به نام خداوند رحمتگر مهربان

مهربان الر الف لام راء [اين‏] كتابى است كه بر تو نازل كرده‏ايم كه مردم را به توفيق پروردگارشان از تاريكيها به سوى روشنايى، به سوى راه خداوند پيروزمند ستوده، باز برى‏ (۱)

خداوندى كه آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آن اوست، و واى بر كافران از عذاب سخت و سنگين‏[ى كه در پيش دارند] (۲)

[همان‏] كسانى كه زندگانى دنيا را از [زندگانى‏] آخرت خوشتر دارند، و از راه خدا باز مى‏دارند و آن را كج مى‏شمارند، اينان در گمراهى دور و درازى هستند (۳)

و هيچ پيامبرى نفرستاده‏ايم مگر [با پيامى‏] به زبان قومش، تا [احكام و حقايق را] براى آنان روشن بدارد، آنگاه خداوند هركس را بخواهد بيراه مى‏گذارد و هركس را كه بخواهد هدايت مى‏كند و او پيروزمند فرزانه است‏ (۴)

و به راستى كه موسى را با معجزات خويش فرستاديم كه قومت را از تاريكيها به سوى روشنايى باز بر، و آنان را به ياد ايام الله بينداز، كه در اين براى هر شكيباى شاكرى عبرتهاست‏ (۵)

و چنين بود كه موسى به قومش گفت نعمت الهى را بر خودتان ياد آوريد كه شما را از آل فرعون رهانيد كه عذابى سخت را به شما مى‏چشانيدند و پسرانتان را مى‏كشتند و دخترانتان را [براى كنيزى‏] زنده نگاه مى‏داشتند، و در آن آزمونى بزرگ از سوى پروردگارتان بود (۶)

و چنين بود كه پروردگارتان اعلام داشت كه اگر شكر كنيد بر نعمت شما مى‏افزايم، و اگر كفران‏بورزيد [بدانيد كه‏] عذاب من سخت و سنگين است‏ (۷)

و موسى گفت اگر شما و هركس كه در روى زمين است، همگى كفرورزيد، خداوند بى‏نياز ستوده است‏ (۸)

آيا خبر كسانى چون قوم نوح و عاد و ثمود كه پيش از شما بودند، و كسانى كه پس از آنان بودند، به شما نرسيده است، كه هيچ كس جز خداوند آنان را نمى‏شناسد، كه پيامبرانشان براى آنان معجزاتى [به ميان‏] آوردند، آنگاه آنان دستهايشان را بر دهانهايشان بردند [كه خاموش!]، و گفتند ما رسالت شما را نمى‏پذيريم و ما از آنچه ما را بدان مى‏خوانيد، سخت در شكيم‏ (۹)

پيامبرانشان گفتند آيا در خداوندى كه پديد آورنده آسمانها و زمين است، شكى هست؟ كه شما را مى‏خواند كه گناهانتان را بيامرزد، و شما را تا مهلتى معين واپس‏دارد، گفتند شما جز انسانهايى همانند ما نيستيد كه مى‏خواهيد ما را از آنچه پدرانمان مى‏پرستيده‏اند، باز داريد، [اگر چنين نيست‏] پس براى ما برهانى آشكار بياوريد (۱۰)

پيامبرانشان به ايشان گفتند [آرى‏] ما جز انسانهايى مانند شما نيستيم، ولى خداوند بر هركس از بندگانش كه بخواهد منت مى‏نهد [و نعمت مى‏دهد] و ما را نرسد كه جز به اذن الهى براى شما برهانى بياوريم و مؤمنان بايد كه بر خداوند توكل كنند (۱۱)

و ما را نرسد كه بر خداوند توكل نكنيم، و حال آنكه ما را به راه درستمان هدايت كرده است، و بر آزارى كه به ما مى‏دهيد، شكيبايى خواهيم كرد، و اهل توكل بايد كه بر خداوند توكل كنند (۱۲)

و كافران به پيامبرانشان گفتند يقينا شما را از سرزمينمان آواره مى‏كنيم، مگر آنكه به آيين ما باز گرديد، و پروردگارشان به آنان وحى كرد كه ستمكاران را نابود خواهيم كرد (۱۳)

و پس از آنان شما را در اين سرزمين سكنا مى‏دهيم، اين براى كسى است كه از ايستادن [در محشر به هنگام حساب‏] در پيشگاه من بترسد، و از هشدار من بهراسد (۱۴)

