به نام خداوند رحمتگر مهربان

الم [الف لام ميم‏] (۱)

روم شكست خورد (۲)

در نزديكترين سرزمين [به شما]، و ايشان بعد از مغلوب شدنشان به زودى غالب خواهند شد (۳)

در عرض چند سال، چرا كه امر در گذشته و آينده با خداوند است، و در چنين روزى مؤمنان شادمان شوند (۴)

به نصرت الهى، كه هر كس را بخواهد يارى مى‏كند، و او پيروزمند مهربان است‏ (۵)

[اين‏] وعده الهى است و خداوند در وعده خويش خلاف نمى‏كند ولى بيشترينه مردم نمى‏دانند (۶)

فقط ظاهرى از زندگانى دنيا را مى‏دانند و ايشان از آخرت غافلند (۷)

آيا در دلهاى خويش نينديشيده‏اند كه خداوند آسمانها و زمين را و آنچه ما بين آنهاست، جز به حق و سرآمد معين نيافريده است، و بى‏گمان بسيارى از مردم لقاى پروردگارشان را منكرند (۸)

آيا در زمين سير و سفر نكرده‏اند كه بنگرند چگونه بوده است سرانجام كسانى كه پيش از آنان بودند آنان از ايشان نيرومندتر بودند، و زمين را كندوكاو كردند و بيش از آنچه آنان آباد ساخته بودند، آباد كردند، و پيامبرانشان برايشان پديده‏هاى شگرف آوردند، و [سرانجام‏] خداوند بر آنان ستم نكرد، بلكه خود در حق خويش ستم كردند (۹)

سپس سرانجام كسانى كه بد عملى كرده بودند، بدتر شد چرا كه آيات الهى را انكار و به آنها استهزاء مى‏كردند (۱۰)

خداوند است كه آفرينش را آغاز كرده است، سپس آن را باز مى‏گرداند، سپس به سوى او باز گردانده مى‏شويد (۱۱)

روزى كه قيامت برپا شود، گناهكاران نوميد شوند (۱۲)

و براى آنان از شريكانى كه قائل بودند، كسى شفيعشان نباشد، و خود به شريكانى كه قائل بودند، منكر [و بى‏اعتقاد] شوند (۱۳)

و روزى كه قيامت برپا شود، آنگاه است كه از هم جدا شوند (۱۴)

اما كسانى كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، ايشان در بوستانى سرخوشند (۱۵)

و اما كسانى كه كفرورزيده و آيات ما و لقاى آخرت را تكذيب كرده‏اند، اينانند كه در عذاب حاضر كرده شوند (۱۶)

پس هنگامى كه در شامگاه يا در بامداد وارد شويد خداوند را تسبيح گوييد (۱۷)

و در آسمانها و زمين سپاس او راست، و هنگامى كه در عصر وارد شويد و هنگامى كه به نيمروز رسيد [هم تسبيح گوييد] (۱۸)

زنده را از مرده بر مى‏آورد و مرده را از زنده، و زمين را پس از پژمردنش زنده [و بارور] مى‏دارد، و بدين‏سان شما نيز برانگيخته شويد (۱۹)

و از جمله آيات او اين است كه شما را از خاك آفريد، سپس كه انسان شديد [در زمين‏] پراكنده شديد (۲۰)

و از جمله آيات او اين است كه براى شما از نوع خودتان، همسرانى آفريد كه با آنان آرام گيريد، و در ميان شما دوستى و مهربانى افكند، و در اين امر براى انديشه‏وران مايه‏هاى عبرت است‏ (۲۱)

و از جمله آيات او آفرينش آسمانها و زمين است و دگرگونى زبانهاى شما و رنگهاى شما، بى‏گمان در اين براى دانشمندان مايه‏هاى عبرت است‏ (۲۲)

و از جمله آيات او خفتن شما در شب و روز و طلب معاش شما از فضل اوست، بى‏گمان در اين [امر] براى كسانى كه گوش شنوا دارند، مايه‏هاى عبرت است‏ (۲۳)

و از جمله آيات او اين است كه برق را [به شيوه‏اى‏] بيم‏انگيز و اميدانگيز به شما مى‏نماياند و از آسمان آبى فرو مى‏فرستد و با آن زمين را پس از پژمردنش زنده مى‏دارد، بى‏گمان در اين [امر] براى خردورزان مايه‏هاى عبرت است‏ (۲۴)

