به نام خداوند رحمتگر مهربان

عذاب الهى فرا مى‏رسد، در طلب آن شتاب مكنيد، او پاك و فراتر است از آنچه با او شريك مى‏سازند (۱)

فرشتگان را با وحى به امر خويش بر هركس از بندگانش كه بخواهد فرو مى‏فرستد، كه هشدار دهيد كه خدايى جز من نيست، پس از من پروا كنيد (۲)

آسمانها و زمين را به حق آفريده است، فراتر است از آنچه با او شريك مى‏سازند (۳)

انسان را از نطفه‏اى [بى‏مقدار] آفريده است، آنگاه او ستيزه‏جويى آشكار است‏ (۴)

و چارپايان را براى شما آفريد كه براى شما در آنها گرما و سودهاى ديگر هست، و هم از آنها مى‏خوريد (۵)

و هنگامى كه آنها را [شامگاهان‏] از چرا باز مى‏گردانيد، يا [بامدادان‏] به چرا مى‏بريد، شما را در آن تجملى هست‏ (۶)

و بارهايتان را تا شهرى كه جز با به رنج انداختن تن خويش به آن نمى‏توانيد رسيد، مى‏برند، بى‏گمان پروردگارتان رئوف و مهربان است‏ (۷)

و نيز اسبان و استران و درازگوشان را [آفريد] تا بر آنها سوار شويد و مايه تجمل نيز هست، و نيز چيزهاى ديگر كه شما نمى‏دانيد مى‏آفريند (۸)

و [بيان‏] راه ميانه با خداوند است، و بعضى از آن [راهها] بيراهه است، و اگر مى‏خواست همگى شما را هدايت مى‏كرد (۹)

او كسى است كه از آسمان آبى فرو فرستاد كه آشاميدنى شما از آن است و از همان گياهان مى‏رويد كه در آن [چارپايانتان را] مى‏چرانيد (۱۰)

با آن براى شما زراعت و زيتون و خرما و انگور و از هر گونه محصولات [ديگر] مى‏روياند، بى‏گمان در اين براى انديشه‏وران مايه عبرتى هست‏ (۱۱)

و براى شما شب و روز و خورشيد و ماه را رام كرد، و ستارگان به فرمان او رام شده‏اند، بى‏گمان در اين براى خردورزان مايه عبرتى هست‏ (۱۲)

و آنچه در زمين براى شما رنگارنگ آفريد، بى‏گمان در اين براى پندگيران مايه عبرتى هست‏ (۱۳)

او كسى است كه دريا را رام كرد تا از [صيد] آن گوشتى تر و تازه بخوريد و از آن زيورهايى بيرون آوريد كه آنها را "مى‏پوشيد" و كشتى‏ها را مى‏بينى كه در آن دريا شكافند، و چنين كرد تا از فضل و كرم او معاش خود فراهم آوريد و باشد كه سپاس بگزاريد (۱۴)

و كوهها را در زمين بيفكند تا شما را نجنباند و نيز رودها و راههايى [پديد آورد] باشد كه راه يابيد (۱۵)

و نيز نشانه‏هايى [ديگر]، و آنان با نظر به ستارگان [در دريا] راه مى‏يابند (۱۶)

پس آيا كسى كه مى‏آفريند همانند كسى است كه نمى‏آفريند؟ آيا پند نمى‏گيريد؟ (۱۷)

و اگر نعمت الهى را بشماريد، نمى‏توانيد آن را [چنانكه هست‏] شمارش كنيد، بى‏گمان خداوند آمرزگار مهربان است‏ (۱۸)

و خداوند آنچه پنهان و آنچه آشكار مى‏داريد، مى‏داند (۱۹)

و كسانى كه [مشركان به ناحق‏] به جاى خداوند مى‏پرستند، چيزى نيافريده‏اند و خودشان آفريده شده‏اند (۲۰)

[اينان‏] مردگانى بى‏جانند، و خود نمى‏دانند كه چه هنگام برانگيخته خواهند شد (۲۱)

خداى شما خدايى يگانه است، و كسانى كه به آخرت ايمان ندارند، دلهايشان انكارگر است و خود مستكبرند (۲۲)

حقا كه خداوند آنچه پوشيده و آنچه آشكار مى‏دارند، مى‏داند، [و] او مستكبران را دوست ندارد (۲۳)

