به نام خداوند رحمتگر مهربان

طه [طا، ها] (۱)

قرآن را بر تو نازل نكرده‏ايم كه در رنج افتى‏ (۲)

جز اين نيست كه يادآور كسى است كه خشوع و خشيت داشته باشد (۳)

فرو فرستاده‏اى است از سوى كسى كه زمين و آسمانهاى برافراشته را آفريده است‏ (۴)

خداوند رحمان بر عرش استيلاء يافت‏ (۵)

او راست هر آنچه در آسمانها و در زمين و بين آنها و در زير زمين است‏ (۶)

و اگر سخنت را آشكار كنى [يا پوشيده بدارى‏] بدان كه او هر راز و هر نهفته‏اى را مى‏داند (۷)

خداوند است كه خدايى جز او نيست، او را نامهاى نيكوست‏ (۸)

و آيا داستان موسى به تو رسيده است؟ (۹)

چنين بود كه [از دور] آتشى ديد و به خانواده‏اش گفت بايستيد كه من آتشى مى‏بينم، باشد كه اخگرى از آن براى شما بياورم، يا در پرتو آن راه را باز يابم‏ (۱۰)

و چون به نزديك آن رسيد، ندا در داده شد كه اى موسى‏ (۱۱)

همانا من پروردگار تو هستم كفشهايت را [به احترام‏] از پا بيرون كن و بدان كه تو در وادى مقدس طوى هستى‏ (۱۲)

و من تو را برگزيده‏ام، پس به آنچه وحى مى‏شود، گوش دل بسپار (۱۳)

همانا من خداوندم كه جز من خدايى نيست، پس مرا بپرست و نماز را به ياد من برپا دار (۱۴)

قيامت فرارسنده است، مى‏خواهم [چندى هم‏] پنهانش بدارم تا هر كسى بر وفق كوششش جزا يابد (۱۵)

مبادا كسى كه به آن ايمان ندارد و از هوى و هوس خويش پيروى مى‏كند، تو را از آن باز دارد و به هلاكت افتى‏ (۱۶)

و اى موسى در دستت چيست؟ (۱۷)

گفت اين عصاى من است كه بر آن تكيه مى‏كنم و با آن براى گوسفندانم برگ فرو مى‏تكانم، و حاجتهاى ديگر نيز به آن دارم‏ (۱۸)

فرمود اى موسى آن را به زمين بينداز (۱۹)

آن را انداخت و ناگهان به هيئت مارى كه جنب و جوش داشت در آمد (۲۰)

فرمود آن را بگير و مترس، آن را به هيئت نخستينش در مى‏آوريم‏ (۲۱)

و دستت را در بغلت كن، تا سپيد و درخشان بدون هيچ بيمارى [پيسى‏] بيرون آيد كه اين نيز معجزه ديگرى است‏ (۲۲)

تا بعضى از آيات سترگ خود را به تو بنمايانيم‏ (۲۳)

به سوى فرعون برو كه او سر به طغيان برداشته است‏ (۲۴)

گفت پروردگارا دل مرا برايم گشاده‏دار (۲۵)

و كارم را بر من آسان كن‏ (۲۶)

و گره از زبانم بگشا (۲۷)

تا سخنم را دريابند (۲۸)

و از خانواده‏ام برايم دستيارى بگمار (۲۹)

برادرم هارون را (۳۰)

و با او پشتوانه‏ام را نيرومند گردان‏ (۳۱)

و او را در كارم شريك گردان‏ (۳۲)

تا تو را بسيار نيايش كنيم‏ (۳۳)

و بسيار يادت كنيم‏ (۳۴)

كه تو خود بر احوال ما بينا بوده‏اى‏ (۳۵)

فرمود اى موسى خواسته‏ات بر آورده شد (۳۶)

و بار ديگر هم در حق تو نيكى كرده بوديم‏ (۳۷)

آنگاه كه به مادرت آنچه بايد وحى كرديم‏ (۳۸)

كه او را در صندوقى بگذار و آن را در دريا بيفكن، تا دريا او را به ساحل افكند، تا سرانجام دشمن من و دشمن او، او را بيابد و برگيرد، و در حقت مهربانى كردم تا زير نظر من بار آيى‏ (۳۹)