و از آيات او اين است كه آسمانها و زمين به فرمان او برپاست، سپس آنگاه كه شما را به صلايى از زمين بخواند، آنگاه است كه برانگيخته مى‏شويد (۲۵)

و او راست هر كه در آسمانها و زمين است، و همگان فرمانبردار اويند (۲۶)

و او كسى است كه آفرينش را آغاز مى‏كند و سپس بازش مى‏گرداند، و اين امر بر او آسان‏تر است، و او را در آسمانها و زمين برترين وصف است و او پيروزمند فرزانه است‏ (۲۷)

براى شما مثلى از خودتان مى‏زند، آيا از ملك يمينتان شريكى در آنچه روزيتان داده‏ايم، داريد كه در آن برابر باشيد و از آنان همان گونه كه از [امثال‏] خودتان بيمناكيد، بيمناك باشيد؟ [چنين نيست‏]، بدين‏سان آيات [خود] را براى خردورزان روشن بيان مى‏كنيم‏ (۲۸)

چنين است كه ستم‏پيشگان [كافر] بى‏هيچ علمى، از هوى و هوسشان پيروى مى‏كنند، و كيست كه كسى را كه خداوند در بيراهى وانهاده است، به راه آورد، و اينان ياورى ندارند (۲۹)

پاكدلانه روى به دين بياور، اين فطرت الهى است كه مردمان را بر وفق آن آفريده است، در آفرينش الهى تغييرى راه ندارد، اين دين استوار است، ولى بيشترينه مردم نمى‏دانند (۳۰)

رو به سوى او آورده، و از او پروا كنيد و نماز را برپا داريد و از مشركان مباشيد (۳۱)

از همان كسانى كه دينشان را پاره و پراكنده كردند و فرقه فرقه شدند، هر گروهى به آنچه دارند دلخوشند (۳۲)

و چون بلايى به مردم رسد انابت كنان پروردگارشان را مى‏خوانند و رو به سوى او مى‏آورند، سپس چون رحمتى از سوى خويش به ايشان بچشاند، آنگاه است كه گروهى از آنان به پروردگارشان شرك مى‏آورند (۳۳)

تا سرانجام درباره آنچه به ايشان بخشيده‏ايم كفران پيشه كنند، و [از ظواهر زندگى‏] بهره بريد، زودا كه [حقيقت را] بدانيد (۳۴)

يا مگر برايشان حجتى نازل كرده‏ايم كه درباره آنچه به آن شرك‏ورزيده‏اند، سخن مى‏گويد (۳۵)

و چون به مردم رحمتى بچشانيم به آن شادمان شوند، و اگر به خاطر كار و كردار پيشينشان مكروهى به ايشان رسد، آنگاه است كه نوميد مى‏شوند (۳۶)

آيا ندانسته‏اند كه خداوند بى‏گمان روزى را براى هر كس كه بخواهد گشاده و [براى هر كس كه بخواهد] تنگ مى‏دارد، بى‏شك در اين امر براى اهل ايمان مايه‏هاى عبرت است‏ (۳۷)

پس به خويشاوند حقش را بده و نيز به بينوا و در راه مانده، اين براى كسانى كه در طلب خشنودى الهى هستند بهتر است و اينانند كه رستگارانند (۳۸)

و هر ربايى كه بدهيد كه بهره شما را از اموال مردم افزونتر كند، [در حقيقت‏] نزد خداوند افزايش ندارد، و هر زكاتى -كه در طلب خشنودى الهىبپردازيد، اينان افزايش‏ياب هستند (۳۹)

خداوند كسى است كه شما را آفريد و سپس روزيتان بخشيد، سپس شما را مى‏ميراند، سپس زنده مى‏دارد، آيا از شريكانى كه قائليد هيچ كدام هست كه چيزى از اين كارها را انجام دهد؟ او منزه و از آنچه شريكش مى‏آورند فراتر است‏ (۴۰)

به خاطر كار و كردار مردم، تباهى در بر و بحر فراگير شده است، تا [خداوند] جزاى بخشى از كار و كردارشان را به آنان بچشاند، باشد كه بازگردند [و به خود آيند] (۴۱)