و چون به ايشان گويند پروردگارتان چه نازل كرده است؟ گويند اين افسانه‏هاى پيشينيان است‏ (۲۴)

تا سرانجام هم بار گناهان خودشان را به تمامى در روز قيامت بر دوش كشند و هم بخشى از بارگناهان كسانى را كه از روى نادانى گمراهشان كرده‏اند، هان چه بد است آنچه بر دوش مى‏كشند (۲۵)

كسانى هم كه [بر همين شيوه و] پيش از آنان بودند، مكرورزيدند، آنگاه فرمان خداوند در رسيد كه بنيادشان را از پايه برانداخت و سقف از فرازشان بر آنان فرود آمد، و عذاب از جايى كه انديشه‏اش را نمى‏كردند، بر سرشان نازل شد (۲۶)

سپس در روز قيامت آنان را خوار سازد و فرمايد كجا هستند شريكان من كه شما درباره آنان مناقشه مى‏كرديد؟ دانشوران گويند امروز خوارى و عذاب نصيب كافران است‏ (۲۷)

كسانى كه فرشتگان جانشان را مى‏گيرند و آنان بر خود ستم روا داشته‏اند، از در تسليم درآيند [و گويند] ما هيچ بد و بيراهى نكرده‏ايم، ولى بى‏گمان خداوند به آنچه كرده‏ايد، داناست‏ (۲۸)

پس، از دروازه‏هاى جهنم وارد شويد، و جاودانه در آن خواهيد بود، و جايگاه متكبران چه بد است‏ (۲۹)

و به پرهيزگاران گويند پروردگارتان چه نازل كرده است؟ گويند [آنچه نازل كرده است‏] خير است، براى نيكوكاران در اين دنيا نيكى است و سراى آخرت بهتر است، و سراى پرهيزگاران چه نيكوست‏ (۳۰)

همان بهشتهاى عدن كه به آن در آيند، كه جويباران از فرودست آن جارى است، در آنجا هر چه خواهند برايشان هست، خداوند بدين گونه به پرهيزگاران پاداش مى‏دهد (۳۱)

كسانى [از مؤمنان‏] كه پاكند چون فرشتگان جانشان را بگيرند گويند سلام بر شما، به خاطر كار و كردارتان وارد بهشت شويد (۳۲)

انتظارى جز اين ندارند كه فرشتگان به نزد آنان بيايند يا امر پروردگارت نازل گردد، كسانى هم كه پيش از آنان بودند، به همين شيوه رفتار كردند، و خداوند به آنان ستم نكرد، بلكه خود بر خويشتن ستم كردند (۳۳)

كيفر آنچه كرده بودند، گريبانگيرشان شد، و [كيفر] آنچه به ريشخند گرفته بودند، فراگيرشان شد (۳۴)

و مشركان گفتند اگر خدا مى‏خواست نه ما و نه پدرانمان چيزى را جز او نمى‏پرستيديم، و چيزى را جز به امر او حرام نمى‏كرديم، پيشينيان آنان هم به همين شيوه رفتار كردند، و آيا جز پيام‏رسانى آشكار چيزى بر عهده پيامبران است؟ (۳۵)

و به راستى كه در ميان هر امتى پيامبرى برانگيختيم [تا بگويند] كه خداوند را بپرستيد و از طاغوت پرهيز كنيد و از ايشان كسانى هستند كه خداوند هدايتشان كرده و از ايشان كسانى هستند كه سزاوار گمراهى‏اند، پس در روى زمين سير و سفر كنيد و بنگريد كه سرانجام دروغ دارندگان چگونه بوده است‏ (۳۶)

اگر بر هدايت آنان حريص باشى [بدان‏] كه خداوند كسى را كه بيراه گذارد، به راه نمى‏آورد، و ايشان ياورى ندارند (۳۷)

و سخت‏ترين سوگندهايشان را به نام خدا مى‏خوردند كه خداوند كسانى را كه مرده‏اند، از نو زنده نخواهد كرد، آرى [خواهد كرد]، اين است وعده‏اى كه به حق بر عهده اوست، ولى بيشترينه مردم نمى‏دانند (۳۸)