چنين بود كه خواهرت [سرگشته‏] مى‏رفت و مى‏گفت آيا كسى را به شما نشان دهم كه سرپرستى او را عهده‏دار شود؟ [گفتند آرى‏] و [سرانجام‏] تو را به آغوش مادرت باز گردانديم كه ديده‏اش روشن شود و اندوهگين نگردد، [سپس كه بزرگ شدى‏] كسى را [به غير عمد] كشتى، و تو را از غم و غصه رهانيديم و چنانكه بايد و شايد آزموديم، سپس چندى در ميان اهل مدين به سر بردى، سپس بهنگام [براى رسالت‏] آمدى‏ (۴۰)

و تو را براى خود پروردم‏ (۴۱)

تو و برادرت نشانه‏هاى معجزه‏وار مرا ببريد و در ياد كرد من سستى‏مورزيد (۴۲)

به سوى فرعون برويد كه سر به طغيان برداشته است‏ (۴۳)

و با او سخنى نرم بگوييد، باشد كه پند گيرد يا خشوع و خشيت يابد (۴۴)

گفتند پروردگارا ما مى‏ترسيم كه بر ما پيشدستى يا گردنكشى كند (۴۵)

فرمود مهراسيد من خود با شما هستم و مى‏شنوم و مى‏بينم‏ (۴۶)

پس به نزد او برويد و بگوييد ما فرستادگان پروردگارت هستيم، بنى‏اسرائيل را همراه ما بفرست، و آزارشان مكن، ما براى تو از سوى پروردگارت پديده‏اى معجزه‏آسا آورده‏ايم، و سلام بر كسى كه از هدايت پيروى كند (۴۷)

به راستى به ما وحى شده است كه عذاب بر كسى نازل مى‏شود كه تكذيب پيشه كند و روى بگرداند (۴۸)

گفت اى موسى پروردگار شما كيست؟ (۴۹)

گفت پروردگار ما همان كسى است كه به هر چيز آفرينش سزاوار او را بخشيده سپس هدايتش كرده است‏ (۵۰)

گفت پس سرنوشت اقوام پيشين چه مى‏شود؟ (۵۱)

گفت علم آن با پروردگار من و در كتابى مكتوب است، و پروردگار من نه فرو مى‏گذارد و نه فراموش مى‏كند (۵۲)

همان كسى كه زمين را زيرانداز شما كرد و در آن براى شما راهها كشيد و از آسمان آبى فرو فرستاد و با آن از هر گونه گياه گوناگون برآورديم‏ (۵۳)

بخوريد و چارپايانتان را بچرانيد، كه در اين مايه‏هاى عبرت براى خردمندان است‏ (۵۴)

از آن [خاك‏] شما را آفريده‏ايم، و به آن بازتان مى‏گردانيم، و بار ديگر از آن بيرونتان مى‏آوريم‏ (۵۵)

و همه پديده‏هاى شگرف خويش را به او نمايانديم ولى دروغ انگاشت و سر باززد (۵۶)

گفت اى موسى آيا آمده‏اى كه ما را با جادوى خود از سرزمينمان آواره كنى؟ (۵۷)

بدان كه ما نيز جادويى همانند آن برايت به ميان مى‏آوريم، پس بين ما و خودت موعدى بگذار در مكانى مقبول هر دو طرف كه ما و تو در آن خلاف نكنيم‏ (۵۸)

گفت موعدتان روز جشن باشد كه مردمان نيز در روز گرد آيند (۵۹)

فرعون برگشت و همه مكر و تدبير خود را به كار برد و به ميان آمد (۶۰)

موسى به ايشان گفت واى بر شما، بر خداوند افتراء مزنيد كه شما را با عذابى ريشه كن مى‏سازد و هركس افتراء پيشه كند نوميد گردد (۶۱)

آنان در ميان خود درباره كار و بارشان اختلاف پيدا كردند و رازگويى‏شان را پنهان داشتند (۶۲)

[و] ادعا كردند اين دو جادوگرانى هستند كه مى‏خواهند با جادوشان شما را از سرزمينتان آواره كنند و آيين پسنديده شما را از بين ببرند (۶۳)

پس همفكرى كنيد و هماهنگ عمل كنيد و امروزه هر كه چيره شود، رستگار است‏ (۶۴)

گفتند اى موسى تو [اول‏] مى‏اندازى يا ما اول بيندازيم؟ (۶۵)

گفت شما بيندازيد، و [انداختند و] ناگهان از جادوى آنان چنين به نظرش آمد كه ريسمانهايشان و چوبدستى‏هايشان [مار شده و] جنب و جوش دارد (۶۶)

پس موسى در دل خود بيمى احساس كرد (۶۷)

گفتيم مترس كه تو برترى‏ (۶۸)

