﴿۵﴾
و كوهها سخت خرد و ريز شود (۵)
فَكَانَتْ هَبَاءً مُنْبَثًّا ﴿۶﴾
و همچون غبارى پراكنده گردد (۶)
وَكُنْتُمْ أَزْوَاجًا ثَلَاثَةً ﴿۷﴾
و شما گروههاى سه‏گانه‏اى باشيد (۷)
فَأَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ ﴿۸﴾
[يكى‏] اصحاب يمين، و چه حال دارند اصحاب يمين‏ (۸)
وَأَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿۹﴾
و [ديگرى‏] اصحاب شمال، و چه حال دارند اصحاب شمال‏ (۹)
وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ ﴿۱۰﴾
و [سومين‏] سابقان كه پيشتازانند (۱۰)
أُولَئِكَ الْمُقَرَّبُونَ ﴿۱۱﴾
اينانند كه مقرب‏اند (۱۱)
فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ ﴿۱۲﴾
در بهشتهاى پرناز و نعمت‏ (۱۲)
ثُلَّةٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ ﴿۱۳﴾
گروهى بسيار از پيشينيان‏ (۱۳)
وَقَلِيلٌ مِنَ الْآخِرِينَ ﴿۱۴﴾
و اندكى از واپسينان‏ (۱۴)
عَلَى سُرُرٍ مَوْضُونَةٍ ﴿۱۵﴾
بر تختهاى گوهرنشان‏ (۱۵)
مُتَّكِئِينَ عَلَيْهَا مُتَقَابِلِينَ ﴿۱۶﴾
رودرروى هم بر آنها تكيه زده‏اند (۱۶)
يَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ ﴿۱۷﴾
جاودانه جوانان بر گرد آنان مى‏گردند (۱۷)
بِأَكْوَابٍ وَأَبَارِيقَ وَكَأْسٍ مِنْ مَعِينٍ ﴿۱۸﴾
همراه با كوزه‏ها و ابريقها و جامهايى از شراب جارى‏ (۱۸)
لَا يُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَلَا يُنْزِفُونَ ﴿۱۹﴾
كه [بهشتيان‏] از آن سردرد نگيرند و بد مست نشوند (۱۹)
وَفَاكِهَةٍ مِمَّا يَتَخَيَّرُونَ ﴿۲۰﴾
و ميوه‏هايى از آنچه بر مى‏گزينند (۲۰)
وَلَحْمِ طَيْرٍ مِمَّا يَشْتَهُونَ ﴿۲۱﴾
و گوشت مرغ از آنچه خوش دارند (۲۱)
وَحُورٌ عِينٌ ﴿۲۲﴾
و حوريان چشم درشت‏ (۲۲)
كَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَكْنُونِ ﴿۲۳﴾
كه همانندان مرواريد نهفته‏اند (۲۳)
جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿۲۴﴾
اين پاداش كارى است كه كرده‏اند (۲۴)
لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِيمًا ﴿۲۵﴾
در آنجا [سخنان‏] بيهوده و [گزاف‏] گناه‏آلود نشنوند (۲۵)
إِلَّا قِيلًا سَلَامًا سَلَامًا ﴿۲۶﴾
نشنوند مگر سخنى كه سلام است و سلام‏ (۲۶)
وَأَصْحَابُ الْيَمِينِ مَا أَصْحَابُ الْيَمِينِ ﴿۲۷﴾
و اصحاب يمين چه حال دارند اصحاب يمين‏ (۲۷)
فِي سِدْرٍ مَخْضُودٍ ﴿۲۸﴾
در جوار درختان سدر بى‏خار (۲۸)
وَطَلْحٍ مَنْضُودٍ ﴿۲۹﴾
و موزهاى توبرتو (۲۹)
وَظِلٍّ مَمْدُودٍ ﴿۳۰﴾