تا سرانجام براى آنان [حقيقت‏] آنچه را اختلاف دارند روشن سازد و تا كافران بدانند كه دروغگو بوده‏اند (۳۹)

سخن ما درباره چيزى كه اراده‏اش را كرده‏ايم فقط اين است كه به آن مى‏گوييم موجود شو، و بى‏درنگ موجود مى‏شود (۴۰)

و كسانى كه پس از ستم ديدنشان، در راه خدا هجرت كرده‏اند، در دنيا، [در سرا و سرزمين‏] نيكويى جايشان مى‏دهيم و اگر بدانند بى‏گمان پاداش اخروى بزرگتر است‏ (۴۱)

همانان كه شكيبايى‏ورزيده و بر پروردگارشان توكل كرده‏اند (۴۲)

و ما پيش از تو جز مردانى كه به آنان وحى مى‏كرديم، نفرستاده‏ايم، پس اگر نمى‏دانيد از پژوهندگان كتابهاى آسمانى بپرسيد (۴۳)

[و آنان را] همراه با پديده‏هاى شگرف و كتابهاى آسمانى [فرستاديم‏]، و بر تو قرآن را نازل كرديم، تا براى مردم آنچه بر ايشان نازل شده است، روشن كنى و باشد كه انديشه كنند (۴۴)

آيا كسانى كه بدسگالى كرده‏اند ايمن‏اند از اينكه خداوند ايشان را [ناگهان‏] به زمين فرو برد، يا از جايى كه انديشه‏اش را نمى‏كنند، عذاب بر سرشان فرود آيد؟ (۴۵)

يا [خداوند] در [گرماگرم‏] گشت و گذارشان فروگيردشان و گزير و گريزى ندارند (۴۶)

يا ايشان را در عين ترس و لرز فرو گيرد، [پس‏] پروردگارتان رئوف و مهربان است‏ (۴۷)

آيا در آنچه خداوند آفريده است نمى‏نگرند كه سايه‏هايشان از راست و چپ مى‏گسترد و فروتنانه به درگاه خداوند سجده مى‏كنند؟ (۴۸)

هر آن جنبنده‏اى كه در آسمانها و آنچه در زمين است، و فرشتگان به درگاه خدا سجده مى‏برند و گردنكشى نمى‏كنند (۴۹)

از پروردگارشان، كه بر آنان محيط است، مى‏ترسند و آنچه دستور يافته‏اند، انجام مى‏دهند (۵۰)

و خداوند فرمود قائل به دو خدا مباشيد، جز اين نيست كه او خداى يگانه است، پس از من پروا كنيد (۵۱)

و آنچه در آسمانها و زمين است، از آن اوست، و دين پايدار از آن اوست، آيا از غير خداوند پروا داريد؟ (۵۲)

و هر نعمتى كه داريد، از جانب خداوند است، سپس چون به شما رنجى رسد به درگاه او مى‏ناليد (۵۳)

و چون رنج را از شما باز دارد، آنگاه گروهى از شما براى پروردگارشان شريك مى‏آورند (۵۴)

تا سرانجام [ناسپاسان‏] در حق آنچه به ايشان بخشيده‏ايم، ناسپاسى كنند، اينك بهره‏مند شويد، زودا كه بدانيد (۵۵)

و براى بى‏شعوران [بتان‏]، بهره‏اى از آنچه روزيشان داده‏ايم، [نذر و] تعيين مى‏كنند، به خدا كه درباره آنچه افتراء مى‏زنيد، از شما پرسش خواهد شد (۵۶)

و براى خداوند دخترانى قائل مى‏شوند، منزه است او، و براى خودشان هر چه بخواهند (۵۷)

و چون يكى از ايشان را از دختر [زادن همسرش‏] خبر دهند، چهره‏اش [از خشم و تاسف‏] سياه شود و تاسف خود را فرو خورد (۵۸)

از ناگوارى خبرى كه به او داده‏اند، از قوم خود پنهان شود [و با خود بينديشد] آيا او را به خوارى و زارى نگه دارد، يا [زنده‏] به خاك بسپارد، هان چه بد است برداشت و برخورد آنان‏ (۵۹)

وصف بد، سزاوار بى‏ايمانان به آخرت، و وصف والا سزاوار خداوند است، و او پيروزمند فرزانه است‏ (۶۰)

