به نام خداوند رحمتگر مهربان

كهيعص‏ (۱)

[كاف ها يا عين صاد] اين بيان رحمت پروردگارت در حق بنده‏اش زكرياست‏ (۲)

چنين بود كه به ندايى خاموش پروردگارش را به دعا خواند (۳)

گفت پروردگارا استخوانم سستى گرفته و برف پيرى بر سرم نشسته است، و پروردگارا هرگز در دعاى تو سخت دل نبوده‏ام‏ (۴)

و من پس از خويش از وارثان بيمناكم، و همسرم نازا است، پس از پيشگاه خود به من وارثى عطا فرما (۵)

تا هم وارث من باشد و هم وارث آل يعقوب، و پروردگارا او را مقبول بگردان‏ (۶)

[فرمود] اى زكريا ما تو را به پسرى كه نامش يحيى است و تاكنون همنامى برايش قرار نداده‏ايم، مژده مى‏دهيم‏ (۷)

گفت پروردگارا چگونه مرا پسرى باشد، حال آنكه همسرم نازا است و خود نيز از پيرى به فرتوتى و فرسودگى رسيده‏ام‏ (۸)

[فرشته‏] گفت اين چنين است، پروردگارت فرموده است آن كار بر من آسان است، و خودت را پيشتر آفريده‏ام و چيزى نبودى‏ (۹)

گفت پروردگارا براى من نشانه‏اى قرار بده فرمود نشانه تو اين است كه سه شب [و روز] در عين سلامت، با مردم نتوانى سخن گفت‏ (۱۰)

[زكريا] از محراب به نزد قومش بيرون آمد، و به آنان اشاره كرد كه بامدادان و شامگاهان [او را] نيايش كنيد (۱۱)

[گفتيم‏] اى يحيى كتاب آسمانى را به جد و جهد بگير، و به او در عهد صباوت نبوت بخشيديم‏ (۱۲)

و از سوى خويش بر او رحمت آورديم و پاكيزه‏اش داشتيم و او پرهيزگار بود (۱۳)

و در حق پدر و مادرش نيكوكار بود و زورگوى سركش نبود (۱۴)

و بر او در روزى كه زاد، و روزى كه در مى‏گذرد و روزى كه زنده برانگيخته مى‏شود، درود باد (۱۵)

و در كتاب از مريم ياد كن آنگاه كه از خاندان خويش، در گوشه‏اى شرقى، كناره گرفت‏ (۱۶)

و از آنان پنهان شد، آنگاه روح خويش [جبرئيل‏] را به سوى او فرستاديم كه به صورت انسانى معتدل به ديده او درآمد (۱۷)

[مريم‏] گفت من از تو اگر پرهيزگار باشى به خداى رحمان پناه مى‏برم‏ (۱۸)

گفت من فقط فرستاده پروردگارت هستم، تا به تو پسرى پاكيزه ببخشم‏ (۱۹)

[مريم‏] گفت چگونه مرا پسرى باشد، و حال آنكه هيچ بشرى به من دست نزده است و من پليدكار نبوده‏ام‏ (۲۰)

گفت همين است، پروردگارت فرموده است آن كار بر من آسان است، تا او را پديده شگرفى براى مردم قرار دهيم و رحمتى از ماست و كارى انجام يافتنى است‏ (۲۱)

سپس [مريم‏] به او باردار شد و با او در جايى دوردست كناره گرفت‏ (۲۲)

آنگاه درد زايمان او را به پناه تنه درخت خرمايى كشانيد گفت اى كاش پيش از اين مرده بودم و از ياد رفته بودم و فراموش شده بودم‏ (۲۳)

از فرودست او ندا در داد كه اندوهگين مباش، پروردگارت از فرودست تو جويبارى روان كرده است‏ (۲۴)

و تنه درخت خرما را به سوى خود تكان بده تا بر تو رطب تازه چيده فرو ريزد (۲۵)

