آيا خداوند بنده‏اش را بسنده نيست؟ و تو را از كسانى [/معبودان ناحقى‏] كه به جاى او مى‏پرستيدند، مى‏ترسانند، و كسى كه خداوند بيراهش گذارده باشد، او را رهنمايى نيست‏ (۳۶)

و هر كس كه خداوند هدايتش كرده باشد، گمراه‏كننده‏اى ندارد، آيا خداوند پيروزمند دادستان نيست؟ (۳۷)

و اگر از ايشان بپرسى كه چه كسى آسمانها و زمين را آفريده است، بى‏شك گويند خداوند، بگو ملاحظه كنيد كه آنچه به جاى خداوند مى‏پرستيد، اگر خداوند در حق من بلايى خواسته باشد، آيا آنان بلاگردانش هستند؟ يا اگر در حق من خيرى خواسته باشد، آيا آنان بازدارنده رحمت او هستند؟ بگو خداوند مرا كافى است، كه اهل توكل بر او توكل مى‏كنند (۳۸)

بگو اى قوم من، هر چه توانيد بكنيد، من نيز كننده‏ام، پس زودا بدانيد (۳۹)

كه بر چه كسى عذابى فرود مى‏آيد كه خوارش بدارد، و عذاب پاينده‏اى بر او نازل مى‏گردد (۴۰)

ما كتاب [قرآن‏] را به حق براى مردم بر تو فرستاديم، پس هر كس كه رهياب شود، همانا به سود خويش رهياب شده است، و هر كس بيراه مى‏رود، همانا به زيان خويش بيراه رفته است، و تو نگهبان آنان نيستى‏ (۴۱)

خداوند جانها را به هنگام مرگ آنها، و نيز آن را كه نمرده است در خوابش، مى‏گيرد، سپس آن را كه مرگش را رقم زده است، نگاه مى‏دارد، و ديگرى را تا زمانى معين گسيل مى‏دارد، بى‏گمان در اين امر براى انديشه‏وران مايه‏هاى عبرت است‏ (۴۲)

يا آنكه [كافران‏] به جاى خداوند شفيعانى برگرفته‏اند؟ بگو آيا اگر هم بر چيزى دست نداشته باشند و تعقل نكنند [باز هم آنان را شفيع مى‏گيرند؟] (۴۳)

بگو شفاعت به تمامى خداى راست، فرمانروايى آسمانها و زمين او راست، آنگاه به سوى او باز گردانده مى‏شويد (۴۴)

و چون خداوند به تنهايى ياد شود، دلهاى نامؤمنان به آخرت تنگ شود، و چون كسانى كه در برابر او به پرستش گرفته شده‏اند، ياد شوند، آنگاه است كه شادمانى مى‏كنند (۴۵)