به نام خداوند رحمتگر مهربان

ص [صاد] سوگند به قرآن پندآموز (۱)

آرى كافران گرفتار حميت [جاهليت‏] و ستيزه‏جويى‏اند (۲)

چه بسيار نسلها كه پيش از ايشان نابودشان كرديم و فرياد خواستند اما زمان، زمان گريز [و رهايى‏] نبود (۳)

و شگفتى مى‏كردند كه [پيامبر] هشداردهنده‏اى از خودشان به سراغ آنان آمده است، و كافران گفتند اين جادوگر دروغ‏زن است‏ (۴)

آيا همه خدايان را خداى يگانه‏اى مى‏سازد، اين امر عجيبى است‏ (۵)

و بزرگان ايشان به راه خود رفتند و گفتند كه برويد و بر [عبادت‏] خدايان خود شكيبايى پيشه كنيد، كه اين امر مطلوب است‏ (۶)

ما چنين چيزى در آيين اخير نشنيده‏ايم اين جز از خود بر ساختن نيست‏ (۷)

آيا از ميان همه ما قرآن بر او نازل شده است؟ بلكه ايشان از ياد من در شك و شبهه‏اند، يا هنوز عذاب مرا نچشيده‏اند (۸)

يا گنجينه‏هاى رحمت پروردگار پيروزمند بخشنده‏ات در اختيار آنان است؟ (۹)

يا فرمانروايى آسمانها و زمين و مابين آنها از آن ايشان است، پس با نردبانها فراروند (۱۰)

در آنجا سپاهى است از همدستان كه شكست خوردنى است‏ (۱۱)

پيش از آنان قوم نوح و عاد و فرعون صاحب سپاه، تكذيب [پيامبران را] پيشه كردند (۱۲)

و نيز ثمود و قوم لوط و اصحاب ايكه، اين جماعتها (۱۳)

يكايك آنان جز تكذيب پيامبران كارى نكردند، و لذا عقاب من [در حق آنان‏] تحقق يافت‏ (۱۴)

و اينان جز بانگ مرگبار يگانه‏اى را انتظار نمى‏كشند كه فروگذار نمى‏كند (۱۵)

و ادعا كردند كه پروردگارا كارنامه ما را پيش از روز حساب، هر چه زودتر به ما بده‏ (۱۶)

بر آنچه مى‏گويند شكيبايى كن، و از بنده ما داوود ياد كن كه هم توانمند بود و هم توبه كار (۱۷)

ما كوهها را همراه او رام كرده بوديم كه شامگاهان و بامدادان همنوا با او تسبيح مى‏گفتند (۱۸)

و پرندگان را كه گرد آينده بودند و همه باز گردنده‏ (۱۹)

و فرمانروايى او را استوار داشتيم و به او پيامبرى و نفوذ كلامى فيصله‏بخش بخشيده بوديم‏ (۲۰)

و آيا خبر اصحاب دعوى به تو رسيده است كه از ديوار محراب او بالا رفتند (۲۱)

آنگاه كه [ناگهان‏] بر داوود وارد شدند و او از ايشان هراسيد، گفتند مترس، اصحاب دعوايى هستيم كه بعضى از ما بر ديگرى ستم كرده است، پس در ميان ما به حق داورى كن، و بيداد مكن و ما را به راه راست رهنمايى كن‏ (۲۲)

[يكى از آنان گفت] اين دوست من است كه نود و نه ميش دارد، و من يك ميش تنها دارم، و مى‏گويد آن را هم به من واگذار و با من درشت‏گويى مى‏كند (۲۳)

[داوود] گفت به راستى با خواستن ميش تو و افزودنش به ميشهاى خود، در حق تو ستم كرده است، و بسيارى از شريكان هستند كه در حق همديگر ستم مى‏كنند، مگر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته پيش گرفته باشند، و ايشان [به واقع‏] اندكشمارند، و داوود دانست كه ما او را آزموده‏ايم، آنگاه به درگاه پروردگارش استغفار كرد، و به سجده در افتاد و توبه كرد (۲۴)

آنگاه اين امر را بر او آمرزيديم، و او در نزد ما تقرب و نيك سرانجامى داشت‏ (۲۵)

