به نام خداوند رحمتگر مهربان

ص، سوگند به قرآني كه متضمن ذكر است (كه اين كتاب اعجاز الهي است). (۱)

ولي كافران گرفتار غرور و اختلافند. (۲)

چه بسيار اقوامي را كه پيش از آنها هلاك كرديم و به هنگام نزول عذاب فرياد مي‏زدند، ولي وقت نجات گذشته بود! (۳)

آنها تعجب كردند كه چرا پيامبر انذار كننده‏ اي از ميان آنها برخاسته، و كافران گفتند: اين ساحر دروغگوئي است! (۴)

آيا او بجاي اينهمه خدايان خداي واحدي قرار داده ؟ اين راستي چيز عجيبي است؟! (۵)

سركردگان آنها بيرون آمدند و گفتند برويد و خدايانتان را محكم بچسبيد كه مي‏خواهند ما را به سوي بدبختي بكشانند! (۶)

ما هرگز چنين چيزي از پدران خود نشنيده‏ ايم، اين فقط يك دروغ است! (۷)

آيا از ميان همه ما، قرآن تنها بر او (محمد) نازل شده ؟، آنها در حقيقت در اصل وحي من ترديد دارند بلكه آنها هنوز عذاب الهي را نچشيده‏ اند (كه اينچنين گستاخانه سخن مي‏گويند). (۸)

مگر خزائن رحمت پروردگار قادر و بخشنده‏ ات نزد آنها است (تا به هر كس ميل دارند بدهند)؟! (۹)

يا اينكه مالكيت و حاكميت آسمانها و زمين و آنچه در ميان اين دو است از آن آنها است ؟ (اگر چنين است) به آسمانها بروند (و جلو نزول وحي را بر قلب پاك محمد بگيرند). (۱۰)

(آري) اينها لشكر كوچك شكست خورده‏ اي از احزابند! (۱۱)

قبل از آنها قوم نوح و عاد و فرعون صاحب قدرت (پيامبران ما را) تكذيب كردند. (۱۲)

و قوم ثمود و لوط و اصحاب الايكه (قوم شعيب)، اينها احزابي بودند (كه به تكذيب پيامبران برخاستند). (۱۳)

هر يك از اين گروهها رسولان را تكذيب كردند، و عذاب الهي درباره آنها تحقق يافت. (۱۴)

اينها (با اين اعمالشان) انتظاري جز اين نمي‏كشند كه يك صيحه آسماني فرود آيد صيحه‏ اي كه در آن بازگشت نيست (و همگي را نابود سازد). (۱۵)

آنها (از روي خيره سري) گفتند. پروردگارا! نصيب ما را از عذابت هر چه زودتر قبل از روز حساب به ما ده! (۱۶)

در برابر آنچه مي‏گويند شكيبا باش، و به خاطر بياور بنده ما داود صاحب قدرت و توبه كار را. (۱۷)

ما كوهها را مسخر او ساختيم كه هر شامگاه و صبحگاه با او تسبيح مي‏گفتند. (۱۸)

پرندگان را نيز دستجمعي مسخر او كرديم (تا همراه او تسبيح خدا گويند) و همه اينها بازگشت كننده به سوي او بودند. (۱۹)

و حكومت او را استحكام بخشيديم، هم دانش به او داديم و هم داوري عادلانه. (۲۰)

آيا داستان شاكيان هنگامي كه از محراب (داود) بالا رفتند به تو رسيده است؟! (۲۱)

هنگامي كه (بي هيچ مقدمه) بر او وارد شدند و او از مشاهده آنها وحشت كرد، گفتند نترس، دو نفر شاكي هستيم كه يكي از ما بر ديگري تعدي كرده، اكنون در ميان ما به حق داوري كن و ستم روا مدار، و ما را به راه راست هدايت فرما. (۲۲)

اين برادر من است نود و نه ميش دارد، و من يكي بيش ندارم، اما او اصرار مي‏كند كه اين يكي را هم به من واگذار! و از نظر سخن بر من غلبه كرده است. (۲۳)

(داود) گفت: مسلما او با درخواست يك ميش تو براي افزودن آن به ميشهايش بر تو ستم كرده، و بسياري از دوستان به يكديگر ستم مي‏كنند مگر آنها كه ايمان آورده‏ اند و عمل صالح دارند، اما عده آنان كم است!، داود گمان كرد ما او را (با اين ماجرا) آزموده‏ ايم، از پروردگارش ‍ طلب آمرزش نمود و به سجده افتاد و توبه كرد. (۲۴)