و سايه گسترده‏ (۳۰)
وَمَاءٍ مَسْكُوبٍ ﴿۳۱﴾
و آبى ريزان‏ (۳۱)
وَفَاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ ﴿۳۲﴾
و ميوه بسيار (۳۲)
لَا مَقْطُوعَةٍ وَلَا مَمْنُوعَةٍ ﴿۳۳﴾
كه نه پايان‏پذير است و نه بازداشته‏ (۳۳)
وَفُرُشٍ مَرْفُوعَةٍ ﴿۳۴﴾
و دوشيزگان گرامى‏ (۳۴)
إِنَّا أَنْشَأْنَاهُنَّ إِنْشَاءً ﴿۳۵﴾
ما ايشان را به ابداع آفريده‏ايم‏ (۳۵)
فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْكَارًا ﴿۳۶﴾
و دوشيزه‏شان داشته‏ايم‏ (۳۶)
عُرُبًا أَتْرَابًا ﴿۳۷﴾
همسر دوست و هم سن و سال‏ (۳۷)
لِأَصْحَابِ الْيَمِينِ ﴿۳۸﴾
خاص اصحاب يمين‏ (۳۸)
ثُلَّةٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ ﴿۳۹﴾
جماعتى بسيار از پيشينيان‏ (۳۹)
وَثُلَّةٌ مِنَ الْآخِرِينَ ﴿۴۰﴾
و جماعتى بسيار از واپسينان‏ (۴۰)
وَأَصْحَابُ الشِّمَالِ مَا أَصْحَابُ الشِّمَالِ ﴿۴۱﴾
و اصحاب شمال، چه حال دارند اصحاب شمال‏ (۴۱)
فِي سَمُومٍ وَحَمِيمٍ ﴿۴۲﴾
در ميان آتشباد و آب جوشند (۴۲)
وَظِلٍّ مِنْ يَحْمُومٍ ﴿۴۳﴾
و سايه‏اى از دوده‏ (۴۳)
لَا بَارِدٍ وَلَا كَرِيمٍ ﴿۴۴﴾
كه نه خنك است و نه خوش‏ (۴۴)
إِنَّهُمْ كَانُوا قَبْلَ ذَلِكَ مُتْرَفِينَ ﴿۴۵﴾
ايشان پيش از اين نازپرورده بودند (۴۵)
وَكَانُوا يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنْثِ الْعَظِيمِ ﴿۴۶﴾
بر گناه بزرگ مداومت مى‏كردند (۴۶)
وَكَانُوا يَقُولُونَ أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ﴿۴۷﴾
و مى‏گفتند آيا چون مرديم و خاك و استخوانها[ى پوسيده‏] شديم، آيا برانگيخته خواهيم شد؟ (۴۷)
أَوَآبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ ﴿۴۸﴾
و همچنين نياكان ما؟ (۴۸)
قُلْ إِنَّ الْأَوَّلِينَ وَالْآخِرِينَ ﴿۴۹﴾
بگو كه پيشينيان و واپسينان‏ (۴۹)
لَمَجْمُوعُونَ إِلَى مِيقَاتِ يَوْمٍ مَعْلُومٍ ﴿۵۰﴾
براى موعد روزى معين گرد آيند (۵۰)
ثُمَّ إِنَّكُمْ أَيُّهَا الضَّالُّونَ الْمُكَذِّبُونَ ﴿۵۱﴾
سپس شمايان اى گمراهان دروغ انگار [و اهل انكار] (۵۱)
لَآكِلُونَ مِنْ شَجَرٍ مِنْ زَقُّومٍ ﴿۵۲﴾
خورندگان از درخت زقوميد (۵۲)
فَمَالِئُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ ﴿۵۳﴾
و شكم انباران از آن‏ (۵۳)
فَشَارِبُونَ عَلَيْهِ مِنَ الْحَمِيمِ ﴿۵۴﴾
و بر آن آب جوش آشامندگانيد (۵۴)
فَشَارِبُونَ شُرْبَ الْهِيمِ ﴿۵۵﴾
و مانند نوشيدن شتران عطش زده مى‏آشاميد (۵۵)
هَذَا نُزُلُهُمْ يَوْمَ الدِّينِ ﴿۵۶﴾
اين پيشكش ايشان در روز جزاست‏ (۵۶)
