آيا خداوند براي (نجات و حفظ) بنده‏ اش كافي نيست ؟ اما آنها تو را از غير او مي‏ترسانند، و هر كس را خداوند گمراه كند هيچ هدايت كننده‏ اي ندارد. (۳۶)

و هر كس را خدا هدايت كند هيچ گمراه كننده‏ اي نخواهد داشت، آيا خداوند قادر و صاحب انتقام نيست ؟ (۳۷)

و اگر از آنها بپرسي چه كسي آسمانها و زمين را آفريده ؟ حتما مي‏گويند: خدا، بگو آيا هيچ درباره معبوداني كه غير از خدا مي‏خوانيد انديشه مي‏كنيد كه اگر خدا زياني براي من بخواهد آيا آنها مي‏توانند آن را بر طرف سازند؟ و يا اگر رحمتي براي من اراده كند آيا آنها توانائي دارند جلو رحمت او را بگيرند؟ بگو: خدا مرا كافي است، و همه متوكلان بايد بر او توكل كنند. (۳۸)

بگو اي قوم من! شما هر چه در توان داريد انجام دهيد، من نيز به وظيفه خود عمل مي‏كنم، اما به زودي خواهيد دانست … (۳۹)

چه كسي عذاب خواركننده دنيا به سراغش مي‏آيد، و (سپس) عذاب جاويدان (آخرت) بر او وارد مي‏گردد. (۴۰)

ما اين كتاب آسماني را براي مردم به حق بر تو نازل كرديم، هر كس ‍ هدايت را پذيرد به نفع خود او است، و هر كس گمراهي را برگزيند تنها به زيان خود او خواهد بود، و تو مامور اجبار آنها به هدايت نيستي! (۴۱)

خداوند ارواح را به هنگام «مرگ» قبض مي‏كند، و ارواحي را كه نمرده‏ اند نيز به هنگام «خواب» مي‏گيرد، سپس ارواح كساني را كه فرمان مرگ آنها را صادر كرده نگه مي‏دارد، و ارواح ديگري را (كه بايد زنده بمانند) باز مي‏گرداند تا سرآمد معيني، در اين امر نشانه‏ هاي روشني است براي كساني كه تفكر مي‏كنند. (۴۲)

آيا آنان غير از خدا شفيعاني گرفته‏ اند؟! به آنان بگو: آيا (از آنها شفاعت مي طلبيد) هر چند مالک چيزي نباشند و درک و شعوري براي آنها نباشد؟! (۴۳)

بگو تمام شفاعت از آن خدا است، زيرا حاكميت آسمانها و زمين از آن او است و سپس همه به سوي او باز مي‏گرديد. (۴۴)

هنگامي كه خداوند به يگانگي ياد مي‏شود دلهاي كساني كه به آخرت ايمان ندارند مشمئز (و متنفر) مي‏گردد، اما هنگامي كه از معبودهاي ديگر ياد مي‌شود، آنان خوشحال مي‏شوند! (۴۵)