به نام خداوند رحمتگر مهربان

مردمان را [هنگام‏] حسابشان نزديك شده است و ايشان همچنان در غفلت رويگردانند (۱)

هيچ پند تازه‏اى از سوى پروردگارشان براى آنان نيامد مگر آنكه آن را به بازيچه شنيدند (۲)

دلبسته لهوند، و ستم‏پيشگان [مشرك‏] رازگويى‏شان را پوشيده داشتند [و گفتند] آيا اين [پيامبر] جز بشرى همانند شماست، آيا ديده و دانسته به سوى جادو مى‏رويد؟ (۳)

گفت پروردگار من هر سخن را در آسمان و زمين مى‏داند، و اوست شنواى دانا (۴)

يا اينكه گويند [قرآن‏] خوابهاى پريشان است يا [گويند] آن را برساخته است يا [گويند] او شاعرى است پس بايد مانند آنچه به پيشينيان داده شد معجزه‏اى براى ما بياورد (۵)

پيش از آنان هم اهل هيچ شهرى كه [بعدها] نابودش كرديم، ايمان نياورده بودند، آيا آن وقت اينان ايمان مى‏آورند؟ (۶)

و ما پيش از تو جز مردانى كه به آنان وحى مى‏فرستاديم، نفرستاديم، اگر نمى‏دانيد از پژوهندگان كتابهاى آسمانى بپرسيد (۷)

و ما آنان را به صورت پيكرى نساخته بوديم كه خوراك نخورند و آنان هم جاودانه نبودند (۸)

سپس وعده خويش را درباره آنان تحقق بخشيديم و آنان و كسانى را كه مى‏خواستيم نجات داديم و اسرافكاران را نابود ساختيم‏ (۹)

به راستى كه به سوى شما كتابى فرو فرستاده‏ايم كه در آن ياد [و سخن‏] شما هست، آيا تعقل نمى‏كنيد؟ (۱۰)

و چه بسيار شهرهايى را كه [اهالى آن‏] ستمگر بودند، درهم شكستيم، و بعد از آنان قومى ديگر پديد آورديم‏ (۱۱)

و چون عذاب ما را احساس كردند، آنگاه بود كه از آن گريختند (۱۲)

نگريزيد و به مهد ناز و نعمت و خانه و كاشانه‏تان باز گرديد، باشد كه از شما بازخواست شود (۱۳)

گويند واى بر ما، ما ستمگر [و مشرك‏] بوديم‏ (۱۴)

و همچنان سخنشان اين است تا آنكه آنان را همچون [گياه‏] درو شده پژمرده گردانيم‏ (۱۵)

و ما آسمانها و زمين و ما بين آنها را به بازيچه نيافريده‏ايم‏ (۱۶)

اگر مى‏خواستيم كه بازيچه بگيريم، به اختيار خويش مى‏گرفتيم كه ما كاردانيم‏ (۱۷)

بلكه حق را بر باطل مى‏كوبيم و آن را فرو مى‏شكافد، آنگاه است كه آن نابود مى‏گردد، و واى بر شما از توصيفى كه مى‏كنيد (۱۸)

و هركس كه در آسمانها و زمين است از آن اوست و كسانى كه نزد او هستند از پرستش او سر بازنمى‏زنند و خسته نمى‏شوند (۱۹)

شب و روز نيايش مى‏كنند و سستى نمى‏ورزند (۲۰)

يا خدايانى زمينى به پرستش گرفته‏اند كه برانگيزاننده آنان [در قيامت‏]اند؟ (۲۱)

اگر در آن دو خدايان متعددى جز خداوند [يگانه‏] بود، تباه مى‏شدند، خداوند صاحب عرش از توصيف آنان منزه است‏ (۲۲)

[او] در آنچه مى‏كند بازخواست نمى‏شود، و ايشان [/ انسانها] بازخواست مى‏شوند (۲۳)