ما اين عمل را بر او بخشيديم، و او نزد ما داراي مقام والا و آينده نيك است. (۲۵)

اي داود ما تو را خليفه (و نماينده خود) در زمين قرار داديم، در ميان مردم به حق داوري كن، و از هواي نفس پيروي منما كه تو را از راه خدا منحرف مي‏سازد، كساني كه از راه خدا گمراه شوند عذاب شديدي به خاطر فراموش كردن روز حساب دارند. (۲۶)

ما آسمان و زمين و آنچه را در ميان آنها است بيهوده نيافريديم، اين گمان كافران است واي بر كافران از آتش (دوزخ). (۲۷)

آيا كساني را كه ايمان آورده‏ اند و عمل صالح انجام داده‏ اند همچون مفسدان در زمين قرار دهيم، يا پرهيزگاران را همچون فاجران! (۲۸)

اين كتابي است پر بركت كه بر تو نازل كرده‏ ايم تا در آيات آن تدبر كنند و صاحبان مغز (و انديشه) متذكر شوند. (۲۹)

ما سليمان را به داود بخشيديم، چه بنده خوبي ؟ چرا كه همواره به سوي خدا بازگشت مي‏كرد (و به ياد او بود). (۳۰)

به خاطر بياور هنگامي را كه عصرگاهان اسبان چابك تندرو را بر او عرضه داشتند. (۳۱)

گفت من اين اسبان را به خاطر پروردگارم دوست دارم (من مي‏خواهم از آنها در جهاد استفاده كنم او همچنان به آنها نگاه مي‏كرد) تا از ديدگانش پنهان شدند. (۳۲)

(آنها آنقدر جالب بودند كه گفت) بار ديگر آنها را بازگردانيد و دست به ساقها و گردنهاي آنها كشيد (و آنها را نوازش داد). (۳۳)

ما سليمان را آزموديم، و بر كرسي او جسدي افكنديم، سپس او به درگاه خداوند انابه كرد. (۳۴)

گفت: پروردگارا مرا ببخش، و حكومتي به من عطا كن كه بعد از من سزاوار هيچكس نباشد، كه تو بسيار بخشنده‏ اي. (۳۵)

ما باد را مسخر او ساختيم تا مطابق فرمانش به نرمي حركت كند، و به هر جا او مي‏خواهد برود. (۳۶)

و شياطين را مسخر او ساختيم، هر بناء و غواصي از آنها. (۳۷)

و گروه ديگري (از شياطين) را در غل و زنجير (تحت سلطه او) قرار داديم. (۳۸)

(و به او گفتيم) اين عطاي ماست به هر كس مي‏خواهي (و صلاح مي‏بيني) ببخش و از هر كس مي‏خواهي امساك كن و حسابي بر تو نيست. (۳۹)

و براي او (سليمان) نزد ما مقامي ارجمند و سرانجامي نيك است. (۴۰)

به خاطر بياور بنده ما ايوب را، هنگامي كه پروردگارش را خوانده كه شيطان مرا به رنج و عذاب افكنده. (۴۱)

(به او گفتيم) پاي خود را بر زمين بكوب اين، چشمه آبي خنك براي شستشو و نوشيدن است. (۴۲)

و خانواده‏ اش را به او بخشيديم، و همانند آنها را با آنها قرار داديم، تا رحمتي از سوي ما باشد و تذكري براي صاحبان فكر. (۴۳)

(و به او گفتيم) بسته‏ اي از ساقه‏ هاي گندم (يا مانند آن) را برگير و به او (همسرت) بزن و سوگند خود را مشكن، ما او را شكيبا يافتيم، چه بنده خوبي كه بسيار بازگشت كننده به سوي خدا بود؟ (۴۴)

و به خاطر بياور بندگان ما ابراهيم و اسحاق و يعقوب را صاحبان دستهاي (نيرومند) و چشمهاي (بينا). (۴۵)

ما آنها را با خلوص ويژه‏ اي خالص كرديم، و آن يادآوري سراي آخرت بود. (۴۶)

و آنها نزد ما از برگزيدگان و نيكانند. (۴۷)

و به خاطر بياور اسماعيل و اليسع و ذالكفل را كه همه از نيكان بودند. (۴۸)

اين يك يادآوري است، و براي پرهيزگاران بازگشت نيكوئي است. (۴۹)

باغهاي جاويدان بهشتي كه درهايش به روي آنان گشوده است. (۵۰)

در حالي كه در آن بر تختها تكيه كرده‏ اند و انواع ميوه‏ ها و نوشيدنيهاي گوناگون در اختيار آنان است. (۵۱)

