به نام خداوند رحمتگر مهربان

الر الف لام راء اين آيات كتاب آسمانى و قرآن مبين است‏ (۱)

چه بسا كافران آرزو كنند كه كاش مسلمان بودند (۲)

رهايشان كن تا بخورند و بهره‏مند شوند، و آرزوها سرگرمشان بدارد، زودا كه بدانند (۳)

و ما [اهل‏] هيچ شهرى را نابود نكرديم مگر آنكه اجل مكتوب و معينى داشت‏ (۴)

هيچ امتى از اجلش پيش و پس نيفتد (۵)

و گفتند اى كسى كه قرآن بر او نازل شده است، به يقين تو ديوانه‏اى‏ (۶)

و اگر راست مى‏گويى چرا فرشتگان را براى ما نمى‏آورى؟ (۷)

[بايد بدانند كه‏] ما فرشتگان را جز به حق نازل نمى‏كنيم، و در آن صورت هم [كه نازل كنيم‏] مهلت نخواهند يافت‏ (۸)

همانا ما قرآن را نازل كرده‏ايم و ما خود نگهبان آنيم‏ (۹)

و به راستى پيش از تو [پيامبرانى‏] به ميان امتهاى نخستين فرستاده‏ايم‏ (۱۰)

و هيچ پيامبرى براى آنان نيامد مگر آنكه او را ريشخند مى‏كردند (۱۱)

بدين‏سان آن را در دل گناهكاران راه مى‏دهيم‏ (۱۲)

[كه‏] به آن ايمان نمى‏آورند، و سنت پيشينيان [نيز چنين‏] گذشته است‏ (۱۳)

و اگر بر آنان درى از [درهاى‏] آسمان مى‏گشوديم و آنان به آن عروج مى‏كردند (۱۴)

باز بى‏شبهه مى‏گفتند ما فقط چشم‏بندى شده‏ايم، بلكه قومى جادوزده هستيم‏ (۱۵)

و به راستى در آسمان برجهايى آفريديم و آن را در چشم تماشاگران آراستيم‏ (۱۶)

و از [دستبرد] هر شيطان مطرودى محفوظ داشتيم‏ (۱۷)

مگر كسى كه دزدانه [رازى‏] بشنود، كه شهابى روشن در پى او خواهد افتاد (۱۸)

و زمين را گسترانيديم و در آن كوههاى استوار در انداختيم و در آن از هر چيز سنجيده‏اى رويانيديم‏ (۱۹)

و در آن براى شما و براى آنان كه شما روزى‏دهشان نيستيد، زيستمايه‏ها پديد آورديم‏ (۲۰)

و هيچ چيز نيست مگر آنكه گنجينه‏هايش نزد ماست، و جز به اندازه معين از آن پديد نمى‏آوريم‏ (۲۱)

و بادهاى بارآور را فرستاديم و از آسمان آبى فرو فرستاديم، آنگاه شما را از آن سيراب كرديم و شما خزانه‏دار آن نيستيد (۲۲)

و ماييم كه زنده مى‏داريم و مى‏ميرانيم و ما بازمانده [جاويد]ايم‏ (۲۳)

و پيشينيان و پسينيان‏شما را به خوبى مى‏شناسيم‏ (۲۴)

و بى‏گمان پروردگارت آنان را محشور مى‏گرداند، كه او فرزانه داناست‏ (۲۵)

و انسان [/ آدم‏] را از گل خشك بازمانده از لجنى بويناك آفريده‏ايم‏ (۲۶)

و پيشتر جن [/ابليس‏] را از آتشباد آفريده بوديم‏ (۲۷)

و چنين بود كه پروردگارت به فرشتگان فرمود من آفريننده انسانى از گل خشك بازمانده از لجنى بويناك هستم‏ (۲۸)

پس چون او را سامان دادم و در آن از روح خود دميدم در برابر او به سجده در افتيد (۲۹)

