به نام خداوند رحمتگر مهربان

حم [حا ميم‏] (۱)

سوگند به كتاب روشنگر (۲)

ما آن را به هيئت قرآنى عربى پديد آورده‏ايم، باشد كه تعقل كنيد (۳)

و آن بلندمرتبه و حكمت‏آميز است و در ام‏الكتاب در نزد ماست‏ (۴)

آيا به خاطر آنكه شما قومى گزافكار هستيد، پند [قرآن‏] را از شما باز داريم؟ (۵)

و چه بسيار پيامبر در ميان پيشينيان فرستاده‏ايم‏ (۶)

و هيچ پيامبرى به نزد آنان نيامد مگر آنكه او را ريشخند كردند (۷)

آنگاه دست درازتر از آنان را نابود كرديم، و سرنوشت پيشينيان تكرار شد (۸)

و اگر از آنان پرسى كه آسمانها و زمين را چه كسى آفريده است، بى‏شك گويند خداوند پيروزمند دانا آنها را آفريده است‏ (۹)

همان كسى كه زمين را آسايشگاه شما ساخت و در آن راههايى پديد آورد باشد كه راه يابيد (۱۰)

و همان كسى كه از آسمان آبى به اندازه فرو فرستاد، آنگاه بدان سرزمينى پژمرده را زنده ساختيم، [شما هم‏] بدين‏سان [از گورها] بيرون آورده شويد (۱۱)

و همان كسى كه همه گونه‏ها را آفريد و براى شما از كشتيها و چارپايان مركوب ساخت‏ (۱۲)

كه بر پشت آن برآييد و سپس نعمت پروردگارتان را آنگاه كه بر آن بر آمديد، ياد كنيد و بگوييد پاكا كسى كه اين را رام ما ساخت و ما بر آن توانا نبوديم‏ (۱۳)

و ما به [درگاه‏] پروردگارمان روى مى‏آوريم‏ (۱۴)

و براى او از بندگانش فرزندى قائل شدند، بى‏گمان انسان، ناسپاسى آشكار است‏ (۱۵)

آيا از آنچه آفريده است براى خود دختران را برگزيده است و شما را به داشتن پسران، برگزيده است؟ (۱۶)

و چون هر يك از آنان را به آنچه براى خداوند مثل مى‏زند [دختر]، خبر دهند، چهره‏اش سياه شود و اندوه خود را فرو خورد (۱۷)

آيا كسى كه در زر و زيور پرورش يافته است [دختر] كه در جدل هم ناتوان است [شايسته نسبت دادن به خداوند است؟] (۱۸)

و مدعى شدند كه فرشتگان كه خود بندگان خداوند رحمان‏اند، مادينه‏اند، آيا آفرينش آنان را شاهد بوده‏اند؟ كه [در اين صورت‏] زودا كه شهادت ايشان نوشته شود، و بازخواست شوند (۱۹)

و گويند اگر خداوند رحمان مى‏خواست ما آنان [فرشتگان‏] را نمى‏پرستيديم، آنان را به اين امر، علمى نيست، ايشان جز دروغ نمى‏بافند (۲۰)

يا شايد به آنان كتابى پيش از آن داده‏ايم كه ايشان به آن متمسك‏اند؟ (۲۱)

بلكه گويند ما پدرانمان را بر شيوه‏اى يافته‏ايم، و با پيروى از آنان رهيافته‏ايم‏ (۲۲)

و بدين‏سان پيش از تو در هيچ آبادى، هشداردهنده‏اى نفرستاديم مگر آنكه ناز پروردگانش گفتند ما پدرانمان را بر شيوه‏اى يافته‏ايم، و ما در پى آنان دنباله روانيم‏ (۲۳)

بگو حتى اگر براى شما راهنماتر از آنچه پدرانتان را پيرو آن يافتيد، بياورم؟ گفتند ما رسالت شما را منكريم‏ (۲۴)

آنگاه از ايشان داد ستانديم، پس بنگر كه سرانجام دروغ انگاران چه بوده است‏ (۲۵)

و چنين بود كه ابراهيم به پدرش و قومش گفت همانا من از آنچه مى‏پرستيد برى و بركنارم‏ (۲۶)

مگر از كسى كه مرا آفريده است و همو مرا هدايت فرمايد (۲۷)

و آن [انديشه توحيد] را سخنى ماندگار در ميان احفاد او قرار داد، باشد كه به راه آيند (۲۸)

آرى اينان و پدرانشان را بهره‏مند ساخته‏ام تا آنكه [دين‏] حق و پيامبرى آشكار به نزد آنان آمد (۲۹)

و چون [دين‏] حق به نزد آنان آمد، گفتند اين جادوست و ما منكر آنيم‏ (۳۰)

و گفتند چرا اين قرآن بر مردى بزرگ از آن دو شهر [مكه و طائف‏] فرود نيامده است‏ (۳۱)