نَحْنُ خَلَقْنَاكُمْ فَلَوْلَا تُصَدِّقُونَ ﴿۵۷﴾
ما شما را آفريده‏ايم، پس چرا تصديق نمى‏كنيد؟ (۵۷)
أَفَرَأَيْتُمْ مَا تُمْنُونَ ﴿۵۸﴾
آيا انديشيده‏ايد آنچه [از منى‏] را كه [در رحمها] مى‏ريزيد (۵۸)
أَأَنْتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ ﴿۵۹﴾
آيا شما آن را آفريده‏ايد يا ما آفريننده‏ايم‏ (۵۹)
نَحْنُ قَدَّرْنَا بَيْنَكُمُ الْمَوْتَ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ ﴿۶۰﴾
ما در ميان شما مرگ را مقدر داشته‏ايم، و ما درمانده نيستيم‏ (۶۰)
عَلَى أَنْ نُبَدِّلَ أَمْثَالَكُمْ وَنُنْشِئَكُمْ فِي مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿۶۱﴾
كه همانندان شما را جانشين شما گردانيم، و شما را در هيئتى كه نمى‏دانيد باز آفرينيم‏ (۶۱)
وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ النَّشْأَةَ الْأُولَى فَلَوْلَا تَذَكَّرُونَ ﴿۶۲﴾
و به راستى نشاه نخستين را شناخته‏ايد، پس چرا پند نمى‏گيريد؟ (۶۲)
أَفَرَأَيْتُمْ مَا تَحْرُثُونَ ﴿۶۳﴾
آيا انديشيده‏ايد در آنچه مى‏كاريد؟ (۶۳)
أَأَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ ﴿۶۴﴾
آيا شما آن را مى‏رويانيد يا ما روياننده‏ايم؟ (۶۴)
لَوْ نَشَاءُ لَجَعَلْنَاهُ حُطَامًا فَظَلْتُمْ تَفَكَّهُونَ ﴿۶۵﴾
اگر خواهيم آن را خرد و ريز گردانيم و شما حسرت‏زده شويد (۶۵)
إِنَّا لَمُغْرَمُونَ ﴿۶۶﴾
[و گوييد] ما غرامت ديدگانيم‏ (۶۶)
بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ ﴿۶۷﴾
بلكه ما بى‏بهرگانيم‏ (۶۷)
أَفَرَأَيْتُمُ الْمَاءَ الَّذِي تَشْرَبُونَ ﴿۶۸﴾
آيا انديشيده‏ايد به آبى كه مى‏آشاميد؟ (۶۸)
أَأَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ ﴿۶۹﴾
آيا شما آن را از ابر فرو فرستاده‏ايد يا ما فرو فرستنده‏ايم؟ (۶۹)
لَوْ نَشَاءُ جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلَا تَشْكُرُونَ ﴿۷۰﴾
اگر خواهيم آن را شور و تلخ گردانيم پس چرا سپاس نمى‏گزاريد؟ (۷۰)
أَفَرَأَيْتُمُ النَّارَ الَّتِي تُورُونَ ﴿۷۱﴾
آيا انديشيده‏ايد به آتشى كه مى‏افروزيد؟ (۷۱)
أَأَنْتُمْ أَنْشَأْتُمْ شَجَرَتَهَا أَمْ نَحْنُ الْمُنْشِئُونَ ﴿۷۲﴾
آيا شما درختش را آفريده‏ايد يا ما آفريننده‏ايم؟ (۷۲)
نَحْنُ جَعَلْنَاهَا تَذْكِرَةً وَمَتَاعًا لِلْمُقْوِينَ ﴿۷۳﴾
ما آن را پندآموزى ساخته‏ايم و توشه‏اى براى رهروان‏ (۷۳)
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ ﴿۷۴﴾
پس به نام پروردگارت كه بزرگ است تسبيح گوى‏ (۷۴)
