به نام خداوند رحمتگر مهربان

حم [حا ميم‏] (۱)

كتابى است فروفرستاده از سوى خداوند پيروزمند فرزانه‏ (۲)

آسمانها و زمين و آنچه در ميان آنهاست، جز به حق و سرآمدى معين نيافريده‏ايم و كافران از آنچه هشدار مى‏يابند رويگردانند (۳)

بگو آيا شريكانى را كه به جاى خداوند قائل هستيد، نگريسته‏ايد، به من بنمايانيد كه چه چيزى را در زمين آفريده‏اند، يا آيا در [آفرينش‏] آسمانها شركتى داشته‏اند، اگر راست مى‏گوييد كتابى پيش از اين [كتاب‏]، يا نشانه‏اى از علم بياوريد (۴)

و كيست گمراه‏تر از كسى كه موجودى را به دعا خواند كه تا روز قيامت پاسخش را ندهد، و ايشان از دعاى آنان بى‏خبرند (۵)

و چون مردم گرد آورده شوند، [آن معبودان باطل‏] دشمنان ايشان باشند، و عبادتشان را منكر شوند (۶)

و چون آيات روشنگر ما بر آنان خوانده شود، كافران درباره حق چون فراز آيدشان گويند، اين جادوى آشكار است‏ (۷)

يا گويند آن را بر ساخته است بگو اگر آن را برساخته باشم، در برابر خداوند چيزى به سود من نداريد، او به آنچه به آن مى‏پردازيد آگاه‏تر است، خداوند در ميان من و شما گواه بس، و او آمرزگار مهربان است‏ (۸)

بگو [من‏] پديده‏اى نو ظهور در ميان پيامبران نيستم، و نمى‏دانم بر من و بر شما چه خواهد رفت، جز از وحيى كه به من مى‏شود، از چيزى پيروى نمى‏كنم، و من جز هشداردهنده‏اى آشكار نيستم‏ (۹)

بگو بينديشيد اگر [قرآن‏] از سوى خداوند باشد و سپس به آن انكار ورزيد، [آيا ستمگر نيستيد؟] و گواهى از بنى‏اسرائيل بر همانند آن گواهى داده است، آنگاه او ايمان آورده و شما استكبار ورزيديد، بى‏گمان خداوند قوم ستمكاران را هدايت نمى‏كند (۱۰)

و كافران در حق مؤمنان گويند اگر خير بود آنان بر ما در زمينه آن پيشى نمى‏گرفتند، و چون به آن راهياب نشدند، گويند اين برساخته‏اى كهن است‏ (۱۱)

و پيش از آن كتاب موسى رهنما و رحمت بود، و اين كتابى است همخوان [با آن‏]، به زبان عربى [/شيوا]، تا ستم‏پيشگان [مشرك‏] را هشدار دهد، و بشارتى براى نيكوكاران باشد (۱۲)

بى‏گمان كسانى كه گفتند پروردگار ما خداوند است، سپس [در اين راه‏] پايدارى ورزيدند، نه بيمى بر آنان است و نه اندوهگين مى‏شوند (۱۳)

اينان بهشتيانند كه جاودانه در آنند، كه پاداش كارى است كه كرده‏اند (۱۴)

و به انسان سفارش كرده‏ايم كه در حق پدر و مادرش نيكى كند [چرا كه‏] مادرش به دشوارى او را آبستن بوده و به دشوارى او را زاده است، و [دوران‏] بارگرفتن و از شير گرفتن او سى‏ماه است، تا آنكه به كمال رشدش برسد و به چهل‏سالگى برسد گويد پروردگارا مرا توفيق ده كه نعمتى را كه بر من و بر پدر و مادرم ارزانى داشتى سپاس بگزارم، و كارهاى شايسته‏اى كنم كه آن را بپسندى، و زاد و رود مرا نيز به صلاح‏آور، من به درگاه تو توبه كرده‏ام و من از مسلمانانم‏ (۱۵)

اينانند كه نيكوترين كارى را كه كرده‏اند، از ايشان مى‏پذيريم، و در ميان بهشتيان از گناهانشان در مى‏گذريم، [اين‏] وعده راستينى است كه به آنان نويد داده شده است‏ (۱۶)

و كسى كه به پدر و مادرش مى‏گفت اف بر شما آيا به من وعده مى‏دهيد كه [از گور زنده‏] بيرون آورده شوم، حال آنكه نسلهاى [بسيارى‏] پيش از من بوده‏اند [و زنده نشده‏اند]، و آن دو به درگاه خداوند استغاثه مى‏كنند [و به او مى‏گويند] واى بر تو، ايمان بياور بى‏گمان وعده الهى راست است، و [او] گويد اين جز افسانه‏هاى پيشينيان نيست‏ (۱۷)

اينانند كه در ميان امتهاى جن و انس كه پيش از ايشان بوده‏اند، حكم [عذاب‏] بر آنان تعلق گرفته است، اينانند كه زيانكارند (۱۸)

