و خداوند فرمود قائل به دو خدا مباشيد، جز اين نيست كه او خداى يگانه است، پس از من پروا كنيد (۵۱)

و آنچه در آسمانها و زمين است، از آن اوست، و دين پايدار از آن اوست، آيا از غير خداوند پروا داريد؟ (۵۲)

و هر نعمتى كه داريد، از جانب خداوند است، سپس چون به شما رنجى رسد به درگاه او مى‏ناليد (۵۳)

و چون رنج را از شما باز دارد، آنگاه گروهى از شما براى پروردگارشان شريك مى‏آورند (۵۴)

تا سرانجام [ناسپاسان‏] در حق آنچه به ايشان بخشيده‏ايم، ناسپاسى كنند، اينك بهره‏مند شويد، زودا كه بدانيد (۵۵)

و براى بى‏شعوران [بتان‏]، بهره‏اى از آنچه روزيشان داده‏ايم، [نذر و] تعيين مى‏كنند، به خدا كه درباره آنچه افتراء مى‏زنيد، از شما پرسش خواهد شد (۵۶)

و براى خداوند دخترانى قائل مى‏شوند، منزه است او، و براى خودشان هر چه بخواهند (۵۷)

و چون يكى از ايشان را از دختر [زادن همسرش‏] خبر دهند، چهره‏اش [از خشم و تاسف‏] سياه شود و تاسف خود را فرو خورد (۵۸)

از ناگوارى خبرى كه به او داده‏اند، از قوم خود پنهان شود [و با خود بينديشد] آيا او را به خوارى و زارى نگه دارد، يا [زنده‏] به خاك بسپارد، هان چه بد است برداشت و برخورد آنان‏ (۵۹)

وصف بد، سزاوار بى‏ايمانان به آخرت، و وصف والا سزاوار خداوند است، و او پيروزمند فرزانه است‏ (۶۰)