پس بخور و بياشام و ديده روشن دار، آنگاه اگر انسانى را ديدى بگو براى خداوند رحمان روزه‏[ى سكوت‏] گرفته‏ام و هرگز امروز با هيچ انسانى سخن نمى‏گويم‏ (۲۶)

سپس او [عيسى‏] را برداشت و به نزد قومش آورد گفتند اى مريم كار شگرفى پيش آوردى‏ (۲۷)

اى خواهر هارون نه پدرت مردى نابكار، و نه مادرت پليدكار بود (۲۸)

آنگاه [مريم‏] به او [نوزاد] اشاره كرد گفتند چگونه با كودكى كه در گهواره است، سخن بگوييم‏ (۲۹)

[نوزاد به سخن درآمده و] گفت من بنده خداوندم كه به من كتاب آسمانى داده است و مرا پيامبر گردانيده است‏ (۳۰)

و مرا، هر جا كه باشم، مبارك گردانيده و مرا مادام كه زنده باشم به نماز و زكات سفارش فرموده است‏ (۳۱)

و نيز مرا در حق مادرم نيكوكار گردانده و مرا زورگوى سخت دل نگردانده است‏ (۳۲)

و بر من در روزى كه زادم و در روزى كه درگذرم و روزى كه زنده برانگيخته شوم درود باد (۳۳)

[آرى‏] اين است عيسى بن مريم، اين سخن راست و درستى است كه آنان در آن شك و شبهه دارند (۳۴)

سزاوار نيست كه خداوند فرزندى برگيرد، او منزه است، آنگاه كه كارى را مقرر فرمايد فقط به آن مى‏گويد، موجود شو، و بى‏درنگ موجود مى‏شود (۳۵)

و خداوند پروردگار من و پروردگار شماست پس او را بپرستيد كه اين راه راست است‏ (۳۶)

ولى گروه منكران در ميان خود اختلاف‏ورزيدند، پس واى بر كافران از حضور در روزى سترگ‏ (۳۷)

روزى كه نزد ما آيند چقدر شنوا و چقدر بينا هستند، ولى امروز ستمگران در گمراهى آشكارند (۳۸)

و آنان را از روز حسرت بترسان، كه امر [الهى‏] تحقق يابد و آنان غافلند و ايمان نياورند (۳۹)

ما زمين را با هر كه روى آن است، ميراث مى‏بريم و به سوى ما بازگردانده شوند (۴۰)

و در كتاب آسمانى از ابراهيم ياد كن كه صديقى پيامبر بود (۴۱)

آنگاه كه به پدرش گفت پدرجان چرا چيزى را مى‏پرستى كه نمى‏بيند و نمى‏شنود و به حال تو سودى ندارد (۴۲)

پدرجان از علم [وحى‏] چيزى به من رسيده است كه به تو نرسيده است، پس از من پيروى كن كه تو را به راهى راست رهنمايى كنم‏ (۴۳)

پدرجان شيطان را مپرست، كه شيطان در برابر خداوند رحمان سركش است‏ (۴۴)

پدرجان مى‏ترسم كه عذابى از سوى خداوند رحمان به تو برسد و دوستدار شيطان شوى‏ (۴۵)

گفت اى ابراهيم آيا از خدايان من روى بر مى‏تابى؟ اگر دست برندارى سنگسارت مى‏كنم و روزگارى دراز از من دور شو (۴۶)

[ابراهيم‏] گفت سلام بر تو، زودا كه از پروردگارم برايت آمرزش خواهم كه او به من مهربان است‏ (۴۷)

و از شما و آنچه به جاى خداوند مى‏پرستيد كناره مى‏كنم و پروردگارم را مى‏خوانم، باشد كه در دعاى پروردگارم سخت دل نباشم‏ (۴۸)

و چون از ايشان و آنچه به جاى خداوند مى‏پرستيدند، كناره گرفت، به او اسحاق و يعقوب را بخشيديم و همه را پيامبر گردانديم‏ (۴۹)

