به نام خداوند رحمتگر مهربان

الم الف لام ميم (۱)

آيا مردم گمان مى‏برند كه رهايشان كنند كه [به زبان‏] بگويند ايمان آورده‏ايم و ايشان را نمى‏آزمايند؟ (۲)

و به راستى پيشينيان آنان را آزموده‏ايم، و بى‏شك خداوند راستگويان و دروغگويان را معلوم مى‏دارد (۳)

يا كسانى كه كارهاى ناروا انجام مى‏دهند گمان مى‏برند كه بر ما پيشى مى‏گيرند، چه بد است داوريشان‏ (۴)

هركس كه به لقاى الهى اميد داشته باشد [بداند كه‏] اجل مقرر الهى فرارسنده است و او شنواى داناست‏ (۵)

و هركس [در راه حق‏] بكوشد، به سود خويش كوشيده است، بى‏گمان خداوند از جهانيان بى‏نياز است‏ (۶)

و كسانى كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند سيئاتشان را از ايشان مى‏زداييم و به بهتر از آنچه كرده‏اند پاداششان دهيم‏ (۷)

و انسان را سفارش كرده‏ايم كه به پدر و مادرش نيكى كند و [مى‏گوييم‏] اگر تو را واداشتند كه چيزى را كه بدان علم ندارى شريك من گردانى، پس از آن دو اطاعت مكن، چرا كه بازگشت شما به سوى من است و آنگاه به [حقيقت‏] آنچه مى‏كرديد آگاهتان مى‏سازم‏ (۸)

و كسانى كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، در زمره شايستگان در مى‏آوريمشان‏ (۹)

و از مردم كسى هست كه مى‏گويد به خدا ايمان آورده‏ايم و چون در راه خدا رنج و آزار بيند، آزارگرى مردم را همچون عذاب الهى پندارد، و اگر نصرتى از سوى پروردگارت فراز آيد، مى‏گويند ما همراه شما بوديم، آيا خداوند به آنچه در دلهاى جهانيان هست آگاه‏تر نيست؟ (۱۰)

و خداوند مؤمنان را [نيك‏] مى‏شناسد و منافقان را [نيك‏] مى‏شناسد (۱۱)

و كافران به مؤمنان گويند از راه ما پيروى كنيد ما گناهانتان را به گردن مى‏گيريم، ولى در حقيقت هيچ بارى از گناهان ايشان را به گردن نگيرند، كه ايشان دروغگو هستند (۱۲)

و باشد كه بار گناهان خودشان و بار گناهانى علاوه بر بار گناهان خودشان را بر دوش گيرند، و روز قيامت از آنچه افتراء مى‏بستند خواهندشان پرسيد (۱۳)

و به راستى نوح را به سوى قومش [به رسالت‏] فرستاديم و در ميان آنان هزار سال منهاى پنجاه سال به سر برد، آنگاه طوفان [سيل و بلا] آنان را فرو گرفت، در حالى كه ايشان ستمكار [مشرك‏] بودند (۱۴)

آنگاه او و كشتى‏نشينان را نجات داديم و آن را مايه عبرت جهانيان گردانديم‏ (۱۵)

و ابراهيم را [به رسالت فرستاديم‏] آنگاه كه به قومش گفت خداوند را بپرستيد و از او پروا كنيد، اين اگر بدانيد برايتان بهتر است‏ (۱۶)

شما فقط بتهايى را به جاى خداوند مى‏پرستيد و بهتانى برساخته‏ايد، بى‏گمان كسانى كه به جاى خداوند مى‏پرستيد اختيار روزى شما را ندارند، پس روزى را نزد خداوند بجوييد و او را بپرستيد و او را سپاس بگزاريد، كه به سوى او بازگردانده مى‏شويد (۱۷)

و اگر [پيامبر را] دروغگو انگاريد بدانيد كه امتهاى پيش از شما هم تكذيب پيشه كردند، و بر عهده پيامبر جز پيام‏رسانى آشكار نيست‏ (۱۸)