و هر يك را بر حسب آنچه كرده‏اند درجاتى است، و تا سرانجام جزاى اعمالشان را به تمام و كمال بدهد، و بر ايشان ستم نرود (۱۹)

و روزى كه كافران را به نزديك آتش [دوزخ‏] بدارند [و گويند] خير و خوشيهايتان را در زندگانى دنيويتان به پايان برديد، و از آن بهره‏مند شديد، پس امروز به خاطر آنكه در روى زمين به ناحق استكبار مى‏ورزيديد و به خاطر آنكه نافرمانى مى‏كرديد، عذاب خواركننده را كيفر بريد (۲۰)

و از برادر عاديان [ هود] ياد كن كه قومش را در احقاف هشدار داد، و پيشاپيش وى و پس از وى هشداردهندگانى به ميان آمده بودند [و گفت‏] جز خداوند را مپرستيد، كه من بر شما از عذاب روزى سهمگين مى‏ترسم‏ (۲۱)

گفتند آيا به سراغ ما آمده‏اى كه ما را از خدايانمان باز دارى، پس اگر از راستگويان هستى، آنچه به ما وعده داده‏اى به ميان بياور (۲۲)

گفت همانا علم نزد خداوند است، و من رسالتم را به شما مى‏رسانم، ولى شما را قومى مى‏بينم كه نادانى مى‏كنيد (۲۳)

آنگاه چون آن [عذاب‏] را به هيئت ابرى ديدند كه رو به [دشت و] دره‏هايشان نهاده بود، گفتند اين ابرى است بارنده بر ما، نه بلكه آن چيزى است كه به شتابش مى‏خواستيد، بادى است كه در آن عذابى دردناك است‏ (۲۴)

كه به فرمان پروردگارش همه چيز را نابود مى‏كند، و چنان شدند كه چيزى جز خانه‏هايشان ديده نمى‏شد، بدين‏سان قوم گناهكاران را كيفر مى‏دهيم‏ (۲۵)

و به راستى به آنان در چيزهايى تمكن داده بوديم كه شما را آن تمكن نداده بوديم، و براى آنان گوشها و چشمها و دلها آفريده بوديم، اما گوشها و چشمها و دلهايشان سودى به حالشان نداد، چرا كه آيات الهى را انكار مى‏كردند و آنچه ريشخندش مى‏كردند، ايشان را فروگرفت‏ (۲۶)

و به راستى چه بسيار از شهرهايى را كه پيرامونتان بود، نابود كرديم و آيات [خود] را گونه‏گون بيان كرديم، باشد كه بازآيند (۲۷)

پس چرا كسانى كه به جاى خداوند به پرستششان گرفته بودند، كه مايه تقربشان شود، يعنى آن خدايان ياريشان ندادند؟ بلكه از ديد آنان گم و گور شدند، و اين است افتراى ايشان و آنچه بر مى‏ساختند (۲۸)

و چنين بود كه گروهى از جن را متوجه تو ساختيم كه به قرآن گوش سپارند، و چون نزد او حضور يافتند گفتند خاموش باشيد [و گوش دهيد]، و چون سپرى شد، هشدارگر به سوى قومشان بازگشتند (۲۹)

گفتند اى هم قومان ما، [آيات‏] كتابى را شنيديم كه پس از موسى فروفرستاده شده، [و] همخوان [كتابهاى‏] پيشاپيش خويش است، و به حق و راهى راست رهنمون است‏ (۳۰)

اى هم قومان ما دعوتگر الهى را بپذيريد و به او ايمان آوريد، تا از گناهانتان درگذرد و شما را از عذابى دردناك در امان دارد (۳۱)

و هر كس دعوتگر الهى را نپذيرد، بداند كه در [اين سر] زمين گزير و گريزى ندارد، و در برابر او سرورانى ندارد، اينانند كه در گمراهى آشكارند (۳۲)

آيا نينديشيده‏اند كه خداوندى كه آسمانها و زمين را آفريده است، و در آفرينش آنها در نمانده است، تواناى آن است كه مردگان را زنده بدارد، آرى او بر هر كارى تواناست‏ (۳۳)

و روزى كه كافران را به نزديك آتش [دوزخ‏] بدارند [و از ايشان بپرسند] آيا اين [وعده‏] حق نيست؟ گويند چرا سوگند به پروردگارمان گويد پس عذاب را به خاطر آنكه [انكار و] كفرمى‏ورزيديد بچشيد (۳۴)

پس همان گونه كه پيامبران نستوه، صبر كردند، صبر كن، و براى آنان [عذاب را] به شتاب مخواه زيرا روزى كه آنچه وعده‏شان داده شده است، بنگرند، گويى جز ساعتى از يك روز به سر نبرده‏اند، [اين‏] پيامى است، پس به نابودى كشانده نخواهند شد جز قوم نافرمانان‏ (۳۵)