به نام خداوند رحمتگر مهربان

حم [حا ميم‏] (۱)

[كتابى است‏] فرو فرستاده از جانب [خداوند] رحمان رحيم‏ (۲)

كتابى است كه آياتش به شيوايى بيان شده است، قرآنى عربى براى اهل معرفت‏ (۳)

كه مژده‏آور و هشداردهنده است، ولى بيشترينه آنان روى گردان شدند كه به گوش [دل‏] نمى‏شنوند (۴)

و گويند دلهاى ما از آنچه ما را به آن مى‏خوانيد در پوشش است و در گوشهايمان سنگينى‏اى، و ميان ما و تو حجابى است، هر چه خواهى كن كه ما نيز كننده‏ايم‏ (۵)

بگو جز اين نيست كه من بشرى مانند شما هستم [با اين تفاوت‏] كه به من وحى مى‏شود كه خداى شما خداى يگانه است، در كار او راست و درست باشيد و از او آمرزش بخواهيد، و واى بر مشركان‏ (۶)

كسانى كه زكات نمى‏پردازند و هم ايشان آخرت را منكرند (۷)

بى‏گمان كسانى كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند پاداشى ناكاسته [/بى‏منت‏] دارند (۸)

بگو آيا شما به كسى كه زمين را در دو روز آفريده است، كفر مى‏ورزيد و براى او همتايانى قائل مى‏شويد، اوست كه پروردگار جهانيان است‏ (۹)

و بر روى آن [زمين‏]، كوههاى استوار آفريد و به آن بركت بخشيد و در چهار روز زاد و برگ آن را در آن آماده ساخت، كه براى خواهندگان يكسان است‏ (۱۰)

سپس به آسمان پرداخت كه به صورت دودى [/بخارى‏] بود، به آن و به زمين فرمود خواه يا ناخواه رام شويد، [به زبان حال‏] گفتند البته رام و تسليم هستيم‏ (۱۱)

آنگاه آنها را به صورت آسمانهاى هفت‏گانه در دو روز استوار كرد و در هر آسمانى امرش را وحى كرد، و آسمان دنيا را به چراغها[ى ستارگان‏] آراستيم و آن را محفوظ داشتيم، اين اندازه آفرينى [خداوند] پيروزمند داناست‏ (۱۲)

و اگر رويگردان شدند بگو شما را از صاعقه‏اى مانند صاعقه عاد و ثمود هشدار مى‏دهم‏ (۱۳)

چنين بود كه پيامبران آنان پيش از آنان و پس از آنان آمدند كه جز خداوند را مپرستيد، گفتند اگر پروردگارمان مى‏خواست فرشتگانى مى‏فرستاد، پس ما رسالت شما را منكريم‏ (۱۴)

اما قوم عاد در آن سرزمين به ناحق سركشى كردند و گفتند چه كسى از ما پرتوان‏تر است؟ آيا ننگريسته‏اند كه خداوندى كه آنان را آفريده است، از آنها پرتوان‏تر است؟ [اين چنين بود كه‏] آيات ما را انكار مى‏كردند (۱۵)

آنگاه بر ايشان بادى سخت سرد، در روزهاى شوم، فرستاديم كه به آنان عذاب رسواگر را در زندگانى دنيا بچشانيم و عذاب اخروى رسواگرتر است، و آنان يارى نيابند (۱۶)

و اما قوم ثمود هدايتشان كرديم، ولى سرگشتگى را از هدايت خوشتر داشتند، آنگاه به خاطر كار و كردارشان، صاعقه عذاب رسواگر آنان را فرو گرفت‏ (۱۷)

و كسانى را كه ايمان آورده و پروا پيشه كرده بودند رهانديم‏ (۱۸)

و روزى [باشد] كه دشمنان خدا به سوى دوزخ گرد آيند، و به همديگر فرارسند (۱۹)

تا چون به آنجا رسند، گوشها و چشمها و پوستهايشان درباره آنچه كرده‏اند، بر آنان گواهى دهند (۲۰)

به پوستهايشان گويند چرا بر ما گواهى داديد؟ گويند ما را خداوندى كه هر چيز را به سخن درآورد، به سخن درآورده است، و او شما را نخست بار [كه چيزى نبوديد] آفريد، و به سوى او باز گردانده مى‏شويد (۲۱)

