يا آفريده‏ اى از آنچه در خاطر شما بزرگ مى ‏نمايد [باز هم برانگيخته خواهيد شد] پس خواهند گفت چه كسى ما را بازمى‏ گرداند بگو همان كس كه نخستين بار شما را پديد آورد [باز] سرهاى خود را به طرف تو تكان مى‏ دهند و مى‏ گويندآن كى خواهد بود بگو شايد كه نزديك باشد (۵۱)

روزى كه شما را فرا مى‏ خواند پس در حالى كه او را ستايش مى ‏كنيد اجابتش مى ‏نماييد و مى ‏پنداريد كه جز اندكى [در دنيا] نمانده‏ ايد (۵۲)

و به بندگانم بگو آنچه را كه بهتر است بگويند كه شيطان ميانشان را به هم مى‏ زند زيرا شيطان همواره براى انسان دشمنى آشكار است (۵۳)

پروردگار شما به [حال] شما داناتر است اگر بخواهد بر شما رحمت مى ‏آورد يا اگر بخواهد شما را عذاب مى ‏كند و تو را بر ايشان نگهبان نفرستاده‏ ايم (۵۴)

و پروردگار تو به هر كه [و هر چه] در آسمانها و زمين است داناتر است و در حقيقت بعضى از انبيا را بر بعضى برترى بخشيديم و به داوود زبور داديم (۵۵)

بگو كسانى را كه به جاى او [معبود خود] پنداشتيد بخوانيد [آنها] نه اختيارى دارند كه از شما دفع زيان كنند و نه [آنكه بلايى را از شما] بگردانند (۵۶)

آن كسانى را كه ايشان مى‏ خوانند [خود] به سوى پروردگارشان تقرب مى ‏جويند [تا بدانند] كدام يك از آنها [به او] نزديكترند و به رحمت وى اميدوارند و از عذابش مى‏ ترسند چرا كه عذاب پروردگارت همواره در خور پرهيز است (۵۷)

و هيچ شهرى نيست مگر اينكه ما آن را [در صورت نافرمانى] پيش از روز رستاخيز به هلاكت مى ‏رسانيم يا آن را سخت عذاب مى ‏كنيم اين [عقوبت] در كتاب [الهى] به قلم رفته است (۵۸)

و [چيزى] ما را از فرستادن معجزات باز نداشت جز اينكه پيشينيان آنها را به دروغ گرفتند و به ثمود ماده‏ شتر داديم كه [پديده‏ اى] روشنگر بود و[لى] به آن ستم كردند و ما معجزه ‏ها را جز براى بيم‏ دادن [مردم] نمى‏ فرستيم (۵۹)

و [ياد كن] هنگامى را كه به تو گفتيم به راستى پروردگارت بر مردم احاطه دارد و آن رؤيايى را كه به تو نمايانديم و [نيز] آن درخت لعنت‏ شده در قرآن را جز براى آزمايش مردم قرار نداديم و ما آنان را بيم مى‏ دهيم ولى جز بر طغيان بيشتر آنها نمى‏ افزايد (۶۰)