فَلَا أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ ﴿۷۵﴾
سوگند مى‏خورم به منزلگاههاى ستارگان‏ (۷۵)
وَإِنَّهُ لَقَسَمٌ لَوْ تَعْلَمُونَ عَظِيمٌ ﴿۷۶﴾
و آن اگر بدانيد سوگندى عظيم است‏ (۷۶)
إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ ﴿۷۷﴾
آن قرآنى كريم است‏ (۷۷)
فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ ﴿۷۸﴾
در كتابى نهفته‏ (۷۸)
لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ ﴿۷۹﴾
جز پاكيزگان به آن دسترس ندارند (۷۹)
تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۸۰﴾
فرو فرستاده‏اى از سوى پروردگار جهانيان است‏ (۸۰)
أَفَبِهَذَا الْحَدِيثِ أَنْتُمْ مُدْهِنُونَ ﴿۸۱﴾
آيا شما در كار اين سخن سستى مى‏ورزيد؟ (۸۱)
وَتَجْعَلُونَ رِزْقَكُمْ أَنَّكُمْ تُكَذِّبُونَ ﴿۸۲﴾
و سپاس روزيتان را چنان كرده‏ايد كه [آن را] انكار مى‏كنيد (۸۲)
فَلَوْلَا إِذَا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ ﴿۸۳﴾
پس چرا چون جان به گلوگاه رسد (۸۳)
وَأَنْتُمْ حِينَئِذٍ تَنْظُرُونَ ﴿۸۴﴾
و شما در آن هنگام نظاره‏گريد (۸۴)
وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْكُمْ وَلَكِنْ لَا تُبْصِرُونَ ﴿۸۵﴾
و ما به آن [جان شما] از شما نزديكتريم ولى شما به چشم بصيرت نمى‏نگريد (۸۵)
فَلَوْلَا إِنْ كُنْتُمْ غَيْرَ مَدِينِينَ ﴿۸۶﴾
پس چرا اگر شما جزا دادنى نيستيد (۸۶)
تَرْجِعُونَهَا إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ ﴿۸۷﴾
اگر راست مى‏گوييد چرا آن را باز نمى‏گردانيد؟ (۸۷)
فَأَمَّا إِنْ كَانَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ ﴿۸۸﴾
سپس آنگاه اگر از مقربان باشد (۸۸)
فَرَوْحٌ وَرَيْحَانٌ وَجَنَّتُ نَعِيمٍ ﴿۸۹﴾
رهايش و گشايش است و بهشت پرناز و نعمت‏ (۸۹)
وَأَمَّا إِنْ كَانَ مِنْ أَصْحَابِ الْيَمِينِ ﴿۹۰﴾
و اما اگر از اصحاب يمين باشد (۹۰)
فَسَلَامٌ لَكَ مِنْ أَصْحَابِ الْيَمِينِ ﴿۹۱﴾
پس سلام بر تو باد از اصحاب يمين‏ (۹۱)
وَأَمَّا إِنْ كَانَ مِنَ الْمُكَذِّبِينَ الضَّالِّينَ ﴿۹۲﴾
و اما اگر از منكران گمراه باشد (۹۲)
فَنُزُلٌ مِنْ حَمِيمٍ ﴿۹۳﴾
پيشكش [او] از آب‏جوشان است‏ (۹۳)
وَتَصْلِيَةُ جَحِيمٍ ﴿۹۴﴾
و ورود به جهنم‏ (۹۴)
إِنَّ هَذَا لَهُوَ حَقُّ الْيَقِينِ ﴿۹۵﴾
اين همانا حق‏اليقين است‏ (۹۵)
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ ﴿۹۶﴾
پس به نام پروردگارت كه بزرگ است، تسبيح بگوى‏ (۹۶)