آيا نينديشيده‏اند كه خداوند چگونه آفرينش را آغاز مى‏كند و سپس بازش مى‏گرداند، بى‏گمان اين بر خداوند آسان است‏ (۱۹)

بگو در زمين سير و سفر كنيد و بنگريد خداوند چگونه آفرينش را آغاز كرده است و سپس نشاه آخرت را پديد مى‏آورد، بى‏گمان خداوند بر هر كارى تواناست‏ (۲۰)

هركس را كه بخواهد عذاب مى‏كند و بر هركس كه بخواهد رحمت مى‏آورد، و به سوى او بازگردانده مى‏شويد (۲۱)

و شما چه در زمين و چه در آسمان از خداوند گريز و گزيرى نداريد و در برابر خداوند يار و ياورى نداريد (۲۲)

و كسانى كه آيات الهى و لقاى او را منكر شدند اينانند كه از رحمت من نوميد شدند، و اينانند كه عذابى دردناك [در پيش‏] دارند (۲۳)

آنگاه پاسخ قومش جز اين نبود كه گفتند او را بكشيد يا بسوزانيد، سپس خداوند او را از آتش نجات داد، بى‏گمان در اين امر مايه‏هاى عبرتى براى اهل ايمان است‏ (۲۴)

و گفت همانا به جاى خداوند بتانى را مى‏پرستيد كه در زندگانى دنيا مايه دوستى‏ورزيدن بين شماست، سپس روز قيامت بعضى از شما بعض ديگر را رد و تخطئه مى‏كند و بعضى از شما بعض ديگر را لعنت مى‏كند، و سرا و سرانجام شما آتش دوزخ است و ياورى نداريد (۲۵)

آنگاه لوط به او [ابراهيم‏] ايمان آورد، و [ابراهيم‏] گفت من به سوى پروردگارم مهاجرم، بى‏گمان او پيروزمند فرزانه است‏ (۲۶)

و به او اسحاق و يعقوب را بخشيديم و در ميان زاد و رود او پيامبرى و كتاب آسمانى قرار داديم و پاداش او را در دنيا به او داديم و او در آخرت از شايستگان است‏ (۲۷)

و لوط را نيز [به رسالت فرستاديم‏]، آنگاه كه به قومش گفت شما ناشايستى را مرتكب مى‏شويد كه هيچ‏كس از مردم جهان در آن بر شما پيشدستى نكرده است‏ (۲۸)

آيا شما با مردان مى‏آميزيد و راه و پيوند [طبيعى‏] را مى‏بريد و در انجمنتان مرتكب زشتكارى مى‏شويد؟ آنگاه پاسخ قومش جز اين نبود كه گفتند اگر از راستگويان هستى عذاب الهى را [هم‏اكنون‏] بر سرما بياور (۲۹)

[لوط] گفت پروردگارا مرا در برابر تباهكاران يارى ده‏ (۳۰)

و چون فرشتگان ما براى ابراهيم مژده آوردند، گفتند ما نابودگران اهالى اين شهر هستيم، چرا كه اهل آن ستمكارند (۳۱)

[ابراهيم‏] گفت در آنجا لوط هم هست گفتند ما به كسانى كه در آنجا هستند آگاه‏تريم، او و خانواده‏اش جز همسرش را كه از واپس‏ماندگان [در عذاب‏] است، نجات مى‏دهيم‏ (۳۲)

و چون فرشتگان ما به نزد لوط آمدند، از ايشان نگران شد و [از كمك به آنان‏] دستش كوتاه شد و [آنان‏] به او گفتند مترس و اندوهگين مباش، ما رهاننده تو و خاندانت هستيم، جز همسرت كه از واپس ماندگان [در عذاب‏] است‏ (۳۳)

ما بر اهل اين شهر به خاطر نافرمانى ورزيدنشان عذابى از آسمان فرود مى‏آوريم‏ (۳۴)

و به راستى از آن پديده روشنگرى براى خردورزان باقى گذارديم‏ (۳۵)