بگو در زمين سير و سفر كنيد و بنگريد سرانجام كسانى كه پيشتر بودند چگونه بوده است؟ كه بيشترشان مشرك بودند (۴۲)

پس روى دلت را -پيش از آنكه روزى بى‏بازگشت از جانب خداوند فرارسد و مردم از هم جدا شوندبه سوى دين استوار بدار (۴۳)

هر كس كفرورزد، كيفر كفرش بر اوست، و كسانى كه كردارى شايسته پيشه كنند، براى خودشان پيش‏انديشى كرده‏اند (۴۴)

تا كسانى را كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، از فضل خويش جزا دهد، چرا كه او كافران را دوست ندارد (۴۵)

و از آيات او اين است بادها را بشارت‏دهنده [باران رحمت‏] مى‏فرستد تا به شما از رحمت خويش بچشاند، و تا كشتيها به امر او جريان يابند، و شما از فضل او در طلب روزى خود بر آييد، باشد كه سپاس بگزاريد (۴۶)

و به راستى پيش از تو پيامبرانى به سوى قومشان فرستاديم، آنگاه ايشان معجزات را به نزد آنان آوردند [و با انكار مواجه شدند] و ما از كسانى كه گناه [و بد عملى‏] كرده بودند، انتقام گرفتيم، و يارى رساندن به مؤمنان حقى است كه بر عهده ماست‏ (۴۷)

خداوند كسى است كه بادها را مى‏فرستد كه ابرها را بر مى‏انگيزد، و آن را در آسمان هرگونه كه بخواهد مى‏گستراند، و آن را پاره‏پاره مى‏كند، و باران درشت قطره را بينى كه از لابلاى آن مى‏تراود، و چون آن را به هر يك از بندگانش كه بخواهد برساند، آنگاه است كه شادى مى‏كنند (۴۸)

و بى‏شك پيش از آنكه برايشان فرو فرستاده شود [آرى‏] پيش از آن نوميد بودند (۴۹)

پس به آثار رحمت الهى بنگر كه چگونه زمين را پس از پژمردنش زنده مى‏دارد، هموست كه زندگى بخش مردگان است و او بر هر كارى تواناست‏ (۵۰)

و اگر بادى بفرستيم و آن [كشتزار] را زرد شده بينند، بعد از آن كفر [/انكار] پيشه كنند (۵۱)

بدان كه تو مردگان را [سخن‏] نشنوانى و به ناشنوايان [به ويژه‏] چون پشت كنند آوايى نشنوانى‏ (۵۲)

و تو به راه آورنده نابينايان از گمراهيشان نيستى، تو جز كسانى را كه به آيات ما ايمان آورند و اهل تسليمند [سخنى‏] نشنوانى‏ (۵۳)

خداوند كسى است كه شما را از حالت ناتوانى آفريد، سپس بعد از آن ناتوانى توانايى پديد آورد، سپس [دوباره‏] پس از توانايى، ناتوانى و پيرى قرار دهد، هر آنچه خواهد مى‏آفريند و او داناى تواناست‏ (۵۴)

و روزى كه قيامت بر پا شود، گناهكاران سوگند خورند كه [در دنيا، يا گور] جز ساعتى درنگ نكرده‏اند، بدين‏سان بيراهه رفته‏اند (۵۵)

و كسانى كه از دانش و ايمان برخوردار شده‏اند گويند بر وفق كتاب الهى تا روز رستاخيز درنگ كرده‏ايد، و اين روز رستاخيز است، ولى شما به هيچ وجه نمى‏دانستيد (۵۶)

امروز [روزى است كه‏] ستم‏پيشگان [مشرك‏] را عذرخواهيشان سود ندهد، و عذرشان را نپذيرند (۵۷)

و به راستى در اين قرآن براى مردم هرگونه مثلى زده‏ايم و اگر معجزه‏اى براى آنان بياورى، كافران گويند شما جز باطل‏انديش نيستيد (۵۸)

بدين‏سان خداوند بر دلهاى كسانى كه [حق را] در نمى‏يابند مهر مى‏زند (۵۹)

شكيبايى پيشه كن و بدان كه وعده الهى حق است و نامؤمنان تو را از راه به در نبرند (۶۰)