و [يارى و] داورى خواستند و هر زورگوى ستيزه‏جويى ناكام شد (۱۵)

كه در پيشاپيش او جهنم است و از آبى زردابه‏آميز به او مى‏نوشانند (۱۶)

كه آن را جرعه جرعه بنوشد و نتواند فرو برد، و مرگ از هر سو به سراغ او آيد و او مردنى نيست، و عذابى سخت و سنگين در پيشاپيش خود دارد (۱۷)

داستان اعمال كسانى كه به پروردگارشان كفرورزيده‏اند، همچون خاكسترى است كه در روز طوفانى، باد بر آن بوزد، كه از آنچه به دست آورده‏اند، چيزى در دست ندارند، اين همان گمراهى دور و دراز است‏ (۱۸)

آيا ندانسته‏اى كه خداوند آسمانها و زمين را به حق آفريده است، اگر بخواهد شما را [از ميان‏] مى‏برد و آفريدگان جديدى به ميان مى‏آورد (۱۹)

و اين بر خداوند دشوار نيست‏ (۲۰)

و همه در پيشگاه خداوند حاضر آيند، آنگاه درماندگان به گردنكشان گويند ما پيرو شما بوديم، آيا شما باز دارنده چيزى از عذاب الهى از ما هستيد؟ گويند اگر خداوند ما را هدايت كرده بود، ما نيز شما را هدايت مى‏كرديم، براى ما يكسان است چه زارى و بى‏تابى كنيم و چه شكيبايى ورزيم، گريزگاهى نداريم، (۲۱)

و چون كار يكسويه شود، شيطان گويد خداوند به شما وعده راست و درستى داده بود، ولى من به شما وعده‏اى دادم و [در معامله‏] با شما خلاف كردم، و مرا بر شما دستى نبود، جز اينكه شما را [به بيراهه‏] دعوت كردم و شما دعوت مرا پذيرفتيد، پس مرا ملامت مكنيد و خودتان را ملامت كنيد، من فريادرس شما نيستم و شما هم فريادرس من نيستيد، پيشتر هم كه مرا [در كار خداوند] شريك مى‏انگاشتيد، منكر بودم، عذاب دردناك نصيب ستمگران است‏ (۲۲)

و كسانى كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، به باغهاى [بهشتى‏اى‏] درآيند كه جويباران از فرودست آن جارى است، و به اذن پروردگارشان جاودانه در آنند، درودشان در آنجا سلام است‏ (۲۳)

آيا ندانسته‏اى كه خداوند چگونه مثلى مى‏زند كه كلمه پاك [ايمان‏] همانند درختى پاك [و پرورده‏] است كه ريشه‏اش [در زمين‏] استوار است و شاخه‏اش سر به آسمان دارد (۲۴)

ميوه‏اش را به توفيق پروردگارش، زمان به زمان مى‏دهد، و خداوند براى مردم اين مثلها را مى‏زند باشد كه پندگيرند (۲۵)

و مثل كلمه پليد [شرك‏] همانند درختى است پليد كه [بيخ آن‏] از روى زمين بركنده باشد و استوار نباشد (۲۶)

خداوند مؤمنان را در زندگانى دنيا و نيز در آخرت به سخن استوار، پايدار مى‏دارد، و خداوند ستمكاران را بيراه مى‏گذارد، و خداوند هر چه خواهد همان تواند كرد (۲۷)

آيا [داستان‏] كسانى را كه [سپاس‏] نعمت الهى را به ناسپاسى بدل كردند و قومشان را به هلاك آباد [دوزخ‏] در آوردند، ندانسته‏اى‏ (۲۸)

كه به جهنم درآيند و بد جايگاهى است‏ (۲۹)

و براى خداوند همانندانى قائل شدند تا [مردمان را] از راه او گمراه كنند، بگو [اندك زمانى‏] بهره‏مند شويد و بدانيد كه سير و سرانجام شما به سوى آتش [دوزخ‏] است‏ (۳۰)

بگو به آن بندگانم كه ايمان آورده‏اند تا نماز را برپا دارند و پيش از آمدن روزى كه در آن نه خريد و فروشى هست و نه دوستى، از آنچه روزيشان كرده‏ايم، پنهان و آشكارا ببخشند (۳۱)