و آنچه در دست دارى بينداز تا برساخته‏هايشان را ببلعد، كه آنچه برساخته‏اند، نيرنگ جادوگر است و جادوگر هر چه كند رستگار نمى‏شود (۶۹)

آنگاه جادوگران به سجده در افتادند [و] گفتند به پروردگار هارون و موسى ايمان آورديم‏ (۷۰)

[فرعون‏] گفت آيا پيش از آنكه به شما اجازه دهم به او ايمان آورديد، بى‏شك او بزرگتر [و آموزگار] شماست كه به شما جادوگرى آموخته است، بدانيد كه دستها و پاهايتان را بر خلاف جهت يكديگر مى‏برم و شما را بر تنه‏هاى درخت خرما به دار مى‏كشم، و خواهيد دانست كه كداممان عذابى شديدتر و پاينده‏تر دارد (۷۱)

[جادوگران‏] گفتند هرگز تو را بر روشنگريهايى كه براى ما آمده است، و بر كسى كه ما را آفريده است، بر نمى‏گزينيم، هر چه خواهى بكن، جز اين نيست كه تو فقط در زندگى دنيوى كارى توانى كرد (۷۲)

ما به پروردگارمان ايمان آورده‏ايم تا گناهانمان را و همين جادويى را كه تو به آن وادارمان كرده‏اى ببخشد و خداوند است كه بهتر و پاينده‏تر است‏ (۷۳)

به راستى هركس گناهكار به نزد پروردگارش بيايد، جهنم نصيب اوست كه در آن نه مى‏ميرد و نه زنده مى‏ماند (۷۴)

و هركس مؤمن به نزد او بيايد، و كارهاى شايسته كرده باشد، اينانند كه درجات عالى دارند (۷۵)

[در] بهشتهاى عدن كه جويباران از فرودست آن جارى است، و جاودانه در آنند، و اين پاداش كسى است كه پاكى پيشه كند (۷۶)

و به موسى وحى كرديم كه بندگان مرا شبانه روانه كن، و براى آنان راهى خشك در دريا بشكاف، به طورى كه نه از فرارسيدن [دشمن‏] بيمناك باشى و نه [از غرق‏] بترسى‏ (۷۷)

آنگاه فرعون با سپاهيانش آنان را دنبال كرد، و آب دريا آنان را فراگرفت و فروپوشاند (۷۸)

و [بدين‏سان‏] فرعون قومش را به گمراهى كشاند و به جايى نرساند (۷۹)

اى بنى‏اسرائيل به راستى شما را از دشمنتان رهانيديم و با شما در جانب طور ايمن وعده گذارديم و بر شما من و سلوى فرو فرستاديم‏ (۸۰)

[و گفتيم‏] از هر آنچه از پاكيزه‏ها روزيتان كرده‏ايم، بخوريد و در آن از حد تجاوز مكنيد، كه خشم من بر شما فرود مى‏آيد، و هركس كه خشم من بر او فرود آيد، به راستى نابود شود (۸۱)

و من در حق كسى كه توبه كند و ايمان آورد و كارى شايسته پيش گيرد و به راه آيد آمرزگارم‏ (۸۲)

و [گفتيم‏] اى موسى چه چيز باعث شد كه بر قومت پيشى بگيرى؟ (۸۳)

گفت آنان به دنبال من روانند و من پروردگارا به سوى تو شتافتم تا از من خشنود باشى‏ (۸۴)

فرمود ما قومت را در غياب تو امتحان كرديم و سامرى آنان را گمراه ساخت‏ (۸۵)

آنگاه موسى خشمگين و اندوهگين [و شتابان‏] به سوى قومش بازگشت و گفت اى قوم من آيا پروردگارتان با شما وعده‏اى نيكو نگذارد، آيا به نظرتان اين عهد طولانى شد، يا خواستيد كه خشم پروردگارتان بر شما فرود آيد، كه در وعده‏تان با من خلاف كرديد (۸۶)

گفتند، در وعده تو به اختيار خود خلاف نكرديم، بلكه از زر و زيور مردم انبوهى برگرفتيم و آنها را [در آتش‏] انداختيم، و سامرى چنين راهنمايى كرد (۸۷)

و [چنين بود كه سامرى‏] براى آنان پيكر گوساله‏اى ساخت و پرداخت كه بانگ گاو داشت، آنگاه گفتند اين خداى شما و موسى است كه فراموشش كرده بود (۸۸)

آيا اينان نينديشيدند كه [اين گوساله‏] پاسخ سخنى به آنان نمى‏دهد و زيان و سودى براى آنان ندارد؟ (۸۹)

