اى مؤمنان از چيزهايى پرس و جو نكنيد كه چون بر شما آشكار شود، شما را اندوهگين كند، و اگر در زمانى كه قرآن نازل مى‏گردد، پرس و جو كنيد، [حكم و تكليف شاق آن‏] بر شما آشكار مى‏گردد، خداوند از گذشته‏ها گذشته است و خدا آمرزگار مهربان است‏ (۱۰۱)

قومى كه پيش از شما بودند، نظير آن [مساله‏] ها را پرسيدند، سپس به همان سبب كافر شدند (۱۰۲)

خداوند نه در مورد بحيره و نه سائبه و نه وصيله، و نه حامى حكمى مقرر نداشته است، ولى كافران بر خداوند دروغ مى‏بندند و بيشترشان تعقل نمى‏كنند (۱۰۳)

و چون به ايشان گفته شود از آنچه خداوند نازل كرده است و از پيامبر پيروى كنيد، گويند آنچه نياكانمان را بر آن يافته‏ايم، براى ما كافى است، حتى اگر نياكانشان چيزى ندانسته و راهى نيافته باشند؟ (۱۰۴)

اى مؤمنان شما مسؤوليت [حفظ و هدايت‏] خودتان را داريد، چون شما راهيافته باشيد، كسى كه به بيراهه رفته باشد، زيانى به شما نمى‏رساند، بازگشت همگى شما به سوى خداوند است، آنگاه شما را از [حقيقت و نتيجه‏] آنچه انجام داده‏ايد، آگاه مى‏سازد (۱۰۵)

اى مؤمنان چون يكى از شما را مرگ فرا رسد، به هنگام وصيت بايد دو تن از عادلان خودتان [مسلمانان‏]، يا اگر در سفر دچار مصيبت مرگ شديد، دو تن از غير خودتان [اهل كتاب‏] شاهد و حاضر باشند، و اگر در حق آنان شك داريد، آنان را نگاه داريد تا بعد از نماز به خداوند سوگند ياد كنند كه ما آن [شهادت يا سوگند خود] را به هيچ قيمتى نمى‏فروشيم، اگر چه به سود خويشاوندمان باشد، و شهادت الهى را پنهان نمى‏كنيم، كه در غير اين صورت از گناهكاران خواهيم بود (۱۰۶)

و اگر معلوم شود كه آنان مرتكب گناه [خيانت‏] شده‏اند، آنگاه دو تن از كسانى كه بر آنان جفا رفته است و از نزديكان [متوفى‏] هستند به جاى آنان قيام كنند، و به خداوند سوگند بخورند كه شهادت ما از شهادت آن دو درست‏تر است و ما از حق تجاوز نمى‏كنيم و در غير اين صورت از ستمكاران خواهيم بود (۱۰۷)

اين نزديكتر است به آنكه شهادت چنانكه بايد و شايد ادا شود، يا شاهدان بترسند كه مبادا سوگندى بعد از سوگند آنان [و بر خلاف آنان‏] به ميان آيد، و از خداوند پروا كنيد و گوش شنوا داشته باشيد و [بدانيد كه‏] خداوند نافرمانان را هدايت نمى‏كند (۱۰۸)

روزى [فرارسد] كه خداوند پيامبران را گرد آورد و بپرسد كه [امتتان‏] چه پاسخى به شما دادند؟ گويند ما علمى [به حقيقت امر] نداريم، تويى كه داناى رازهاى نهانى‏ (۱۰۹)

چنين بود كه خداوند گفت اى عيسى بن مريم نعمتم را بر خود و بر مادرت به يادآور كه تو را به روح‏القدس يارى دادم كه در گهواره [به اعجاز] و در ميانسالى [به وحى‏] با مردم سخن گفتى، و ياد كن كه به تو كتاب و حكمت و تورات و انجيل آموختم، و ياد كن كه به اذن من از گل چيزى به هيئت پرنده مى‏ساختى و در آن مى‏دميدى و آن به اذن من پرنده [اى جاندار] مى‏شد و به اذن من نابيناى مادرزاد و پيس را بهبود مى‏بخشيدى و ياد كن كه مردگان را به اذن من زنده [از گور] بيرون مى‏آوردى، و ياد كن كه چون براى بنى‏اسرائيل معجزاتى آوردى [آسيب و آزار] آنان را از تو بازداشتم، آنگاه كفرپيشگان ايشان مى‏گفتند اين جز جادوى آشكار نيست‏ (۱۱۰)