و به سوى قوم مدين برادرشان شعيب را [به رسالت فرستاديم‏] كه گفت اى قوم من خداوند را بپرستيد و به روز بازپسين اميد داشته باشيد، و در اين سرزمين فتنه و فساد برپا مكنيد (۳۶)

سپس او را دروغگو شمردند، آنگاه زلزله ايشان را فرو گرفت و در خانه‏شان از پاى در آمدند (۳۷)

و عاد و ثمود نيز، و [اين امر] به راستى از خانه‏ها و كاشانه‏هايشان بر شما روشن شده است، و شيطان كار و كردارشان را در چشم آنان آراست و آنان را از راه [راست‏] بازداشت، و حال آنكه باريك‏بين مى‏نمودند (۳۸)

و قارون و فرعون و هامان نيز، كه موسى براى آنان پديده‏هاى روشنگر آورد، آنگاه در آن سرزمين استكبار ورزيدند و پيشتاز نبودند (۳۹)

آنگاه هر يك از آنان را به گناهش فرو گرفتيم، پس بعضى از آنان بودند كه بر آنان شن‏بادى فرستاديم، و بعضى از آنان بودند كه بانگ مرگبار فروگرفتشان، و بعضى از آنان بودند كه به زمين فرو برديمشان، و بعضى از آنان بودند كه غرقه‏شان كرديم و خداوند نبود كه به آنان ستم كرد، بلكه خود بر خويشتن ستم كردند (۴۰)

داستان كسانى كه به جاى خداوند سرورانى را به پرستش گرفتند همانند داستان عنكبوت است كه خانه‏اى ساخت، و اگر در مى‏يافتند سست‏ترين خانه‏ها، خانه عنكبوت است‏ (۴۱)

بى‏گمان خداوند هر چيز را كه به جاى او به پرستش مى‏گيرند، مى‏شناسد و او پيروزمند فرزانه است‏ (۴۲)

و اين مثلها را براى مردم مى‏زنيم و جز دانشمندان كسى درباره آنها تعقل نمى‏كند (۴۳)

خداوند آسمانها و زمين را به حق آفريده است، بى‏گمان در اين امر مايه عبرتى براى مؤمنان است‏ (۴۴)

آنچه از كتاب آسمانى كه بر تو وحى شده است، بخوان و نماز را برپا دار، كه نماز از ناشايستى و زشتكارى باز مى‏دارد، و ياد كرد خداوند [از هر كارى‏] مهمتر است و خداوند مى‏داند كه چه مى‏كنيد (۴۵)

و با اهل كتاب جز به شيوه‏اى كه نيكوتر است، مجادله مكنيد، مگر با ستمگران آنان، و بگوييد به آنچه بر ما و به آنچه بر شما نازل شده ايمان آورده‏ايم، و خداى ما و خداى ما و خداى شما يكى است و ما همه فرمانبردار اوييم‏ (۴۶)

و بدين‏سان بر تو كتاب آسمانى را نازل كرديم، و اهل كتاب به آن ايمان آورند، و از ايشان [اهل مكه‏] نيز كسانى هستند كه به آن ايمان آورند، و جز كافران كسى به آيات ما انكار نمى‏ورزد (۴۷)

و پيش از آن [وحى و نبوت‏] نه كتابى مى‏خواندى و نه به دست خود [مكتوبى‏] مى‏نوشتى، چه در آن صورت باطل‏انديشان شك و شبهه به ميان مى‏آوردند (۴۸)

آرى آن آياتى روشنگر [و محفوظ] در سينه‏هاى دانش يافتگان است، و جز ستمگران [مشرك‏] كسى به آيات ما انكار نمى‏ورزد (۴۹)

و گويند چرا بر او معجزاتى از سوى پروردگارش نازل نمى‏شود، بگو معجزات فقط در اختيار خداوند است، و من فقط هشداردهنده‏اى آشكارم‏ (۵۰)