و به آنان از رحمت خويش بخشيديم و براى آنان آوازه راستين و بلند پديد آورديم‏ (۵۰)

و در كتاب آسمانى از موسى ياد كن كه او اخلاص يافته و فرستاده‏اى پيامبر بود (۵۱)

و او و او را از جانب طور ايمن ندا داديم و او را به همرازى خود نزديك گردانديم‏ (۵۲)

و از رحمت خويش برادرى چون هارون كه پيامبر [و شريك و ياور او] بود به او ارزانى داشتيم‏ (۵۳)

و در كتاب آسمانى از اسماعيل ياد كن كه درست وعده و فرستاده‏اى پيامبر بود (۵۴)

و خاندانش را به نماز و زكات امر مى‏كرد و نزد پروردگارش مقبول بود (۵۵)

و در كتاب آسمانى از ادريس ياد كن كه صديقى پيامبر بود (۵۶)

و او را بلندمرتبه گردانديم‏ (۵۷)

اينان كسانى هستند از پيامبران، از زاد و رود آدم و از كسانى كه همراه نوح در كشتى سوار كرديم و از زاد و رود ابراهيم و اسرائيل [ يعقوب‏] و از كسانى كه هدايت كرده‏ايم و بر گزيده‏ايم، كه خداوند به آنان انعام و اكرام فرموده است، كه چون آيات خداوند رحمان بر آنان خوانده، مى‏شد، گريان به سجده مى‏افتادند (۵۸)

ولى پس از آنان جانشينان ناخلفى بازماندند كه نماز را فرو گذاشتند و از شهوات پيروى كردند، و زودا كه با زيان و ذلت رو در رو شوند (۵۹)

مگر كسى كه توبه كند و ايمان آورد و كارى شايسته پيشه كند، اينانند كه وارد بهشت مى‏شوند و هيچ‏گونه ستم [و كم و كاستى‏] نمى‏بينند (۶۰)

همان جنات عدن كه خداوند رحمان به ناديده به بندگانش وعده داده است، همانا كه وعده او وفا خواهد شد (۶۱)

در آنجا هيچ‏گونه لغوى نشنوند و جز سلام نشنوند، و بامدادان و شامگاهان در آنجا رزقشان برقرار است‏ (۶۲)

اين بهشتى است كه به بندگان پرهيزگار خود ميراث مى‏دهيم‏ (۶۳)

[جبرئيل گفت‏] و ما جز به فرمان پروردگار فرود نمى‏آييم، او حاكم آينده و گذشته و حال ماست و پروردگارت فراموشكار نيست‏ (۶۴)

پروردگار آسمانها و زمين و آنچه در ميان آنهاست، پس او را بپرست، و در عبادت او شكيبايى پيشه كن، آيا همنام و همانندى بر او مى‏شناسى؟ (۶۵)

و انسان [منكر] گويد آيا چون مردم به زودى زنده برانگيخته خواهم شد؟ (۶۶)

آيا [اين‏] انسان نمى‏انديشد كه ما در گذشته او را آفريده‏ايم و حال آنكه چيزى نبود (۶۷)

سوگند به پروردگارت كه آنان و شياطين را گرد مى‏آوريم سپس همه‏شان را پيرامون جهنم به زانو در افتاده حاضر مى‏گردانيم‏ (۶۸)

آنگاه از ميان آنان از هر فرقه‏اى هر كدام را كه در برابر خداى رحمان سركش‏ترند جدا مى‏سازيم‏ (۶۹)

آنگاه ما بهتر مى‏دانيم كه كدامشان سزاوارتر به درافتادن به ميان آن هستند (۷۰)

و هيچ‏كس از شما نيست مگر آنكه وارد آن خواهد شد، اين امر بر پروردگارت قضاى حتمى است‏ (۷۱)

سپس كسانى را كه پروا پيشه كرده‏اند، مى‏رهانيم و ستم‏پيشگان را در آنجا به زانو درافتاده فرو مى‏گذاريم‏ (۷۲)