خداوند كسى است كه آسمانها و زمين را آفريده است و از آسمان آبى فرو باريده و بدان فرآورده‏ها برآورده كه روزى شماست، و براى شما كشتيها را رام ساخته كه به فرمان او در دريا روان شوند و رودباران را نيز براى شما رام كرده است‏ (۳۲)

و خورشيد و ماه را رام شما كرد كه پيوسته روانند و شب و روز را [نيز] براى شما رام كرد (۳۳)

و از هر آنچه از او خواسته‏ايد به شما بخشيده است و اگر نعمت الهى را بشماريد، نمى‏توانيد آن را [چنانكه هست‏] شمارش كنيد، كه انسان ستمكار [در حق خويش‏] و ناسپاس است‏ (۳۴)

و چنين بود كه ابراهيم گفت پروردگارا اين شهر را [حرم‏] امن بگردان و مرا و فرزندانم را از پرستش بتان دور بدار (۳۵)

پروردگارا آنها بسيارى از مردم را به گمراهى كشانده‏اند، پس هركس از من پيروى كند از من است، و هر كس از من سرپيچى كند [امر او با توست كه‏] تو آمرزگار مهربانى‏ (۳۶)

پروردگارا من برخى فرزندانم را در سرزمينى بى‏آب و علف، در جوار بيت‏الحرام تو، سكنا داده‏ام، تا -پروردگارانماز را برپا دارند، پس دلهاى مردمى را به آنان مهربان كن، و از فرآورده‏ها روزيشان ببخش باشد كه سپاس بگزارند (۳۷)

پروردگارا تو آنچه پنهان و آنچه آشكار مى‏داريم مى‏دانى، و هيچ چيز در زمين و در آسمان بر خداوند پنهان نيست‏ (۳۸)

سپاس خداوندى را كه با وجود پيرى به من اسماعيل و اسحاق را ارزانى داشت، چرا كه پروردگارم شنواى دعاست‏ (۳۹)

پروردگارا من و نيز زاد و رودم را نمازگزار بگردان، و پروردگارا دعاى مرا بپذير (۴۰)

پروردگارا در روزى كه حساب برپا شود، مرا و پدر و مادرم و مؤمنان را بيامرز (۴۱)

و خداوند را از آنچه ستمكاران [مشرك‏] مى‏كنند، غافل مپندار، جز اين نيست كه [حساب‏] آنان را تا روزى كه ديدگان در آن خيره شود، واپس مى‏اندازد (۴۲)

[آنان‏] شتابزده، سرها به بالا گرفته [چشم به زير انداخته‏]اند، بى‏آنكه چشم برهم زنند، و دل‏كنده‏ (۴۳)

و مردمان را از روزى بترسان كه عذاب آنان را فرو گيرد و ستم‏پيشگان گويند پروردگارا ما را تا زمانى نزديك واپس بدار تا دعوت تو را اجابت و از پيامبران پيروى كنيم، آيا شما نبوديد كه پيشترها سوگند مى‏خورديد كه زوالى نداريد؟ (۴۴)

و در خانه و كاشانه كسانى كه در حق خويش ستم كرده بودند، سكنا يافتيد و بر شما آشكار شد كه با آنان چه كرده‏ايم، و براى شما مثلها زديم‏ (۴۵)

و به راستى كه نيرنگشان را ورزيدند و [كيفر] نيرنگشان با خداست، و گرچه كوهها در اثر نيرنگشان از جاى بروند (۴۶)

و هرگز خداوند را خلاف‏كننده وعده‏اى كه به پيامبرانش داده است مينگار، چرا كه خداوند پيروزمند دادستان است‏ (۴۷)

روزى كه زمين جز اين زمين و آسمانها [جز اين آسمانها] شوند و همگان در حضور خداوند يگانه قهار آشكار شوند (۴۸)

و گناهكاران را بينى كه به هم بسته گرفتار بندها هستند (۴۹)

تن‏پوشهايشان از قطران است و آتش چهره‏هايشان را مى‏پوشاند (۵۰)

تا بدين‏سان خداوند هر كسى را، بر وفق آنچه كرده است، پاداش دهد، چرا كه خداوند زودشمار است‏ (۵۱)

اين پند و پيامى براى مردم است، تا به آن هشدار يابند و بدانند كه او خداى يگانه است و تا خردمندان پند گيرند (۵۲)