و شما پرده‏پوشى نمى‏كرديد از اينكه مبادا گوشهايتان و چشمهايتان و پوستهايتان بر شما گواهى دهند، [بلكه از اين روى بود كه‏] گمان مى‏كرديد كه خداوند بسيارى از كار و كردارتان را نمى‏داند (۲۲)

و اين گمان شما بود كه در حق پروردگارتان مى‏پنداشتيد كه شما را هلاك كرد و از زيانكاران شديد (۲۳)

پس اگر شكيبايى‏ورزند، آتش [دوزخ‏] جايگاه آنان است، و اگر بخشايش طلبند، از بخشودگان نيستند (۲۴)

و براى آنان همنشينانى گماشتيم كه حال و آينده‏شان را در نظر ايشان آراسته جلوه دادند، و در ميان امتهايى از جن و انس كه پيش از ايشان بوده‏اند، حكم [عذاب‏] در حق ايشان تحقق يافت كه ايشان زيانكار بودند (۲۵)

و كافران گويند به اين قرآن گوش مدهيد و در اثناى خواندن آن سخنان بيهوده بگوييد، باشد كه پيروز شويد (۲۶)

پس به كافران عذابى سخت بچشانيم، و بر وفق بدترين كارى كه كرده‏اند ايشان را جزا دهيم‏ (۲۷)

چنين است كه جزاى دشمنان خدا آتش [دوزخ‏] است، كه در آنجا سرايى جاودانه داشته باشند، كه كيفر آن است كه به آيات ما انكار مى‏ورزيدند (۲۸)

و كافران گويند پروردگارا كسانى را از جن و انس كه ما را گمراه كردند، به ما نشان بده كه به زير گامهايمان در اندازيمشان كه از فروماندگان باشند (۲۹)

بى‏گمان كسانى كه گويند پروردگار ما خداوند است، سپس پايدارى ورزند، فرشتگان بر آنان نازل شوند [و گويند] كه مترسيد و اندوهگين مباشيد و مژده باد شما را به بهشتى كه به شما وعده داده بودند (۳۰)

ما دوستداران شما در زندگانى دنيا و در آخرت هستيم، و در آنجا براى شما هر چه دلهايتان بخواهد و هر آنچه بطلبيد هست‏ (۳۱)

كه پيشكشى از [خداوند] آمرزگار مهربان است‏ (۳۲)

و كيست نيكوسخن‏تر از كسى كه به سوى خداوند دعوت كند، و كارى شايسته در پيش گيرد و بگويد كه من از مسلمانانم‏ (۳۳)

و نيكى و بدى برابر نيست همواره به شيوه‏اى كه نيكوتر است مجادله كن، آنگاه [خواهى ديد] كسى كه بين تو و او دشمنى‏اى بود، گويى دوستى مهربان است‏ (۳۴)

و آن را جز شكيبايان نپذيرند، و آن را جز بختيار فرانگيرد (۳۵)

و اگر وسوسه‏اى از سوى شيطان تو را به وسواس افكند، به خداوند پناه ببر، چرا كه او شنواى داناست‏ (۳۶)

و از آيات او شب و روز و خورشيد و ماه است، در برابر خورشيد و ماه سجده نكنيد، بلكه در برابر خداوندى كه آنها را آفريده است -اگر تنها او را مى‏پرستيدسجده كنيد (۳۷)

و اگر تكبر ورزيدند، بدان كه كسانى كه نزد پروردگارت هستند، در شب و روز او را تسبيح مى‏گويند و ايشان ملول نمى‏شوند (۳۸)

و از آيات او اين است كه تو زمين را پژمرده بينى، آنگاه چون بر آن، آب [باران‏] فرو فرستيم، جنبش يابد و رشد كند، بى‏گمان كسى كه آن را زنده گردانده است، زندگى‏بخش مردگان است، او بر هر كارى تواناست‏ (۳۹)

بى‏گمان كسانى كه در آيات ما كژانديشى مى‏كنند، از ما پوشيده و پنهان نيستند، آيا [سرنوشت‏] كسى كه در آتش [دوزخ‏] افكنده شود، بهتر است، يا كسى كه در روز قيامت ايمن آيد، هر چه مى‏خواهيد بكنيد، او به آنچه مى‏كنيد بيناست‏ (۴۰)