يا به جاى او خدايانى را به پرستش گرفته‏اند؟ بگو برهانتان را بياوريد، اين ياد كرد همراهان من و ياد كرد پيشينيان من است، ولى بيشترينه‏شان حق را نمى‏شناسند و رويگردانند (۲۴)

و ما پيش از تو هيچ پيامبرى نفرستاديم، مگر آنكه به او وحى مى‏فرستاديم كه خدايى جز من نيست، پس مرا بپرستيد (۲۵)

و گفتند كه خداوند رحمان فرزندى برگزيده است، منزه است او، بلكه آنان [فرشتگان‏] بندگانى گرامى‏اند (۲۶)

در سخن بر او پيشدستى نكنند و به فرمان او كار كنند (۲۷)

او پيش روى آنان و پشت سرشان را مى‏داند، و [فرشتگان‏] شفاعت نمى‏كنند مگر براى كسى كه [خداوند] از او خشنود باشد، و ايشان از خوف و خشيت او بيمناكند (۲۸)

و هركس از آنان كه گويد من خدايى به جاى او هستم، جهنم را جزاى او مى‏گردانيم، [و] بدين‏سان ستمگران [مشرك‏] را جزا مى‏دهيم‏ (۲۹)

آيا كافران نينديشيده‏اند كه آسمانها و زمين فروبسته بودند، آنگاه آنها را برگشاديم، و هر موجود زنده‏اى را از آب آفريده‏ايم، آيا ايمان نمى‏آورند؟ (۳۰)

و در زمين كوههاى استوار افكنده‏ايم تا ايشان را نجنباند و در آن راههايى گشاده پديد آورديم باشد كه راه يابند (۳۱)

و آسمانها را همچون سقفى محفوظ آفريده‏ايم، و حال آنكه ايشان از پديده‏هاى شگرف آن رويگردانند (۳۲)

و اوست كسى كه شب و روز و خورشيد و ماه را آفريده، كه هر يك در سپهرى شناورند (۳۳)

و ما پيش از تو هم براى هيچ انسانى جاودانگى مقرر نداشته‏ايم، آيا اگر تو بميرى آنان جاويدانند؟ (۳۴)

هر جاندارى چشنده [طعم‏] مرگ است و شما را به بد و نيك، چنانكه بايد و شايد، مى‏آزماييم، و به سوى ما بازگردانده مى‏شويد (۳۵)

و چون كافران تو را ببينند، جز به ريشخندت نمى‏گيرند [و گويند] آيا اين همان كسى است كه از خدايان شما [به بدى‏] ياد مى‏كند؟ و هم آنان ياد خداى رحمان را منكرند (۳۶)

انسان [گويى‏] از شتاب آفريده شده است، به زودى آيات خود را به شما مى‏نمايانيم، از من به شتاب مخواهيد (۳۷)

و گويند اگر راست مى‏گوييد پس كى اين وعده فرا مى‏رسد؟ (۳۸)

اگر كافران بدانند كه هنگامى كه نتوانند آتش را از چهره‏هايشان و از پشتهايشان باز دارند، و يارى نيابند [به صدق آن وعده پى برند] (۳۹)

آرى [آن وعده و قيامت‏] ناگهانشان فرا مى‏رسد، و حيرانشان مى‏سازد، و نمى‏توانند بازش گردانند، و به آنان مهلتى هم ندهند (۴۰)

و پيامبرانى هم كه پيش از تو بودند، ريشخند ديدند، و بر سر ريشخندكنندگانشان كيفر استهزايشان فرود آمد (۴۱)

بگو چه كسى شما را در شب و روز از [عذاب‏] خداى رحمان باز مى‏دارد، آرى آنان از ياد پروردگارشان دل مى‏گردانند (۴۲)

يا براى آنان خدايانى هست كه آنان را در برابر ما حفظ مى‏كند، [حال آنكه‏] نمى‏توانند به خودشان يارى برسانند، و از ما هم يارى نبينند (۴۳)