و اگر خداوند مردمان را به خاطر گناه [و شرك‏]شان فرو مى‏گرفت، جنبنده‏اى بر روى زمين باقى نمى‏ماند، بلكه آنان را تا زمانى معين واپس‏مى‏دارد، و چون اجلشان فرارسد، نه ساعتى پس و نه ساعتى پيش افتند (۶۱)

و براى خداوند چيزى را كه خودشان هم خوش ندارند قائل مى‏شوند و به زبانشان به دروغ مدعى مى‏شوند كه بهشت از آن آنان است، حقا كه آتش [دوزخ‏] نصيب آنان است و ايشان [در اين راه‏] پيشتازند (۶۲)

به خدا كه براى امتهاى پيش از تو هم [پيامبرانى‏] فرستاديم، آنگاه شيطان اعمالشان را در نظرشان بياراست و آن روز او سرور ايشان است و عذابى دردناك [در پيش‏] دارند (۶۳)

و قرآن را جز براى اين بر تو فرو نفرستاديم كه [حقيقت‏] آنچه را اختلاف دارند، برايشان روشن كنى، و براى آنكه براى اهل ايمان رهنمود و رحمت باشد (۶۴)

و خداوند از آسمان آبى فرو فرستاد و با آن زمين را پس از پژمردنش زنده كرد، بى‏گمان در اين براى سخن شنوايان مايه عبرت هست‏ (۶۵)

و در چارپايان براى شما عبرتى است كه از شكمهايشان، از ميان سرگين و خون، شيرى پاك به شما مى‏نوشانيم، كه گواراى آشامندگان است‏ (۶۶)

و از ميوه‏هاى خرما و انگور هم [شراب‏] مستى‏آور و هم خوراك نيكو به دست مى‏آوريد، بى‏گمان در اين امر براى خردورزان مايه عبرتى است‏ (۶۷)

و پروردگارت به زنبور عسل الهام كرد كه از كوهها و درختان و آنچه برمى‏افرازند [براى خود] خانه بساز (۶۸)

سپس از همه ميوه‏ها بخور و راه پروردگارت را فرمانبردارانه بپوى، [آنگاه‏] از شكمهاى آنها شهدى رنگارنگ مى‏تراود كه در آن شفاى مردمان است، در اين براى انديشه‏وران مايه عبرتى است‏ (۶۹)

و خداوند [است كه‏] شما را آفريده است و سپس جانتان را مى‏گيرد، و بعضى از شما هستند كه به حد اعلاى فرتوتى مى‏رسند، چندانكه پس از دانستن [بسيارى چيزها] چيزى ندانند، بى‏گمان خداوند داناى تواناست‏ (۷۰)

و خداوند بعضى از شما را بر بعضى ديگر در روزى برترى داده است، و برترى يافتگان بازگرداننده روزيشان به ملك يمينهايشان نيستند، تا در آن برابر شوند پس آيا به نعمت خداوند انكار مى‏ورزند؟ (۷۱)

و خداوند براى شما از خودتان همسرانى قرار داد و از همسرانتان براى شما فرزندان و نوادگانى آفريد و به شما از خوراكهاى پاكيزه روزى داد، آيا به باطل ايمان مى‏آورند، و به نعمت الهى كفران مى‏ورزند (۷۲)

و به جاى خداوند چيزى را مى‏پرستند كه در آسمانها و زمين هيچ‏گونه اختيار روزى آنان را ندارند و نمى‏توانند داشته باشند (۷۳)

پس براى خداوند مثل مزنيد، چرا كه خداوند مى‏داند و شما نمى‏دانيد (۷۴)

خداوند مثلى مى‏زند بين برده‏اى مملوك كه قدرت بر هيچ كارى ندارد و بين كسى كه از سوى خويش به او روزى نيكويى بخشيده‏ايم و او از همان پنهان و آشكار مى‏بخشد، آيا اين دو برابرند؟ سپاس خداوند را، آرى بيشترينه‏شان در نمى‏يابند (۷۵)

و [همچنين‏] خداوند از دو مرد مثلى مى‏زند كه يكى از آن دو گنگ است و قدرت بر هيچ كارى ندارد و سربار سرور خويش است، هر جا كه مى‏فرستدش، خيرى به بار نمى‏آورد، آيا او و كسى كه به داد فرمان مى‏دهد و در راه راست مى‏رود، برابرند؟ (۷۶)