آيا ايشان رحمت پروردگارت را تقسيم مى‏كنند [نه بلكه‏] ما زيستمايه‏شان را در زندگانى دنيا در ميان آنان تقسيم مى‏كنيم، و بعضى از ايشان را بر بعضى ديگر به درجاتى برتر داشتيم تا بعضى از آنان بعضى ديگر را به بيگارى بگيرند، و رحمت پروردگارت بهتر است از آنچه گرد مى‏آورند (۳۲)

و اگر اين نبود كه [نمى‏خواستيم‏] مردم امت يگانه‏اى [در كفر] شوند، براى خانه‏هاى كسانى كه بر خداوند رحمان كفر مى‏ورزيدند، سقفهايى سيمين پديد مى‏آورديم، و نيز نردبانهايى [از سيم‏] كه بر آنها بالا روند (۳۳)

و نيز براى خانه‏هايشان درهايى [از سيم‏] و تختهايى [قرار مى‏داديم‏] كه بر آنها تكيه زنند (۳۴)

و زر و زيورهايى، و همه اينها كالاى زندگانى دنياست، و آخرت در نزد پروردگارت از آن پرهيزگاران است‏ (۳۵)

و هر كس از ياد خداى رحمان دل بگرداند، براى او شيطانى بگماريم كه او همنشين اوست‏ (۳۶)

و آنان ايشان را از راه [راست‏] باز دارند، و گمان برند كه خود رهيافته‏اند (۳۷)

تا آنكه به نزد ما آيد [و به آن شيطان‏] گويد كاش بين من و تو فاصله مشرق و مغرب بود، و چه بد همنشينى است‏ (۳۸)

و هرگز چون ستم [/شرك‏]ورزيده‏ايد، اين روز [اين امر] سودتان ندهد كه در عذاب مشتركيد (۳۹)

آيا تو به ناشنوايان [پيام خود را] مى‏شنوانى، يا نابينايان و كسى را كه در گمراهى آشكار است، هدايت مى‏كنى؟ (۴۰)

پس اگر تو را [از دنيا] ببريم، در آن صورت از ايشان داد مى‏ستانيم‏ (۴۱)

يا اگر به تو آنچه [از عذاب‏] به ايشان وعده داده‏ايم نشان دهيم، در هر صورت، بر ايشان تواناييم‏ (۴۲)

به آنچه بر تو وحى شده است، تمسك كن [و بدان كه‏] تو بر راه راست هستى‏ (۴۳)

و آن يادآورى براى تو و قوم توست، و زودا كه باز خواست شويد (۴۴)

و از [پيروان‏] پيامبران ما، كسانى كه پيش از تو فرستاده‏ايم بپرس، كه آيا به جاى خداوند رحمان، خدايانى را حكم كرده‏ايم كه پرستيده شوند؟ (۴۵)

و به راستى موسى را همراه با پديده‏هاى شگرفمان به سوى فرعون و بزرگان قومش فرستاديم، آنگاه گفت من پيامبر پروردگار جهانيانيم‏ (۴۶)

چون پديده‏هاى شگرف ما را براى آنان آورد، آنگاه بود كه به آنها مى‏خنديدند (۴۷)

و هيچ پديده شگرفى به آنان ننمايانديم مگر آنكه از همانندش بزرگتر بود، و ايشان را با عذاب فرو گرفتيم باشد كه به راه آيند (۴۸)

و گفتند اى ساحر [ارجمند] براى ما به درگاه پروردگارت -با عهدى كه با تو دارددعا كن كه ما هم رهيافته‏ايم‏ (۴۹)

و چون عذاب را از آنان بر طرف ساختيم، آنگاه بود كه پيمان شكنى كردند (۵۰)

و فرعون در ميان قومش [چنين‏] آواز در داد كه اى قوم من آيا فرمانروايى مصر از آن من نيست و آيا اين رودها از زير [كوشك‏] من روان نيست، آيا نمى‏نگريد؟ (۵۱)

بلكه من بهترم از اين كسى كه بى‏مقدار است، و نزديك نيست كه سخن واضح بگويد (۵۲)

پس چرا دستبندهايى زرين براى او نازل نشده، يا چرا با او فرشتگانى نيامده‏اند كه همراهى كنند؟ (۵۳)

پس قومش را از راه به در برد، آنگاه از او پيروى كردند كه ايشان [در برابر خداوند] قومى نافرمان بودند (۵۴)

و چون ما را به خشم آوردند، از ايشان انتقام گرفتيم، و همگيشان را غرقه ساختيم‏ (۵۵)

و آنان را پيشينه و مايه عبرت واپسينان گردانديم‏ (۵۶)

و چون [آفرينش‏] پسر مريم مثل زده شد، آنگاه قوم تو از آن بانگ [به ريشخند] برداشتند (۵۷)