حق اين است كه اينان و پدرانشان را [از ناز و نعمت‏] بهره‏مند ساخته‏ايم، تا آنكه روزگارى دراز يافتند، پس آيا نينديشيده‏اند كه ما دامنه‏هاى سرزمين [كفر] را مى‏كاهيم [و بر گستره اسلام مى‏افزاييم‏]، آيا ايشان پيروز خواهند شد؟ (۴۴)

بگو همانا شما را از طريق وحى هشدار مى‏دهم، و البته كران-چون هشدار يابندندايى نمى‏شنوند (۴۵)

و چون شمه‏اى از عذاب پروردگارت به آنان برسد خواهند گفت واى بر ما كه ستمكار [/مشرك‏] بوديم‏ (۴۶)

و ترازوهاى راست و درست را در روز قيامت در ميان نهيم، و بر هيچ كس هيچ ستمى نرود، و اگر [عملى‏] هم سنگ دانه خردلى باشد، آن را به حساب آوريم، و ما خود حسابرسى را كفايت كنيم‏ (۴۷)

و به راستى كه به موسى و هارون فرقان [تورات‏] و روشنى بخش و پندآموزى براى پرهيزگاران بخشيديم‏ (۴۸)

همان كسانى كه از پروردگارشان در نهان مى‏ترسند، و هم آنان كه از قيامت بيمناكند (۴۹)

اين پندآموزى مبارك است كه فرو فرستاديمش، آيا شما منكرش هستيد؟ (۵۰)

و به راستى پيشاپيش به ابراهيم رهيافتى كه سزاوارش بود بخشيديم، و به آن آگاه بوديم‏ (۵۱)

چنين بود كه به پدرش و قومش گفت اين تنديسها چيست كه شما در خدمتشان معتكف‏ايد (۵۲)

گفتند پدرانمان را پرستنده آنها يافتيم‏ (۵۳)

گفت هم شما و هم پدرانتان در گمراهى آشكار بوده‏ايد (۵۴)

گفتند آيا براى ما حق را آورده‏اى يا بازيگرى؟ (۵۵)

گفت حق اين است كه پروردگارتان، پروردگار آسمانها و زمين است همو كه آنها را آفريده است، و من بر اين [سخن‏] گواهم‏ (۵۶)

[و در دل گفت‏] به خدا پس از آنكه روى بر تافتيد فكرى به حال بتهايتان خواهم كرد (۵۷)

آنگاه آنها را خرد و ريز كرد، مگر بزرگترشان را، باشد كه به او روى آورند (۵۸)

گفتند چه كسى اين كار را در حق خدايان ما انجام داده است، بى‏شك كه از ستمكاران است‏ (۵۹)

گفتند، شنيديم جوانى كه به او ابراهيم گفته مى‏شد، از آنان سخن مى‏گفت‏ (۶۰)

گفتند او را در پيش چشمان مردم حاضر كنيد تا آنان حاضر و ناظر باشند (۶۱)

[آوردندش و] گفتند اى ابراهيم آيا تو اين كار را با خدايان ما كردى؟ (۶۲)

[به ريشخند] گفت نه بلكه همين بزرگترشان چنين كارى كرده است، اگر سخن مى‏گويند از آنها بپرسيد (۶۳)

به خود آمدند و گفتند شما خود ستمگريد (۶۴)

سپس سرهايشان را تكان دادند [و گفتند] خوب مى‏دانى كه اينها سخن نمى‏گويند (۶۵)

گفت آيا پس به جاى خداوند چيزى را كه نه سودى به شما مى‏رساند و نه زيانى مى‏پرستيد؟ (۶۶)

اف بر شما و بر آنچه به جاى خداوند مى‏پرستيد، آيا انديشه نمى‏كنيد؟ (۶۷)

گفتند او را بسوزانيد و اگر مى‏توانيد خدايانتان را يارى دهيد (۶۸)

