گويند پروردگارا ما را دوبار ميراندى و دوبار زنده كردى، ما به گناهانمان اعتراف كرده‏ايم، پس آيا براى بيرون رفتن [از اينجا] راهى هست؟ (۱۱)

اين از آن است كه چون خداوند به تنهايى خوانده مى‏شد، كفر مى‏ورزيديد و چون به او شرك‏ورزيده مى‏شد، ايمان مى‏آورديد، حال داورى با خداوند بلندمرتبه بزرگ است‏ (۱۲)

اوست كه آياتش را به شما مى‏نماياند و براى شما از آسمان روزى‏اى فرو مى‏فرستد، و جز كسانى كه رو به توبه آورده باشند، كسى پند نمى‏گيرد (۱۳)

پس خداوند را -در حالى كه دين خود را براى او پاك و پيراسته مى‏داريدبخوانيد هر چند كه كافران ناخوش داشته باشند (۱۴)

او برافرازنده درجات [و] صاحب عرش است، و وحى را به فرمان خويش بر هر كس از بندگانش كه بخواهد فرو مى‏فرستد، تا از روز همديدارى هشدار دهد (۱۵)

روزى كه ايشان [سراپا] آشكار باشند و از آنان چيزى بر خداوند پوشيده نباشد [ندا آيد] امروز فرمانروايى از آن كيست؟ [پاسخ آيد] از آن خداوند يگانه قهار است‏ (۱۶)

امروز هر كسى بر وفق كار و كردارش جزا يابد، امروز ستمى [بر كسى‏] نرود، بى‏گمان خداوند زود شمار است‏ (۱۷)

و ايشان را از روز قيامت [/بس نزديك‏] بيم ده، آنگاه كه جانها به گلوگاهها رسد، و غصه خويش فرو برند، براى ستمكاران [مشرك‏] دوستى و شفيعى كه اجازه و اجابت يابد، نيست‏ (۱۸)

[خداوند] خيانت چشمها و آنچه دلها پنهان مى‏دارد، مى‏داند (۱۹)

و خداوند به حق حكم مى‏راند و معبودانى كه به جاى او به پرستش گرفته مى‏شوند، حكمى نمى‏رانند، بى‏گمان خداوند شنواى بيناست‏ (۲۰)