اى داوود ما تو را در روى زمين خليفه [خود] برگماشته‏ايم، پس در ميان مردم به حق داورى كن، و از هوى و هوس پيروى مكن، كه تو را از راه خدا گمراه كند، بى‏گمان كسانى كه از راه خدا گمراه مى‏شوند عذاب سخت و سنگينى در پيش دارند چرا كه روز حساب را فراموش كرده‏اند (۲۶)

و ما آسمان و زمين و مابين آنها را بيهوده نيافريده‏ايم، اين پندار كسانى است كه كفر ورزيده‏اند، و واى بر كسانى كه كفرورزيده‏اند از [عذاب‏] آتش دوزخ‏ (۲۷)

آيا كسانى را كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، همانند مفسدان در زمين قرار مى‏دهيم، يا آيا پارسايان را مانند فاجران مى‏شماريم؟ (۲۸)

كتابى است مبارك كه آن را بر تو فرو فرستاده‏ايم، تا در آيات آن انديشه كنند، و خردمندان از آن پند گيرند (۲۹)

و به داوود سليمان را بخشيديم، چه نيكو بنده‏اى كه تواب بود (۳۰)

چنين بود كه شامگاهان اسبهاى نيكويى بر او عرضه داشتند (۳۱)

[سليمان سرگرم تماشاى آنان شد] آنگاه گفت [دريغا] من چنان شيفته مهر اسبان شدم كه از ياد پروردگارم غافل شدم، تا آنكه [خورشيد] در حجاب [مغرب‏] پنهان شد (۳۲)

[سپس گفت‏] آنها را به نزد من باز گردانيد آنگاه به دست كشيدن بر ساقها و گردنهاى آنها پرداخت‏ (۳۳)

و به راستى سليمان را آزموديم و بر تخت او جسدى را افكنديم، سپس توبه كرد (۳۴)

گفت پروردگارا مرا بيامرز و به من فرمانروايى‏اى ببخش كه سزاوار هيچ كس پس از من نباشد كه تو بخششگرى‏ (۳۵)

آنگاه باد را رام او ساختيم كه به فرمان او هر جا كه خواسته باشد به آهستگى روان باشد (۳۶)

و ديوانى را كه همه بنا يا غواص بودند [مسخر او ساختيم‏] (۳۷)

و ديگرانى كه به هم بستگان با پاى بندها بودند (۳۸)

اين بخشش ماست، بى‏حساب [آن را] ببخش يا براى خود نگهدار (۳۹)

و او را نزد ما تقرب و نيك سرانجامى بود (۴۰)

و بنده ما ايوب را ياد كن آنگاه كه پروردگارش را ندا داد كه شيطان به من رنج و عذاب رسانده است‏ (۴۱)

[گفتيم‏] پايت را به زمين بزن، اينك اين شستن‏گاهى است سرد و نوشيدنى‏ (۴۲)

و [سپس /ديگربار] خانواده‏اش و همانند آن را همراه ايشان، از سر رحمت خويش و براى پندآموزى به خردمندان، به او بخشيديم‏ (۴۳)

و [به او به رعايت عهدى كه كرده بود، گفتيم] دسته‏اى چوب تركه به دستت بگير، و با آن [همسرت را فقط يك بار] بزن، و سوگند مشكن، ما او را شكيبا يافتيم، چه نيكو بنده‏اى كه تواب بود (۴۴)

و ياد كن بندگان ما ابراهيم و اسحاق و يعقوب را كه همه توانمند [در عبادت‏] و ديده‏ور بودند (۴۵)

ما آنان را به خصلتى ويژه ساختيم كه آخرت انديشى بود (۴۶)

و ايشان از نظر ما از برگزيدگان نيك بودند (۴۷)

و ياد كن اسماعيل و اليسع و ذوالكفل را كه همه از نيكان بودند (۴۸)

اين ياد كردى است و پرهيزگاران را نيك سرانجامى است‏ (۴۹)

بهشتهاى عدن كه درهايش براى ايشان گشوده است‏ (۵۰)

در آنجا تكيه [بر اورنگها] زدگانند، در آنجا ميوه‏هاى بسيار، و نوشيدنى [ها] مى‏طلبند (۵۱)