و [علم‏] غيب آسمانها و زمين خداوند راست، و كار [قيام‏] قيامت، جز [به سرعت‏] چشم بر هم زدنى نيست، يا بلكه كمتر، كه خداوند بر هر كارى تواناست‏ (۷۷)

و خداوند [است‏] كه شما را از شكمهاى مادرانتان، در حالى كه هيچ چيز نمى‏دانستيد، بيرون آورد، و [از پيش‏] براى شما گوش و چشم و قلب آفريد، باشد كه سپاس گزاريد (۷۸)

آيا به پرندگان ننگريسته‏اند كه در فضاى آسمان رام شده‏اند، و كسى جز خداوند آنها را [در آن حال‏] نگاه نمى‏دارد، بى‏گمان در اين براى اهل ايمان مايه‏هاى عبرت است‏ (۷۹)

و خداوند از خانه‏هايتان براى شما مايه آرامش پديد آورد، و براى شما از پوستهاى چارپايان خيمه‏هايى پديد آورد كه در روز كوچيدنتان و روز اقامتتان آن را سبكبار مى‏يابيد، و از پشمها و كركها و موهاى آنها اثاثيه و مايه بهره‏ورى تا هنگامى معين پديد آورد (۸۰)

و خداوند براى شما از آنچه آفريده است، سايه‏سارها و از كوهها براى شما غارها پديد آورد، و براى شما تن‏پوشهايى كه شما را از گرما [و سرما] نگه دارد، و تن‏پوشهايى كه شما را از آسيب همديگر نگه مى‏دارد، بدين‏سان نعمتش را بر شما تمام مى‏كند باشد كه تسليم پيشه كنيد (۸۱)

و اگر روى برتافتند [بدان‏] كه بر تو پيام رسانى آشكار است‏ (۸۲)

[آنان‏] نعمت الهى را مى‏شناسند، سپس انكارش مى‏كنند، و بيشترينه‏شان ناسپاسند (۸۳)

و روزى كه از هر امتى شاهدى برانگيزيم، سپس به كافران اجازه [عذرخواهى‏] داده نشود، و عذرشان را نپذيرند (۸۴)

و چون ستم‏پيشگان عذاب را بنگرند، آنگاه نه [عذابشان‏] سبك گردد و نه مهلت داده شوند (۸۵)

و چون مشركان شريكانى را كه [به جاى خداوند] قائلند بنگرند، گويند پروردگارا اينان شريكانى هستند كه ما به جاى تو مى‏پرستيديم، آنگاه به آنان پاسخ دهند كه شما دروغگوييد (۸۶)

و در چنين روزى با خداوند از در تسليم درآيند و بر ساخته‏هايشان [بر باد رود و] از ديد آنان ناپديد شود (۸۷)

كسانى كه كفرورزيدند و [مردمان را] از راه خدا باز داشتند، به خاطر فتنه و فسادشان عذابى بر عذابشان بيفزاييم‏ (۸۸)

و روزى كه از هر امتى شاهدى از خودشان بر آنان برانگيزيم و تو را بر اينان شاهد آوريم [تا چه خواهند كرد] و كتاب آسمانى [قرآن‏] را بر تو نازل كرديم كه روشنگر همه چيز است، و براى مسلمانان رهنمود و رحمت و بشارت است‏ (۸۹)

به راستى خداوند به عدل و احسان و اداى حق خويشاوندان فرمان مى‏دهد، و از ناشايستى و كار ناپسند و سركشى باز مى‏دارد، او شما را اندرز مى‏دهد باشد كه پند گيريد (۹۰)

و به عهد الهى چون پيمان بستيد وفا كنيد و سوگندهايتان را پس از مؤكد داشتن آنها، مشكنيد، حال آنكه خداوند را بر خود [در آن سوگندها] ضامن گرفته‏ايد، بى‏گمان خداوند از آنچه مى‏كنيد آگاه است‏ (۹۱)

و همانند زنى مباشيد كه پشمهايى را كه مى‏بافت، پس از محكم داشتنش، رشته رشته وامى‏تافت، تا سوگندهايتان را دستاويز دغلى كنيد، به خيال اينكه امتى از امت ديگر بيشتر و پيشتر است، جز اين نيست كه خداوند به آن مى‏آزمايدتان، و سرانجام در روز قيامت، [حقيقت‏] آنچه را در آن اختلاف داشتيد برايتان روشن خواهد ساخت‏ (۹۲)