گفتيم اى آتش بر ابراهيم سرد و سلامت شو (۶۹)

و در حق او بدسگالى كردند، آنگاه آنان را زيانكارترين [مردم‏] گردانديم‏ (۷۰)

و او و لوط را رهانديم و به سرزمينى رسانديم كه براى همگان بركتش بخشيده بوديم‏ (۷۱)

و به او اسحاق و يعقوب را برترى بخشيديم، و همه‏شان را از شايستگان قرار داديم‏ (۷۲)

و آنان را پيشوايانى كه به فرمان ما ره مى‏نمودند، گردانديم، و به آنان نيكوكارى و برپاداشتن نماز و پرداختن زكات را وحى كرديم، و پرستندگان ما بودند (۷۳)

و به لوط حكمت و علم بخشيديم و از شهرى كه اهلش پليدكارى مى‏كردند، نجاتش داديم، كه آنان مردمى پليد و نافرمان بودند (۷۴)

و او را در جوار رحمت خود در آورديم، كه او از شايستگان بود (۷۵)

و نوح را [نيز رهانديم‏] كه پيش از آن ندا به دعا برداشته بود، و دعايش را اجابت كرديم و او و خانواده‏اش را از گرفتارى بزرگ رهانديم‏ (۷۶)

و او را در برابر قومى كه آيات ما را دروغ مى‏انگاشتند يارى داديم، كه آنان قومى پليد بودند و همگى‏شان را غرق كرديم‏ (۷۷)

و داوود و سليمان را ياد كن كه درباره كشتزارى كه گوسفند كسانى شبانه در آن چريده بود، داورى كردند و ما شاهد داوريشان بوديم‏ (۷۸)

و آن را به سليمان فهمانديم، و به هر دو حكمت و علم بخشيديم، و كوهها و پرندگان را تسخير كرديم كه همراه با داوود تسبيح مى‏گفتند، و تواناى آن كار بوديم‏ (۷۹)

و به او [داوود] فن زره‏بافى براى شما آموخته بوديم تا شما را از آسيب همديگر محفوظ بدارد، آيا شما شاكريد؟ (۸۰)

و براى سليمان باد تندرو را [تسخير كرديم‏] كه به فرمان او به سرزمينى كه آن را بركت داده بوديم روان مى‏شد، و به هر چيزى دانا [و توانا]ييم (۸۱)

و نيز بعضى از شياطين را كه براى او غواصى مى‏كردند و كارهايى جز اين هم انجام مى‏دادند، و نگاهبان آنان بوديم‏ (۸۲)

و ايوب را [ياد كن‏] كه پروردگارش را به دعا ندا داد كه به من رنج رسيده است و حال آنكه تو مهربان‏ترين مهربانانى‏ (۸۳)

سپس دعاى او را اجابت كرديم و رنجى را كه به او رسيده بود، برطرف كرديم، و خانواده‏اش را [ديگر بار] به او بخشيديم و همانند آنان را، كه رحمتى از جانب ما بود، و پندى براى عبادت‏پيشگان‏ (۸۴)

و اسماعيل و ادريس و ذوالكفل را [ياد كن‏] كه همگى از صابران بودند (۸۵)

و آنان را در جوار رحمت خويش درآورديم، كه آنان از شايستگانند (۸۶)

و ذوالنون [/ صاحب ماهى /يونس‏] را [ياد كن‏] كه خشمگنانه به راه خود رفت، و گمان كرد هرگز بر او تنگ نمى‏گيريم، آنگاه در دل تاريكى ندا در داد كه خدايى جز تو نيست، پاكا كه تويى، من از ستمكاران بودم‏ (۸۷)

آنگاه دعاى او را اجابت كرديم و او را از اندوه رهانديم، و بدين‏سان مؤمنان را مى‏رهانيم‏ (۸۸)