آنگاه فرشتگان همگى سجده بردند (۳۰)

مگر ابليس كه از اينكه از سجده‏كنندگان باشد، سر باززد (۳۱)

فرمود اى ابليس تو را چه مى‏شود كه از سجده‏كنندگان نيستى؟ (۳۲)

گفت من كسى نيستم كه به انسانى كه از گل خشك بازمانده از لجنى بويناكش آفريده‏اى، سجده برم‏ (۳۳)

فرمود پس از آن [بهشت‏] بيرون شو كه تو مطرودى‏ (۳۴)

و تا روز جزا بر تو لعنت باد (۳۵)

گفت پروردگارا پس مرا تا روزى كه [همگان‏] برانگيخته شوند، مهلت ده‏ (۳۶)

فرمود تو از مهلت يافتگانى‏ (۳۷)

تا روز و هنگام معين‏ (۳۸)

گفت پروردگارا از آنجا كه مرا فريفتى، در روى زمين در نظر آنان [بدى را نيك‏] خواهم آراست، و همگى آنان را به گمراهى خواهم كشاند (۳۹)

مگر آن بندگان اخلاص يافته‏ات را (۴۰)

فرمود اين راهى است كه تا به پيشگاه من مستقيم است‏ (۴۱)

بدان كه بر بندگان [خالص‏] من دست نخواهى يافت، مگر كسانى از گمراهان كه از تو پيروى كنند (۴۲)

و بى‏گمان جهنم ميعادگاه همگى آنان است‏ (۴۳)

كه هفت طبقه دارد و بخشى جدا كرده از آنان خاص هر طبقه است‏ (۴۴)

[اما] پرهيزگاران در باغها[ى بهشتى‏] و چشمه‏سارانند (۴۵)

[به آنان گويند] به سلامت و در امن و امان به آنجا درآييد (۴۶)

و از سينه‏هاى آنان هر گونه كينه‏اى را مى‏زداييم، و دوستانه بر تختها روياروى بنشينند (۴۷)

نه به آنان در آنجا خستگى و ماندگى رسد، و نه از آنجا بيرونشان كنند (۴۸)

به بندگان من خبر ده كه من آمرزگار مهربانم‏ (۴۹)

و [در جاى خود] عذاب من هم عذابى دردناك است‏ (۵۰)

و به آنان از مهما[نا]ن ابراهيم خبر ده‏ (۵۱)

هنگامى كه [فرشتگان‏] بر او وارد شدند و سلام گفتند، گفت ما از شما هراسانيم‏ (۵۲)

گفتند مترس ما تو را به فرزندى دانا بشارت مى‏دهيم‏ (۵۳)

گفت با وجود اينكه پيرى من بالا گرفته است به من بشارت مى‏دهيد، چگونه بشارتى به من مى‏دهيد؟ (۵۴)

گفتند ما به راستى و درستى به تو بشارت مى‏دهيم، از نوميدان مباش‏ (۵۵)

گفت و جز گمراهان كسى از رحمت پروردگارش نوميد نمى‏شود (۵۶)

گفت اى فرشتگان حال، كار و بار شما چيست؟ (۵۷)

گفتند ما به سروقت قومى گنهكار فرستاده شده‏ايم‏ (۵۸)

غير از آل لوط كه ما رهاننده همگى آنان هستيم‏ (۵۹)

مگر همسرش كه مقدر كرده‏ايم كه از واپس‏ماندگان [در عذاب‏] باشد (۶۰)

آنگاه چون فرشتگان به نزد آل لوط آمدند (۶۱)

[لوط] گفت شما گروهى ناشناس هستيد (۶۲)

گفتند نه، بلكه ما چيزى را كه آنان در آن ترديد مى‏كردند، براى تو آورده‏ايم‏ (۶۳)

و [همان‏] حق را برايت آورده‏ايم و ما راستگوييم‏ (۶۴)