و گفتند آيا خدايان ما بهترند يا او؟ و اين مثل را براى تو نزدند مگر از راه جدل، آرى كه قومى ستيزه‏جو هستند (۵۸)

او جز بنده‏اى نيست كه بر او نعمتها ارزانى داشته‏ايم، و او را براى بنى‏اسرائيل مايه عبرت ساخته‏ايم‏ (۵۹)

و اگر مى‏خواستيم به جاى شما فرشتگانى در روى زمين پديد مى‏آورديم كه جانشين شوند (۶۰)

و همانا او [عيسى يا قرآن‏] نشانه قيامت است، پس هرگز در آن شك نداشته باشيد، و از من پيروى كنيد، اين راهى راست است‏ (۶۱)

و شيطان راه شما را نزند، كه او دشمن آشكار شماست‏ (۶۲)

و چون عيسى پديده‏هاى شگرف را آورد، گفت به راستى براى شما حكمت آورده‏ام، و براى شما بعضى از امورى را كه در آن اختلاف نظر داريد روشن مى‏سازم، پس از خداوند پروا و از من پيروى كنيد (۶۳)

بى‏گمان خداوند پروردگار من است و پروردگار شماست، او را بپرستيد كه راه راست همين است‏ (۶۴)

ولى گروه مشركان در ميان خود به اختلاف سخن گفتند، پس واى بر ستمگران [مشرك‏] از عذاب روزى سهمگين‏ (۶۵)

انتظار ندارند مگر قيامت را كه به ناگهان به سراغشان آيد و ايشان ناآگاه باشند (۶۶)

دوستان در چنين روزى، بعضى دشمن بعض ديگر باشند، مگر پرهيزگاران‏ (۶۷)

اى بندگانم امروز نه بيمى بر شماست و نه اندوهگين شويد (۶۸)

كسانى كه به آيات ما ايمان آورده‏اند و مسلمان هستند (۶۹)

شما و همسرانتان شادمانه به بهشت درآييد (۷۰)

برگرد آنان سينى‏هاى زرين و كوزه‏ها را به گردش درآورند و در آنجا هر چه دلها خواهد و ديدگان بپسندد، هست و شما در آنجا جاودانه هستيد (۷۱)

و اين بهشتى است كه به خاطر كار و كردارتان به شما رسيده است‏ (۷۲)

براى شما در آنجا ميوه‏هاى بسيار هست كه از آنها مى‏خوريد (۷۳)

بى‏گمان گناهكاران در عذاب دوزخ جاويدانند (۷۴)

[عذاب‏] از ايشان كاهش نيابد و آنان در آن حال دلسردند (۷۵)

و ما در حق ايشان ستم نكرديم، بلكه خود [در حق خويش‏] ستمكار بودند (۷۶)

و ندا در دهنداى "مالك" كاش پروردگارت كار ما را يكسره كند، گويد شما ماندگاريد (۷۷)

به راستى كه براى شما [دين و سخن‏] حق را آورده‏ايم، ولى بيشترينه شما ناخواهان حق هستيد (۷۸)

يا در كار خود عزم و جزم داشتند، ما نيز جازم هستيم‏ (۷۹)

يا شايد گمان كنند كه ما راز و رازگويى‏شان را نمى‏شنويم؟ آرى مى‏شنويم، و فرشتگان ما نزد ايشان [كار و كردارشان را] مى‏نويسند (۸۰)

بگو اگر براى خداى رحمان فرزندى بود، من خود نخستين پرستنده بودم (۸۱)

منزه و فراتر است پروردگار آسمانها و زمين صاحب عرش، از آنچه مى‏گويند (۸۲)

پس بگذارشان تا ژاژخايى و بازيگوشى كنند تا به ديدار آن روزشان كه وعده‏اش را به ايشان داده‏اند، برسند (۸۳)

و او كسى است كه هم در آسمان خداست و هم در زمين خداست، و او فرزانه داناست‏ (۸۴)

و بزرگا كسى كه فرمانروايى آسمانها و زمين و آنچه در ميان آنهاست از آن اوست و آگاهى از قيامت با اوست و به نزد او باز گردانده مى‏شويد (۸۵)

و كسانى كه [كافران‏] به جاى او [خداوند] به پرستش مى‏خوانند، داراى شفاعت نيستند، مگر [براى‏] آن كسى كه شاهد و ناظر حق باشد و ايشان مى‏دانند (۸۶)

و اگر از ايشان بپرسى چه كسى ايشان را آفريده است، بى‏شك خواهند گفت خداوند، پس چگونه بيراهه مى‏روند؟ (۸۷)

و سوگند به سخن او [محمد] كه يارب گويد، اينان قومى هستند كه ايمان نمى‏آورند (۸۸)

از ايشان درگذر و بگو سلام، زودا كه بدانند (۸۹)