آيا براى ايشان كافى نيست كه ما بر تو كتاب آسمانى را فرو فرستاديم كه بر آنان خوانده مى‏شود، بى‏گمان در اين امر رحمت و پندآموزى براى اهل ايمان است‏ (۵۱)

بگو خداوند بين من و شما گواه بس، كه آنچه در آسمانها و زمين است مى‏داند، و كسانى كه به باطل ايمان آورده و به خداوند كفر مى‏ورزند، اينانند كه زيانكارند (۵۲)

و از تو عذاب را به شتاب مى‏خواهند و اگر اجل معينى در كار نبود، عذاب بر آنان نازل مى‏شد و در حالى كه ناآگاهند ناگهان به سراغشان مى‏آيد (۵۳)

از تو عذاب را به شتاب مى‏خواهند، و [غافل از آنكه‏] بى‏گمان جهنم فراگير كافران است‏ (۵۴)

روزى كه عذاب از فراز و فرودشان فراگيردشان و گويد [حاصل‏] عملكرد خود را بچشيد (۵۵)

اى بندگان من كه ايمان آورده‏ايد، بدانيد كه زمين من گسترده است، پس فقط مرا بپرستيد (۵۶)

هر موجود زنده‏اى چشنده [طعم‏] مرگ است، سپس به سوى ما بازگردانده مى‏شويد (۵۷)

و كسانى كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، در غرفه‏هايى از بهشت كه جويباران از فرودست آنها جارى است، جايشان مى‏دهيم و در آنجا جاويدانند، چه نيكوست پاداش عملداران‏ (۵۸)

[همان‏] كسانى كه شكيبايى ورزيده و بر پروردگارشان توكل مى‏كنند (۵۹)

و چه بسيار جنبنده كه عهده‏دار روزى خود نيست، بلكه خداوند روزى‏بخش او و شماست و او شنواى داناست‏ (۶۰)

و اگر از ايشان بپرسى چه كسى آسمانها و زمين را آفريده است و خورشيد و ماه را رام كرده است، گويند خداوند، پس چگونه بيراهه مى‏روند؟ (۶۱)

خداوند است كه روزى را براى هركس از بندگانش كه بخواهد گشاده يا تنگ مى‏دارد، بى‏گمان خداوند به هر چيزى داناست‏ (۶۲)

و اگر از ايشان بپرسى چه كسى از آسمان آبى فرو فرستاد و بدان زمين را پس از پژمردنش زنده [و بارور] كرد، خواهند گفت خداوند، بگو سپاس خداوند را، ولى بيشترينه‏شان تعقل نمى‏كنند (۶۳)

و اين زندگانى دنيا جز سرگرمى و بازيچه نيست، و اگر مى‏دانستند بى‏گمان سراى آخرت كانون زندگى است‏ (۶۴)

و چون سوار بر كشتى شوند خداوند را در حالى كه دين خود را براى او پاك و پيراسته مى‏دارندبخوانند، ولى آنگاه كه آنان را رهانيد و به خشكى رسانيد، آن وقت است كه ايشان شرك مى‏ورزند (۶۵)

تا سرانجام در آنچه به ايشان بخشيده‏ايم كفران پيشه كنند و [از ظواهر زندگى‏] بهره برند، زودا كه [حقيقت را] بدانند (۶۶)

آيا ندانسته‏اند كه ما حرمى امن [از كعبه‏] قرار داده‏ايم، و حال آنكه مردمان را در پيرامونشان تاراج مى‏كردند و مى‏ربودند، آيا به باطل ايمان مى‏آورند و به نعمت خداوند كفران مى‏ورزند؟ (۶۷)

و كيست ستمكارتر از كسى كه بر خداوند دروغ بندد يا حق را چون به سراغش آيد تكذيب كند، آيا جايگاه كافران در دوزخ نيست؟ (۶۸)

و كسانى را كه در حق ما كوشيده‏اند به راههاى خاص خويش رهنمون مى‏شويم، و بى‏گمان خداوند با نيكوكاران است‏ (۶۹)