و بنده ما ايوب را ياد كن آنگاه كه پروردگارش را ندا داد كه شيطان به من رنج و عذاب رسانده است‏ (۴۱)

[گفتيم‏] پايت را به زمين بزن، اينك اين شستن‏گاهى است سرد و نوشيدنى‏ (۴۲)

و [سپس /ديگربار] خانواده‏اش و همانند آن را همراه ايشان، از سر رحمت خويش و براى پندآموزى به خردمندان، به او بخشيديم‏ (۴۳)

و [به او به رعايت عهدى كه كرده بود، گفتيم] دسته‏اى چوب تركه به دستت بگير، و با آن [همسرت را فقط يك بار] بزن، و سوگند مشكن، ما او را شكيبا يافتيم، چه نيكو بنده‏اى كه تواب بود (۴۴)

و ياد كن بندگان ما ابراهيم و اسحاق و يعقوب را كه همه توانمند [در عبادت‏] و ديده‏ور بودند (۴۵)

ما آنان را به خصلتى ويژه ساختيم كه آخرت انديشى بود (۴۶)

و ايشان از نظر ما از برگزيدگان نيك بودند (۴۷)

و ياد كن اسماعيل و اليسع و ذوالكفل را كه همه از نيكان بودند (۴۸)

اين ياد كردى است و پرهيزگاران را نيك سرانجامى است‏ (۴۹)

بهشتهاى عدن كه درهايش براى ايشان گشوده است‏ (۵۰)