و هارون پيش از آن به آنان گفته بود، اى قوم من شما با آن امتحان پس مى‏دهيد، و پروردگار [حقيقى‏] شما خداوند رحمان است، از من پيروى و از دستور من اطاعت كنيد (۹۰)

گفتند همچنان در خدمت او [گوساله‏] مى‏ايستيم تا موسى به نزد ما بازگردد (۹۱)

[موسى آمد و برآشفت و گفت‏] اى هارون چون ديدى كه گمراه شده‏اند (۹۲)

چه چيزى تو را از متابعت من بازداشت؟ آيا از دستور من سرپيچى كردى؟ (۹۳)

[هارون‏] گفت اى پسر مادرم ريش مرا و سرم را مگير [و با من درشتى مكن‏] من ترسيدم كه بگويى بين بنى‏اسرائيل تفرقه انداختى و سخن مرا پاس نداشتى‏ (۹۴)

[سپس رو به سامرى كرد و] گفت اى سامرى كار و بار تو چيست؟ (۹۵)

[سامرى‏] گفت من چيزى را ديدم كه ديگران نديده بودند، و مشتى از خاك پاى جبرئيل برگرفتم، و آن را [در خمير مايه گوساله‏] انداختم، و بدين‏سان بود كه نفسم بدى را به من آراسته جلوه داد (۹۶)

گفت پس برو و بدان كه جزاى تو اين است كه در زندگى بگويى به من نزديك مشويد، و براى تو موعدى است كه در آن با تو خلاف نشود، و به "خدايت" كه در خدمتش معتكف بودى بنگر كه مى‏سوزانيمش، سپس آن را بر دريا مى‏افشانيم‏ (۹۷)

همانا خداى شما خداوند است كه خدايى جز او نيست، كه علمش بر همه چيز احاطه دارد (۹۸)

بدين‏سان بر تو از اخبار گذشته مى‏خوانيم و به راستى از سوى خويش به تو پندآموزى بخشيده‏ايم‏ (۹۹)

هركس از آن روى برتابد، روز قيامت بار گناهى بر دوش كشد (۱۰۰)

جاودانه در آن [عذاب‏] مى‏مانند و در روز قيامت سربار بدى براى آنهاست‏ (۱۰۱)

همان روزى كه در صور دميده شود، و ما گناهكاران را در آن روز سبز چشم محشور گردانيم‏ (۱۰۲)

آهسته در ميان خود سخن گويند كه جز ده روز [در دنيا] به سر نبرده‏ايد (۱۰۳)

ما به آنچه مى‏گويند آگاهتريم آنگاه كه رهيافته‏ترين آنها به ايشان گويد جز [به اندازه‏] يك روز به سر نبرده‏ايد (۱۰۴)

و از تو درباره كوهها مى‏پرسند بگو پروردگارم آنها را پخش و پريشان مى‏كند (۱۰۵)

و زمين را همچون دشتى هموار رها مى‏كند (۱۰۶)

كه در آن نه نشيبى مى‏بينى و نه فرازى‏ (۱۰۷)

در آن روز همه از منادى [اسرافيل‏] پيروى مى‏كنند، كه در كارش هيچ‏گونه كژى نيست، و صداها همه در برابر خداى رحمان به خاموشى گرايد، آنگاه جز نوايى نرم نشنوى‏ (۱۰۸)

در آن روز شفاعت سودى ندارد مگر براى كسى كه خداوند رحمان به او اجازه دهد و از سخن او خشنود باشد (۱۰۹)

آنچه پيش‏رو و آنچه پشت‏سرشان است، مى‏داند و آنان به او احاطه علمى ندارند (۱۱۰)

و سرها در برابر [پروردگار] زنده پاينده فرود آيد، و هر كسى بار ستمى برداشته باشد، نوميد گردد (۱۱۱)

و هركس كه كارهاى شايسته كرده باشد و مؤمن باشد از ستم و كاستى [در پاداشش‏] نترسد (۱۱۲)

و بدين‏سان آن را به صورت قرآنى عربى نازل كرديم و در آن گونه‏گونه هشدار آورديم، باشد كه پروا پيشه كنند، يا پندى براى آنان پديد آورد (۱۱۳)

بزرگا خداوندى كه پادشاه بر حق است، و در [باز خوانى‏] قرآن پيش از به پايان رسيدن وحى آن شتاب مكن، و بگو پروردگارا مرا دانش‏افزاى‏ (۱۱۴)