و اگر خداوند مى‏خواست شما را امت يگانه‏اى قرار مى‏داد، ولى هر كه را بخواهد بيراه مى‏گذارد، و هر كه را بخواهد به راه مى‏آورد، و از چون و چند آنچه مى‏كرديد، از شما خواهند پرسيد (۹۳)

و سوگندهايتان را دستاويز دغلى در بين خودتان قرار مدهيد كه لغزش قدمى، پس از استوارى‏اش پيش آيد، و به خاطر آنكه از راه خدا باز داشتيد، عذاب بچشيد و برايتان عذابى سهمگين [در پيش‏] است‏ (۹۴)

و پيمان الهى را به بهاى ناچيزى مفروشيد، زيرا اگر بدانيد آنچه در نزد خداوند است، برايتان بهتر است‏ (۹۵)

آنچه نزد شماست، به پايان مى‏رسد و آنچه نزد خداوند است، پاينده است، و به كسانى كه شكيبايى‏ورزيده‏اند، به بهتر از آنچه كرده‏اند پاداششان را مى‏پردازيم‏ (۹۶)

هر كس از مرد يا زن كه كار نيك كند و مؤمن باشد، به زندگانى پاك و پسنديده‏اى زنده‏اش مى‏داريم و به بهتر از آنچه كرده‏اند پاداششان را مى‏پردازيم‏ (۹۷)

پس چون خواهى قرآن بخوانى، از [شر] شيطان مطرود به خداوند پناه ببر (۹۸)

آرى او بر كسانى كه ايمان آورده‏اند و بر پروردگارشان توكل كرده‏اند، دست ندارد (۹۹)

سلطه او فقط بر كسانى است كه دوستدارش هستند و كسانى كه به خداوند شرك مى‏ورزند (۱۰۰)

و چون آيه‏اى را به جاى آيه ديگر آوريم -و خداوند به آنچه نازل كرده است، آگاه‏تر استگويند تو فقط افترازنى، چنين نيست بلكه بيشترينه‏شان در نمى‏يابند (۱۰۱)

بگو آن را روح‏القدس [جبرئيل‏] به راستى و درستى از سوى پروردگارت نازل كرده است، تا مؤمنان را ثابت‏قدم بدارد و براى مسلمانان رهنمود و بشارتى باشد (۱۰۲)

و به خوبى مى‏دانيم كه ايشان مى‏گويند همانا بشرى او را آموزش مى‏دهد [حاشا، چرا كه‏] زبان كسى كه اينان كژانديشانه ادعا مى‏كنند، گنگ و بيگانه است و اين زبان [زبان قرآن‏] عربى [شيوا و] روشن است‏ (۱۰۳)

كسانى كه به آيات الهى ايمان ندارند، خداوند هدايتشان نمى‏كند و عذابى دردناك [در پيش‏] دارند (۱۰۴)

جز اين نيست كه دروغ‏پردازى را كسانى مى‏كنند كه به آيات الهى ايمان ندارند و اينان دروغگو هستند (۱۰۵)

هر كس كه بعد از ايمانش به خداوند كفرورزد [بازخواست شود] مگر كسى كه وادار شود، و دلش به ايمان آرام و استوار باشد، ولى كسانى كه دل بر كفر نهاده باشند، خشم خداوند بر آنان است و عذابى سهمگين [در پيش‏] دارند (۱۰۶)

اين از آن است كه ايشان زندگى دنيا را از آخرت خوشتر دارند، و خداوند خدانشناسان را هدايت نمى‏كند (۱۰۷)

اينان كسانى هستند كه خداوند بر دلها و گوشها و ديدگانشان مهر نهاده است و اينانند كه غافلند (۱۰۸)

حقا كه ايشان در آخرت زيانكارند (۱۰۹)

از سوى ديگر، پروردگارت در حق كسانى كه پس از شكنجه ديدن، هجرت كردند، سپس به جهاد پرداختند و شكيبايى پيشه كردند، بدان كه پروردگارت پس از آن آمرزگار مهربان است‏ (۱۱۰)

