چرا كه [وحى‏] فرو فرستاده الهى را ناخوش دارند، پس اعمالشان را تباه [و بى‏ارزش‏] گرداند (۹)

آيا در زمين سير و سفر نكرده‏اند كه بنگرند سرانجام كسانى كه پيش از آنان بوده‏اند چگونه بود، كه خداوند نابودشان كرد، و سرنوشت كافران همانند آن است‏ (۱۰)

اين از آن است كه خداوند سرور مؤمنان است و كافران سرورى ندارند (۱۱)

بى‏گمان خداوند كسانى را كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، به بوستانهايى در مى‏آورد كه جويباران از فرودست آن جارى است، و كافران [از ظواهر زندگى‏] بهره بر مى‏گيرند و همان گونه كه چارپايان مى‏خورند، مى‏خورند و [مى‏خوابند] و آتش [دوزخ‏] جايگاه ايشان است‏ (۱۲)

و چه بسيار [مردم‏] شهرها كه از شهر تو كه آواره‏ات كرد نيرومندتر بودند، نابودشان كرديم، و ياورى نداشتند (۱۳)

آيا كسى كه به طريقه روشنى از جانب پروردگار خويش است، همانند كسى است كه بد عملى‏اش در نظرش آراسته جلوه داده شده و از هوى و هوسهايشان پيروى مى‏كنند (۱۴)

وصف بهشتى كه به پرهيزگاران وعده داده شده است [چنين است كه‏] در آن جويهايى از آب ناگندا، و جويهايى از شيرى كه مزه‏اش تغييرناپذير است، و جويهايى از شراب لذت‏بخش آشامندگان، و جويهايى از عسل پالوده [روان‏] است، و برايشان در آنجا همه گونه ميوه هست، و نيز آمرزشى از جانب پروردگارشان، [آيا چنين كسى‏] همانند كسى است كه جاودانه در آتش [دوزخ‏] است؟ و به آنان آبى جوشان نوشانده مى‏شود كه دل و روده‏هايشان را پاره پاره مى‏كند (۱۵)

و از ايشان كسانى هستند كه [ظاهرا] به تو گوش مى‏سپارند، سپس كه از نزدت بيرون مى‏روند، به دانش يافتگان گويند هم اكنون چه گفت؟ اينان كسانى هستند كه خداوند به دلهايشان مهر نهاده است و از هوى و هوسهايشان پيروى كرده‏اند (۱۶)

و رهيافتگان را هدايت افزود و [راه و رسم‏] پارسايى‏شان آموخت‏ (۱۷)

پس انتظار ندارند مگر قيامت را كه به ناگهان به سراغشان آيد، كه به راستى نشانه‏هاى آن ظاهر شده است، پس آنگاه كه فراز آيدشان، چه پندى مى‏خواهند بگيرند؟ (۱۸)