و چنين بود كه به فرشتگان گفتيم بر آدم سجده بريد، آنگاه همه سجده بردند، جز ابليس كه گفت آيا بر كسى سجده برم كه او را از گل آفريده‏اى؟ (۶۱)

[همچنين‏] گفت خواهى ديد كه همين كسى كه بر من برترى‏اش دادى اگر مرا تا روز قيامت بازپس دارى [مهلت دهى‏] همه زاد و رود او جز اندكى را از راه به در برم‏ (۶۲)

[خداوند] فرمود برو كه هر كس از ايشان از تو پيروى كند، جهنم جزاى شما خواهد بود كه جزايى بسنده است‏ (۶۳)

و هر كس را كه توانى از ايشان به بانگ خويش از جاى ببر و سوارگان و پيادگانت را بر سر ايشان بتاز و با آنان در اموال و اولاد شريك شو، و به آنان وعده‏[هاى رنگين‏] بده، و شيطان وعده‏اى جز فريب به آنان نمى‏دهد (۶۴)

بدان كه بر بندگان من سلطه ندارى و پروردگارت كارسازى را بسنده است‏ (۶۵)

پروردگار شماست كه كشتى را براى شما در دريا روان مى‏كند تا از فضل او [روزى خويش را] بجوييد، چرا كه او با شما مهربان است‏ (۶۶)

و چون در دريا بلايى دامن‏گيرتان شود، هر چه به دعايش مى‏خوانيد [و به ناحق مى‏پرستيد] جز او ناپديد مى‏گردد آنگاه چون شما را برهاند و به خشكى برساند [از او] روى بر مى‏گردانيد و انسان ناسپاس است‏ (۶۷)

پس آيا ايمنيد از اينكه شما را در گوشه‏اى از خشكى به زمين فرو برد، يا بر سر شما شن‏بادى بفرستد آنگاه براى خويش نگهبانى نيابيد؟ (۶۸)

يا آيا ايمنيد از اينكه بار ديگر شما را به آن [دريا] بازگرداند و بر سر شما تندبادى كشتى شكن بفرستد و شما را به خاطر كفر و كفرانتان غرقه سازد، آنگاه در اين امر براى خويش در برابر ما خونخواهى نيابيد (۶۹)

و به راستى كه فرزندان آدم را گرامى داشتيم و آنان را در خشكى و دريا [بر مركب مراد] روانه داشتيم و به ايشان از پاكيزه‏ها روزى داديم و آنان را بر بسيارى از آنچه آفريده‏ايم، چنانكه بايد و شايد برترى بخشيديم‏ (۷۰)