و ايوب را [ياد كن‏] كه پروردگارش را به دعا ندا داد كه به من رنج رسيده است و حال آنكه تو مهربان‏ترين مهربانانى‏ (۸۳)

سپس دعاى او را اجابت كرديم و رنجى را كه به او رسيده بود، برطرف كرديم، و خانواده‏اش را [ديگر بار] به او بخشيديم و همانند آنان را، كه رحمتى از جانب ما بود، و پندى براى عبادت‏پيشگان‏ (۸۴)

و اسماعيل و ادريس و ذوالكفل را [ياد كن‏] كه همگى از صابران بودند (۸۵)

و آنان را در جوار رحمت خويش درآورديم، كه آنان از شايستگانند (۸۶)

و ذوالنون [/ صاحب ماهى /يونس‏] را [ياد كن‏] كه خشمگنانه به راه خود رفت، و گمان كرد هرگز بر او تنگ نمى‏گيريم، آنگاه در دل تاريكى ندا در داد كه خدايى جز تو نيست، پاكا كه تويى، من از ستمكاران بودم‏ (۸۷)

آنگاه دعاى او را اجابت كرديم و او را از اندوه رهانديم، و بدين‏سان مؤمنان را مى‏رهانيم‏ (۸۸)

و زكريا را [ياد كن‏] كه پروردگارش را به دعا ندا داد كه پروردگارا مرا تنها مگذار، و حال آنكه تو بهترين بازماندگانى‏ (۸۹)

آنگاه دعاى او را اجابت كرديم، و به او يحيى را بخشيديم و همسرش را براى او شايسته گردانديم، اينان به نيكوكارى مى‏شتافتند، و ما را از روى اميد و بيم مى‏خواندند، و در برابر ما فروتن بودند (۹۰)

و همچنين آن زن كه پاكدامنى ورزيد و ما از روح خويش در او دميديم و او و پسرش را پديده شگرفى براى جهانيان گردانديم‏ (۹۱)

اين امت شماست كه امتى يگانه است و من پروردگار شما هستم، پس مرا بپرستيد (۹۲)