و از پيش به آدم سفارش كرديم، ولى فراموش كرد، و در او عزمى استوار نيافتيم‏ (۱۱۵)

و چنين بود كه به فرشتگان گفتيم به آدم سجده بريد، همه سجده بردند مگر ابليس كه سر باززد (۱۱۶)

آنگاه گفتيم اى آدم اين [ابليس‏] دشمن تو و [دشمن‏] همسرت است، مبادا شما را از بهشت آواره كند كه در رنج افتى‏ (۱۱۷)

براى تو مقرر است كه در آنجا [بهشت‏] گرسنه و برهنه نمايى‏ (۱۱۸)

و همچنين آنجا تشنه و آفتاب‏زده نشوى‏ (۱۱۹)

سپس شيطان او را وسوسه كرد، گفت اى آدم آيا مى‏خواهى درخت جاودانگى و سلطنت بى‏انقراض را نشانت دهم؟ (۱۲۰)

آنگاه از آن [ميوه ممنوعه‏] خوردند و عورتهايشان بر آنان آشكار شد و بر آنها از برگ [درختان‏] بهشتى مى‏چسباندند [تا پوشيده شود] و بدين‏سان آدم از امر پروردگارش سرپيچى كرد و گمراه شد (۱۲۱)

سپس پروردگارش باز او را برگزيد و از او درگذشت و هدايتش كرد (۱۲۲)

[و] فرمود همگى از آن [بهشت‏] پايين رويد -برخى دشمن برخى ديگرو چون از سوى من رهنمودى برايتان آمد، هركس كه رهنمود مرا پيروى كند، نه گمراه شود و نه به رنج افتد (۱۲۳)

و هركس از ياد من دل بگرداند، زندگانى او تنگ خواهد بود، و او را روز قيامت نابينا برانگيزيم‏ (۱۲۴)

گويد پروردگارا چرا مرا نابينا برانگيختى و حال آنكه من بينا بودم‏ (۱۲۵)

فرمايد بدين‏سان بود كه آيات ما براى تو آمد و آنها را فراموش كردى و به همان گونه امروز فراموش شده باشى‏ (۱۲۶)

و بدين‏سان هركس را كه از حد درگذرد و به آيات پروردگارش ايمان نياورده باشد، جزا مى‏دهيم، و عذاب آخرت سنگين‏تر و پاينده‏تر است‏ (۱۲۷)

آيا براى آنان روشن نشده است كه پيش از آنان چه بسيار نسلهايى را نابود كرديم كه [آنان اكنون‏] در خانه و كاشانه‏هايشان آمد و رفت مى‏كنند، بى‏گمان در اين براى خردمندان مايه‏هاى عبرت است‏ (۱۲۸)

و اگر كلمه [/وعده‏] پيشين پروردگارت و اجل معينى در كار نبود، آن عذاب [هم‏اكنون‏] لازم مى‏شد (۱۲۹)

پس بر آنچه مى‏گويند شكيبايى كن و شاكرانه پروردگارت را پيش از طلوع خورشيد و پيش از غروب آن، و در پاسهايى از شب و در دو سوى روز [به نماز برخيز و] تسبيح بگوى، باشد كه خشنود شوى‏ (۱۳۰)

به چيزى كه اصنافى از آنان را به آن بهره‏مند گردانده‏ايم چشم مدوز كه تجمل زندگى دنيوى است تا سرانجام آنان را بدان بيازماييم، و روزى پروردگارت بهتر و پاينده‏تر است‏ (۱۳۱)

و خانواده‏ات را به نماز فرمان ده و در آن صبورانه بكوش، ما از تو روزى نخواسته‏ايم بلكه ما خود تو را روزى مى‏دهيم، و سرانجام نيك، با پروا و پرهيز است‏ (۱۳۲)

و گويند چرا پديده روشنگرى از سوى پروردگارش براى ما نمى‏آورد، [بگو] آيا پديده روشنگرى كه در كتابهاى آسمانى پيشين است براى آنان نيامده است؟ (۱۳۳)

و اگر آنان را پيش از آن [آيات بينات‏] به عذابى نابود مى‏ساختيم بى‏شك مى‏گفتند كه پروردگارا چرا پيامبرى به سوى ما نفرستادى، تا پيش از آنكه خوار و زار شويم، از آيات تو پيروى كنيم؟ (۱۳۴)

بگو همه منتظرند، پس شما هم منتظر باشيد، زودا كه خواهيد دانست رهروان راه راست و رهيافتگان چه كسانى هستند (۱۳۵)