فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِي سَوَاءِ الْجَحِيمِ
﴿۵۵﴾
پس اطلاع حاصل مى كند و او را در ميان آتش مى بيند (۵۵)
قَالَ تَاللَّهِ إِنْ كِدْتَ لَتُرْدِينِ
﴿۵۶﴾
[و] مى گويد به خدا سوگند چيزى نمانده بود كه تو مرا به هلاكت اندازى (۵۶)
وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّي لَكُنْتُ مِنَ الْمُحْضَرِينَ
﴿۵۷﴾
و اگر رحمت پروردگارم نبود هرآينه من [نيز] از احضارشدگان بودم (۵۷)
أَفَمَا نَحْنُ بِمَيِّتِينَ
﴿۵۸﴾
[و از روى شوق مى گويد] آيا ديگر روى مرگ نمى بينيم (۵۸)
إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولَى وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ
﴿۵۹﴾
جز همان مرگ نخستين خود و ما هرگز عذاب نخواهيم شد (۵۹)
إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ
﴿۶۰﴾
راستى كه اين همان كاميابى بزرگ است (۶۰)
لِمِثْلِ هَذَا فَلْيَعْمَلِ الْعَامِلُونَ
﴿۶۱﴾
براى چنين [پاداشى] بايد كوشندگان بكوشند (۶۱)
أَذَلِكَ خَيْرٌ نُزُلًا أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ
﴿۶۲﴾
آيا از نظر پذيرايى اين بهتر است يا درخت زقوم (۶۲)
إِنَّا جَعَلْنَاهَا فِتْنَةً لِلظَّالِمِينَ
﴿۶۳﴾
در حقيقت ما آن را براى ستمگران [مايه آزمايش و] عذابى گردانيديم (۶۳)
إِنَّهَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِي أَصْلِ الْجَحِيمِ
﴿۶۴﴾
آن درختى است كه از قعر آتش سوزان مى رويد (۶۴)
|
||