روزی که هیچ حمایت خویش و یار و یاوری کسی را از عذاب نرهاند و احدی را نصرت نکنند. (۴۱)

مگر آن که خدا به او رحم کند، که او تنها بر خلق مقتدر و مهربان است. (۴۲)

همانا درخت زقّوم جهنّم، (۴۳)

قوت و غذای بدکاران است. (۴۴)

که آن غذا در شکمهاشان چون مس گداخته در آتش می‌جوشد. (۴۵)

آن سان که آب به روی آتش جوشان است. (۴۶)

(خطاب قهر رسد که) این بدکار را بگیرید و به میان دوزخ افکنید. (۴۷)

پس از آن آب جوشان بر سرش فرو ریزید. (۴۸)

(و به استهزاء وی گویید: عذاب دوزخ را) بچش که تو بسیار (نزد خود) توانمند و گرامی هستی. (۴۹)

این همان عذابی است که از آن در شک و انکار بودید. (۵۰)