و چون آيات روشنگر ما بر آنان خوانده شود، كفرپيشگان به مؤمنان گويند، بايد ديد كدام يك از دو گروه [از ما يا شما] نيكمرتبه‏تر و مجلس‏آراترست‏ (۷۳)

و چه بسيار پيش از آنان نسلهايى را كه خوش‏ساز و برگ‏تر و خوش‏نماتر بودند، نابود كرديم‏ (۷۴)

بگو هركس كه ضلالت را برگزيند، خداوند رحمان [از روى استدراج‏] به او افزونى بخشد تا آنكه آنچه به ايشان وعده داده‏اند، چه عذاب [الهى‏]، چه قيام قيامت ببينند، و زودا خواهند دانست كه چه كسى بدمرتبه‏تر و سست نيروتر است‏ (۷۵)

و خداوند بر هدايت رهيافتگان بيفزايد و كارهاى ماندگار شايسته در نزد پروردگارت خوش پاداش‏تر و خوش عاقبت‏تر است‏ (۷۶)

آيا ننگريسته‏اى كسى را كه به آيات ما كفر [و انكار]ورزيد و ادعا كرد كه به من مال و فرزند داده خواهد شد (۷۷)

آيا از غيب اطلاع داشت، يا از خداى رحمان پيمانى [خاص‏] گرفته بود؟ (۷۸)

چنين نيست، گفته‏اش را باز مى‏نويسيم و به عذاب او مى‏افزاييم‏ (۷۹)

و مدعياتش را ميراث مى‏بريم و به نزد ما يكه و تنها خواهد آمد (۸۰)

و به جاى خداوند خدايانى را به پرستش گرفتند كه مايه عزت و اعتبار آنان باشد (۸۱)

چنين نيست، زودا كه [آن خدايان‏] پرستش ايشان را انكار كنند و مخالف آنان باشند (۸۲)

آيا ندانسته‏اى كه ما شياطين را به سراغ كافران مى‏فرستيم كه از راه به درشان برند (۸۳)

در كارشان شتاب مكن، ما حساب كارشان را داريم‏ (۸۴)

روزى [آيد] كه پرهيزگاران را چون مهمانان گرامى به نزد خداى رحمان محشور سازيم‏ (۸۵)

و گناهكاران را به هيئت [رمه‏اى‏] پياده و تشنه به سوى جهنم برانيم‏ (۸۶)

از شفاعت برخوردار نيستند، مگر كسى كه [با ايمان و توحيد] از خداى رحمان پيمانى گرفته باشد (۸۷)

و ادعا كردند كه خداى رحمان فرزندى برگزيده است‏ (۸۸)

به راستى كه ادعاى شگرفى پيش آورديد (۸۹)

نزديك است كه آسمانها از [ناروايى‏] آن پاره پاره شود و زمين بشكافد و كوهها فرو ريزند (۹۰)

از اينكه براى خداى رحمان فرزندى قائل شدند (۹۱)

و سزاوار نيست كه خداوند رحمان فرزندى برگزيند (۹۲)

جز اين نيست كه هر موجودى كه در آسمانها و زمين است، بنده‏وار سر به درگاه خداى رحمان فرود مى‏آورد (۹۳)

به راستى همه را شماره كرده و حساب همگيشان را داريم‏ (۹۴)

و همگيشان روز قيامت يكه و تنها به نزد او آيند (۹۵)

كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏اند، زودا كه خداوند رحمان در حق آنان مهربانى كند (۹۶)

همانا آن [قرآن‏] را به زبان تو آسان بيان كرديم تا پرهيزگاران را به آن بشارت دهى و مردم ستيزه‏جو را به آن بيم دهى‏ (۹۷)

و چه بسيار پيش از آنان نسلهايى را بر انداختيم، آيا هيچ يك از آنان را مى‏يابى يا كمترين صدايى از آنان مى‏شنوى؟ (۹۸)