و نزد آنان دوشيزگان همسال چشم فروهشته [/قانع به شوهر] هستند (۵۲)

اين است آنچه به شما براى روز حساب وعده داده شده بود (۵۳)

اين همان رزق معين از جانب ماست كه تمامى ندارد (۵۴)

چنين است، و سركشان را بدترين سرانجام است‏ (۵۵)

جهنم است كه واردش مى‏شوند و بد آرامگاهى است‏ (۵۶)

چنين است، آب جوش و چركابه كه بايد بچشندش‏ (۵۷)

و عذابى ديگر است همانند آن به انواع و اقسام‏ (۵۸)

اين گروهى است كه همراه با شما به دوزخ فرو رفته‏اند، خوشامدى نيست ايشان را، چرا كه به آتش دوزخ در آينده‏اند (۵۹)

گويند شما را خوشامدى نباشد، شما بوديد كه آن راه را پيش پاى ما گذاشتيد، پس چه بد قرارگاهى است‏ (۶۰)

گويند پروردگارا هر كس كه اين را پيش پاى ما گذاشته است، عذابش را در آتش دوزخ دو چندان بيفزاى‏ (۶۱)

و گويند ما را چه شده است كه مردانى را كه از بد كرداران مى‏شمرديمشان، [در اينجا] نمى‏بينيم؟ (۶۲)

آيا آنان را به ريشخند گرفته‏ايم، يا چشمها[مان‏] بر ايشان نمى‏افتد؟ (۶۳)

بى‏گمان ستيزه دوزخيان با همديگر حق است‏ (۶۴)

بگو من فقط هشداردهنده‏ام و خدايى جز خداوند يگانه قهار نيست‏ (۶۵)

پروردگار آسمانها و زمين و مابين آنها كه پيروزمند آمرزگار است‏ (۶۶)

بگو آن خبرى است بس بزرگ‏ (۶۷)

كه شما از آن رويگردانيد (۶۸)

مرا هيچ آگاهى از ملأاعلى نيست، آنگاه كه [فرشتگان‏] مجادله كردند (۶۹)

به من وحى نمى‏شود جز در اين باب كه من هشداردهنده‏اى آشكارم‏ (۷۰)

چنين بود كه پروردگارت به فرشتگان فرمود همانا من آفريننده انسانى از گل هستم‏ (۷۱)

پس چون او را استوار بپرداختم، و در آن از روح خود دميدم براى او به سجده در افتيد (۷۲)

آنگاه فرشتگان همگى سجده كردند (۷۳)

مگر ابليس كه استكبار ورزيد و از كافران شد (۷۴)

فرمود اى ابليس چه چيزى تو را از سجده به آنچه با دستان خويش آفريده‏ام، بازداشت؟ آيا استكبار ورزيدى يا از بلندمرتبگان بودى؟ (۷۵)

گفت من بهتر از او هستم، [چرا] كه مرا از آتش آفريده‏اى و او را از گل آفريده‏اى‏ (۷۶)

فرمود از آنجا بيرون شو كه تو مطرودى‏ (۷۷)

و لعنت من تا روز جزا بر تو خواهد بود (۷۸)

گفت پروردگارا پس مرا تا روزى كه [مردمان‏] برانگيخته شوند مهلت ده‏ (۷۹)

فرمود [پذيرفتم‏] تو از مهلت يافتگانى‏ (۸۰)

تا روز آن هنگام معين‏ (۸۱)

گفت [سوگند] به عزت تو كه همگى آنان را گمراه خواهم ساخت‏ (۸۲)

مگر از ميان آنان، آن بندگانت را كه اخلاص يافته‏اند (۸۳)

فرمود حق است و حق را مى‏گويم‏ (۸۴)

كه جهنم را از تو و همه كسانى از آنان كه از تو پيروى مى‏كنند، آكنده خواهم ساخت‏ (۸۵)

بگو براى آن [رسالت‏] از شما مزدى نمى‏طلبم، و من از بر خود بستگان نيستم‏ (۸۶)

اين جز پندى براى جهانيان نيست‏ (۸۷)

و خبرش را پس از چندى خواهيد دانست‏ (۸۸)