روزى [فرارسد] كه هر كس [فقط] به دفاع از خويش بپردازد، و جزاى هركسى بر وفق كارى كه كرده است، تمام و كمال داده شود، و بر ايشان ستم نرود (۱۱۱)

و خداوند [اهل‏] شهرى را مثل زند كه امن و آسوده به سر مى‏برد و روزى آن از هر سو به خوشى و فراوانى مى‏رسيد، آنگاه به نعمتهاى الهى كفران‏ورزيد، و سپس خداوند به كيفر كار و كردارشان بلاى فراگير گرسنگى و ناامنى را به آنان چشانيد (۱۱۲)

و به راستى كه پيامبرى از خودشان به سوى آنان آمد، آنگاه او را دروغ‏زن انگاشتند، و سرانجام در حالى كه ستمكار [مشرك‏] بودند، عذاب آنان را فرو گرفت‏ (۱۱۳)

از آنچه خداوند روزيتان كرده است، حلال و پاكيزه بخوريد، و اگر فقط او را مى‏پرستيد، بر نعمت الهى شكر كنيد (۱۱۴)

بدانيد [كه خداوند] بر شما مردار و خون و گوشت خوك و آنچه نامى جز نام خدا [به هنگام ذبحش‏] برده باشند، حرام كرده است، اما اگر كسى درمانده شود، و تجاوزكار و زياده خواه نباشد [و از آنها بخورد، بداند كه‏] خداوند آمرزگار مهربان است‏ (۱۱۵)

و با هر دروغى كه به زبانتان مى‏آيد، مگوييد كه اين حلال است و اين حرام، تا بر خداوند دروغ بسته باشيد، زيرا كسانى كه بر خداوند دروغ ببندند رستگار نمى‏شوند (۱۱۶)

برخوردارى اندكى است و [سپس‏] بر ايشان عذابى دردناك [در پيش‏] است‏ (۱۱۷)

و بر يهوديان، آنچه را پيشتر بر تو خوانده‏ايم، حرام كرده‏ايم، و ما در حق ايشان ستم نكرديم، بلكه خود بر خويشتن ستم كردند (۱۱۸)

آنگاه پروردگارت در حق كسانى كه از روى نادانى مرتكب كار ناشايستى شده‏اند، و سپس توبه و درستكارى كرده‏اند، پس از آن، آمرزگار مهربان است‏ (۱۱۹)

بى‏گمان ابراهيم پيشوايى فروتن در برابر خداوند و پاكدين بود و از مشركان نبود (۱۲۰)

كه در برابر نعمتهاى او سپاسگزار بود [و خداوند] او را برگزيد و به راه راست هدايت كرد (۱۲۱)

و به او در دنيا نيكى بخشيديم و او در آخرت هم از شايستگان است‏ (۱۲۲)

سپس به تو وحى كرديم كه از آيين ابراهيم پاكدين پيروى كن كه از مشركان نبود (۱۲۳)

حرمت نهادن به شنبه [ سبت‏] فقط بر كسانى مقرر شد كه در آن [و در صيد ماهى و نظاير آن‏] اختلاف‏ورزيدند، و بى‏گمان پروردگارت در روز قيامت در آنچه اختلاف مى‏داشتند، در ميان آنان داورى خواهد كرد (۱۲۴)

به راه پروردگارت با حكمت و پند[هاى‏] پسنديده فراخوان، و با آنان به شيوه‏اى كه بهتر است مجادله [و مقابله‏] كن، چرا كه پروردگارت داناتر است كه چه كسانى از راه او به در افتاده‏اند و هم او به رهيافتگان داناتر است‏ (۱۲۵)

و اگر خواستيد كسى را مكافات كنيد، نظير آنچه مكافات ديده‏ايد، مكافات دهيد، و اگر شكيبايى [و خويشتندارى‏]ورزيد، بدانيد كه اين شيوه براى شكيبايان بهتر است‏ (۱۲۶)

شكيبايى پيشه كن و شكيبايى تو جز به توفيق الهى نيست و بر آنان اندوه مخور و از مكرى كه مى‏ورزند دلتنگ مباش‏ (۱۲۷)

بى‏گمان خداوند با پرهيزگاران و نيكوكاران است‏ (۱۲۸)