بی تردید روز جدایی [حق از باطل، مؤمن از کافر و پاک از ناپاک] وعده گاه همه آنهاست؛ (۴۰)

همان روزی که هیچ دوستی چیزی از عذاب را از دوستش دفع نمی کند، و چون [آلوده به شرک و کفرند] یاری نمی شوند؛ (۴۱)

مگر کسی که خدا او را مورد رحمت قرار داده است؛ زیرا او توانای شکست ناپذیر و مهربان است (۴۲)

همانا درخت زقّوم، (۴۳)

خوراک گنهکار است، (۴۴)

مانند مس گداخته شده در شکم ها می جوشد، (۴۵)

چون جوشیدن آب جوشان (۴۶)

[گفته می شود:] این گنهکار را بگیرید و او را به زور به وسط دوزخ بکشانید. (۴۷)

آن گاه از عذاب آب جوشان بر سرش فرو ریزید؛ (۴۸)

[و بگویید:] بچش که تو همان ارجمند و بزرگواری!! (۴۹)