بى‏گمان كسانى كه قرآن را -چون بر آنان نازل شدانكار مى‏كنند [از ما پوشيده و پنهان نيستند]، و آن كتابى است گرامى‏ (۴۱)

كه در اكنون يا آينده‏اش، باطل در آن راه نمى‏يابد، فرو فرستاده‏اى از سوى [خداوند] فرزانه ستوده است‏ (۴۲)

به تو چيزى گفته نمى‏شود، جز آنچه به پيامبران پيش از تو گفته شده است بى‏گمان پروردگارت هم صاحب آمرزش و هم صاحب عقوبتى دردناك است‏ (۴۳)

و اگر آن را به صورت قرآنى بيگانه و ناشيوا پديد مى‏آورديم، بى‏شك مى‏گفتند چرا آيات آن شيوا بيان نشده است، چرا آن بيگانه و ناشيواست، حال آنكه پيامبر عربى [و شيوا] است؟ بگو آن براى مؤمنان رهنمود و شفابخش است و كسانى كه ايمان ندارند در گوشهايشان سنگينى‏اى هست و آن [قرآن‏] برايشان مايه سردرگمى است، اينانند كه از جايى دور دست ندايشان مى‏دهند (۴۴)

و به راستى به موسى كتاب آسمانى بخشيديم، آنگاه درباره آن اختلاف كلمه پيدا شد، و اگر حكم پيشين پروردگارت تعلق نگرفته بود، هر آينه در ميان آنان داورى مى‏شد، و [اينك‏] آنان از آن سخت در شك هستند (۴۵)

و هركس كه كارى شايسته پيشه كند، به سود خود اوست، و هركس كارى بد پيش گيرد، به زيان خود اوست، و پروردگارت در حق بندگان ستمگر نيست‏ (۴۶)

آگاهى از قيامت به او باز مى‏گردد و هيچ بار و برى از پوستش بر نمى‏آيد، و هيچ مادينه‏اى بار بر نمى‏گيرد، و بار خود را به زمين نمى‏گذارد، مگر با آگاهى او، و روزى كه ايشان را ندا دهد كه پس شريكان من [كه شما ادعا مى‏كرديد] كجا هستند؟ گويند تو را خبر داديم كه ما را هيچ شاهدى نيست‏ (۴۷)

و آنچه در گذشته به پرستش مى‏خواندند، از ديد آنان ناپديد شود، و دريابند كه گريزگاهى ندارند (۴۸)

انسان هرگز از طلب‏خيز به دعا خسته نمى‏شود، ولى چون شرى به او رسد، بس نوميد و دلسرد است‏ (۴۹)

و اگر به او پس از رنجى كه رسيده است، از سوى خود رحمتى بچشانيم، گويد اين حق من است و گمان ندارم كه قيامت برپا شود، و اگر هم به سوى پروردگارم بازگردانده شوم، همانا براى من در نزد او خوشى [/بهشت‏] خواهد بود، آنگاه كافران را از [نتيجه و حقيقت‏] كار و كردارشان آگاه سازيم و به آنان از عذاب سهمگين بچشانيم‏ (۵۰)

و چون به انسان ناز و نعمتى ارزانى داريم [از سر نعمت زدگى و ناسپاسى‏] روى بگرداند و دامن كشان بگذرد، و چون بلايى به او رسد دعاخوانى پيگير است‏ (۵۱)

بگو انديشه كنيد اگر [قرآن‏] از سوى خدا باشد، و سپس شما منكرش شويد، ديگر چه كسى از كسى كه چنين ناسازگارى عظيمى دارد، گمراه‏تر خواهد بود؟ (۵۲)

زودا كه آيات خود را در بيرون و درونشان به ايشان بنمايانيم، تا آنكه بر آنان آشكار شود كه آن حق است، آيا كافى نيست كه پروردگارت بر همه چيز گواه است‏ (۵۳)

بدانيد كه ايشان از لقاى پروردگارشان در شك‏اند، بدانيد كه او بر هر چيز چيره است‏ (۵۴)