و نزد آنان همسراني است كه تنها چشم به شوهرانشان دوخته‏ اند و همگي هم سن و سالند. (۵۲)

اين چيزي است كه براي روز حساب به شما وعده داده ميشود (وعدهاي تخلف ناپذير). (۵۳)

اين روزي ما است كه هرگز پايان نمي‏گيرد. (۵۴)

اين (پاداش پرهيزگاران است) و براي طغيانگران بدترين محل بازگشت است. (۵۵)

دوزخ است كه در آن وارد مي‏شوند و چه بستر بدي است؟! (۵۶)

اين نوشابه حميم و غساق است دو مايع سوزان و تيره رنگ) كه بايد از آن بچشند. (۵۷)

و جز اينها كيفرهاي ديگري همشكل آن را دارند. (۵۸)

(به آنها گفته مي‏شود) اين فوجي است كه همراه شما وارد دوزخ همان رؤ ساي ضلالند) خوشامد بر آنها مباد، همگي در آتش خواهند سوخت. (۵۹)

آنها (به رؤ ساي خود) مي‏گويند: بلكه خوشامد بر شما مباد كه اين عذاب را شما براي ما فراهم ساختيد، چه بد قرارگاهي است اينجا؟! (۶۰)

(سپس) مي‏گويند: پروردگارا هر كس اين عذاب را براي ما فراهم ساخته عذابي مضاعف در آتش بر او بيفزا. (۶۱)

آنها مي‏گويند چرا مرداني را كه ما از اشرار مي‏شمرديم (در اينجا، در آتش دوزخ) نمي‏بينيم. (۶۲)

آيا ما آنها را به سخريه گرفتيم يا (به اندازهاي حقير بودند كه) چشمها آنها را نميديد؟! (۶۳)

اين يك واقعيت است گفتگوهاي خصمانه دوزخيان! (۶۴)

بگو من فقط يك انذاركننده‏ ام و هيچ معبودي جز خداوند يگانه قهار نيست. (۶۵)

پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است، پروردگار عزيز و غفار. (۶۶)

بگو: اين يك خبر بزرگ است! (۶۷)

كه شما از آن روي گردان هستيد. (۶۸)

من از ملاء اعلي (و فرشتگان عالم بالا) به هنگامي كه (درباره آفرينش آدم مخاصمه مي‏كردند خبر ندارم. (۶۹)

تنها چيزي كه به من وحي مي‏شود اين است كه من انذاركننده آشكاري هستم. (۷۰)

به خاطر بياور هنگامي را كه پروردگارت به ملائكه گفت: من بشري را از گل مي‏آفرينم. (۷۱)

هنگامي كه آن را نظام بخشيدم و از روح خودم در آن دميدم براي او سجده كنيد. (۷۲)

در آن هنگام همه فرشتگان سجده كردند. (۷۳)

جز ابليس كه تكبر ورزيد و از كافران بود! (۷۴)

گفت: اي ابليس چه چيز مانع تو از سجده كردن بر مخلوقي كه با قدرت خود او را آفريدم گرديد؟ آيا تكبر كردي، يا از برترين بودي ؟ (بالاتر از اينكه فرمان سجود به تو داده شود!). (۷۵)

گفت: من از او بهترم! مرا از آتش آفريده‏ اي و او را از گل. (۷۶)

فرمود: از آسمانها (و از صفوف ملائكه) خارج شو كه تو رانده درگاه مني! (۷۷)

و مسلما لعنت من بر تو تا روز قيامت خواهد بود. (۷۸)

عرض كرد: پروردگار من! مرا تا روزي كه انسانها برانگيخته مي‏شوند مهلت ده. (۷۹)

فرمود تو از مهلت داده شدگاني. (۸۰)

ولي تا روز و زمان معيني. (۸۱)

گفت: به عزتت سوگند همه آنها را گمراه خواهم كرد (۸۲)

مگر بندگان خالص تو از ميان آنها. (۸۳)

فرمود: به حق سوگند، و حق مي‏گويم. (۸۴)

كه جهنم را از تو و پيروانت همگي پر خواهم كرد. (۸۵)

بگو: (اي پيامبر!) من از شما هيچ پاداشي نمي‏طلبم و من از متكلفين نيستم (سخنانم روشن و همراه با دليل است). (۸۶)

اين ( قرآن) وسيله تذكر براي همه جهانيان است. (۸۷)

و خبر آن را بعد از مدتي مي‏شنويد! (۸۸)