و زكريا را [ياد كن‏] كه پروردگارش را به دعا ندا داد كه پروردگارا مرا تنها مگذار، و حال آنكه تو بهترين بازماندگانى‏ (۸۹)

آنگاه دعاى او را اجابت كرديم، و به او يحيى را بخشيديم و همسرش را براى او شايسته گردانديم، اينان به نيكوكارى مى‏شتافتند، و ما را از روى اميد و بيم مى‏خواندند، و در برابر ما فروتن بودند (۹۰)

و همچنين آن زن كه پاكدامنى ورزيد و ما از روح خويش در او دميديم و او و پسرش را پديده شگرفى براى جهانيان گردانديم‏ (۹۱)

اين امت شماست كه امتى يگانه است و من پروردگار شما هستم، پس مرا بپرستيد (۹۲)

ولى آنان در كار خود اختلاف يافتند، همگى‏شان به سوى ما باز مى‏گردند (۹۳)

پس هركس كه از كارهاى شايسته انجام دهد و مؤمن باشد، در برابر كوشش او ناسپاسى نخواهد شد، و ما نويسنده [كار و كردار] او هستيم‏ (۹۴)

و بر اهل هر شهرى كه ما نابودش كرديم حرام است كه بازگردند (۹۵)

تا آنگاه كه ياجوج و ماجوج رها شوند و از هر پشته‏اى بشتابند (۹۶)

و وعده راست و درست نزديك شود، آنگاه ديدگان كافران خيره گردد [و گويند] واى بر ما كه از اين حقيقت غافل بوديم، بلكه ستمگر بوديم‏ (۹۷)

[گويند] شما و آنچه به جاى خداوند مى‏پرستيد هيزم جهنميد و شما وارد آن خواهيد شد (۹۸)

و اگر اينان خدايان حقيقى بودند، وارد آن [جهنم‏] نمى‏شدند كه همه در آن جاويدانند (۹۹)

آنان در آن فرياد دارند، و در آن [هيچ چيز] نمى‏شنوند (۱۰۰)

كسانى كه از ما در حق آنان نيكى مقرر شده است، آنان از آن دور داشته شوند (۱۰۱)

آواز آن را نشنوند و ايشان در [بهشت‏] دلخواهشان جاويدانند (۱۰۲)

بيم بزرگ آنان را اندوهگين نكند و فرشتگان به استقبال آنان آيند [و گويند] اين همان روزتان است كه به شما وعده داده شده بود (۱۰۳)

روزى كه آسمان را همچون طومار كتابها درنورديم، همچنانكه آفرينش نخستين را آغاز كرده‏ايم، آن را باز مى‏گردانيم، اين وعده بر عهده ماست، و ما انجام‏دهنده آنيم‏ (۱۰۴)

و به راستى در زبور، پس از تورات نوشته‏ايم كه زمين را بندگان شايسته من به ارث مى‏برند (۱۰۵)

در اين براى اهل عبادت، كفايتى هست‏ (۱۰۶)

و ما تو را جز مايه رحمت براى جهانيان نفرستاده‏ايم‏ (۱۰۷)

بگو همين به من وحى مى‏شود كه خداى شما خداى يگانه است، پس آيا شما پذيرنده‏ايد؟ (۱۰۸)

و اگر رويگردان شدند بگو همه‏تان را يكسان آگاه كردم، و خود نمى‏دانم كه آيا آنچه به شما وعده داده شده است نزديك است يا دور؟ (۱۰۹)

به راستى كه او هم سخن آشكار را مى‏داند و هم آنچه پنهان مى‏داريد مى‏داند (۱۱۰)

و نمى‏دانم شايد آن آزمونى براى شما باشد، و برخوردارى تا زمانى معين‏ (۱۱۱)

گفت پروردگارا به حق حكم فرما، و پروردگار ما كه خداى رحمان است در آنچه مى‏گوييد مددكار [ما]ست‏ (۱۱۲)