پس پاسى از شب گذشته، خانواده‏ات را همراه ببر و از پى آنان روان شو، و هيچ يك از شما باز پس ننگرد، و به جايى كه به شما دستور داده مى‏شود روانه شويد (۶۵)

و اين امر را با او در ميان گذاشتيم كه بامدادان ريشه اينان بركنده خواهد شد (۶۶)

و [از سوى ديگر] مردم شهر شادى كنان باز آمدند (۶۷)

[لوط] گفت اينان مهمانان من هستند، مرا رسوا مسازيد (۶۸)

و از خداوند پروا كنيد و مرا خوار و خفيف مسازيد (۶۹)

گفتند مگر تو را از [مهمان كردن‏] مردمان نهى نكرده بوديم؟ (۷۰)

گفت اگر [از طريق مشروع‏] كارى داريد، اينها دختران من هستند (۷۱)

سوگند به جان تو كه آنان [قوم لوط] در سر مستى‏شان سرگشته بودند (۷۲)

آنگاه هنگام طلوع آفتاب، بانگ مرگبار آنان را فرو گرفت‏ (۷۳)

و آن را زير و زبر كرديم و بر آن سنگپاره‏هايى از سنگ گل فرو باريديم‏ (۷۴)

در اين امر براى اشارت‏دانان مايه‏هاى عبرت است‏ (۷۵)

و [آثار] آن [شهر] بر سرراهى پايدار است‏ (۷۶)

بى‏گمان در اين امر براى مؤمنان مايه عبرت است‏ (۷۷)

و اهل ايكه ستمكار بودند (۷۸)

از اين روى از آنان انتقام گرفتيم و آنها بر سر راهى آشكار هستند (۷۹)

و به راستى كه "اهل حجر" پيامبران را دروغ‏زن شمردند (۸۰)

و معجزات خود را به آنان بخشيديم ولى از آنها رويگردان بودند (۸۱)

و از كوهها خانه‏هايى [براى خود] مى‏تراشيدند كه در امان بمانند (۸۲)

آنگاه بامدادان بانگ مرگبار آنان را فرو گرفت‏ (۸۳)

و دستاوردشان [عذاب الهى را] از آنان باز نداشت‏ (۸۴)

و ما آسمانها و زمين و آنچه در ميان آنهاست جز به حق نيافريده‏ايم، و قيامت آمدنى است، پس [از آنان‏] در گذر و گذشتى نيكو پيشه كن‏ (۸۵)

همانا پروردگارت آفرينشگر داناست‏ (۸۶)

و به راستى كه به تو سبع‏المثانى و [همگى‏] قرآن عظيم را بخشيديم‏ (۸۷)

به چيزى كه اصنافى از آنان را به آن بهره‏مند گردانده‏ايم، چشم مدوز، و غم‏خوار آنان مباش و با مؤمنان فروتنى كن‏ (۸۸)

و بگو منم كه هشداردهنده آشكارم‏ (۸۹)

همچنانكه [عذاب را] بر تفرقه‏گرايان نيز نازل كرده‏ايم‏ (۹۰)

كسانى كه قرآن را بخش بخش كردند (۹۱)

سوگند به پروردگارت كه از همگى آنان خواهيم پرسيد (۹۲)

از آنچه مى‏كرده‏اند (۹۳)

پس آنچه دستور يافته‏اى آشكار كن و از مشركان روى بگردان‏ (۹۴)

ما تو را از [شر] ريشخندكنندگان كفايت [و حمايت‏] مى‏كنيم‏ (۹۵)

كسانى كه در جنب خداوند به خدايى ديگر قائلند، زودا كه [حقيقت را] بدانند (۹۶)

و به خوبى مى‏دانيم كه از آنچه مى‏گويند دلتنگ مى‏شوى‏ (۹۷)

پس سپاسگزارانه پروردگارت را تسبيح گوى و از ساجدان باش‏ (۹۸)

و پروردگارت را بپرست تا تو را مرگ فرارسد (۹۹)