به نام خداوند رحمتگر مهربان

المر الف لام ميم راء اين آيات كتاب آسمانى است، و آنچه از پروردگارت بر تو نازل شده است، راست و درست است، ولى بيشترينه مردم نمى‏گروند (۱)

خداوند كسى است كه آسمانها را بدون ستونهايى كه آنها را ببينيد برافراشت، سپس بر عرش استيلاء يافت، و خورشيد و ماه را رام كرد كه هر يك تا زمانى معين، سير مى‏كند [همو] كار [و بار جهان‏] را تدبير مى‏كند و آيات [خويش‏] را روشن بيان مى‏دارد، باشد كه شما به لقاى پروردگارتان يقين پيدا كنيد (۲)

و او كسى است كه زمين را گسترد و در آن كوهها و رودهايى پديد آورد، و در آن از هربار و برى زوجى دوگانه آفريد، شب را به روز [و روز را به شب‏] مى‏پوشاند، بى‏گمان در اين براى انديشه‏وران مايه‏هاى عبرت است‏ (۳)

و در زمين كرتهايى است نزديك به هم و باغهايى از [درختان‏] انگور و كشتها [ى گوناگون‏] و خرما، همانند و ناهمانند، كه همه به يك آب آبيارى مى‏شوند و ميوه‏هاى بعضى را از بعضى ديگر برتر ساخته‏ايم، بى‏گمان در اين براى خردورزان مايه‏هاى عبرت است‏ (۴)

و اگر عجب كنى، سخن ايشان عجيب‏[تر] است [كه مى‏گويند] آيا آنگاه كه خاك شديم، آيا به آفرينش تازه‏اى در مى‏آييم؟ اينان كسانى‏اند كه به پروردگارشان كفرورزيده‏اند و هم اينانند كه [در قيامت و در دوزخ‏] در گردنهايشان غل و بندهاست، و اينان دوزخى‏اند و جاودانه در آنند (۵)

و از تو به [شدت و] شتاب بدى [عذاب‏] را پيش از نيكى [آمرزش‏] مى‏طلبند، و حال آنكه پيش از آنها [رسم‏] عقوبتها [ى الهى‏] برقرار بوده است، و بى‏گمان پروردگارت بر مردمان با وجود ستمشان آمرزنده است، و بى‏گمان پروردگارت سخت كيفر است‏ (۶)

و كافران گويند چرا بر او معجزه‏اى از سوى پروردگارش نازل نمى‏گردد؟ تو فقط هشداردهنده‏اى و هر قومى رهنمايى دارد (۷)

خداوند مى‏داند كه هر مادينه‏اى چه بارى دارد و اينكه رحمها [از مدت حمل يا از جنين‏] چه مى‏كاهند و چه مى‏افزايند، هر چيزى نزد او اندازه‏اى معين دارد (۸)

[اوست كه‏] داناى پنهان و پيدا، و بزرگ بلندمرتبه است‏ (۹)

يكسان است كه از شما كسى سخنش را پنهان بدارد يا آشكارش كند، و كسى كه در [پرده‏] شب پنهانكار يا در [روشناى‏] روز پيدارو باشد (۱۰)

او [آدمى‏] را فرشتگانى پيايند، در پيش و پشت او هستند كه او را به امر الهى نگهبانى مى‏كنند، بى‏گمان خداوند آنچه قومى دارند دگرگون نكند مگر آنكه آنچه در دلهايشان دارند، دگرگون كنند و چون خداوند براى قومى [كيفر] بدى بخواهد، برگردانى ندارد، و در برابر او سرورى ندارند (۱۱)

او كسى است كه برق را كه مايه بيم [مسافران‏] و اميد [كشاورزان‏] است به شما مى‏نماياند، و ابرهاى گرانبار پديد مى‏آورد (۱۲)

و رعد به سپاس او، و فرشتگان از خوف و خشيت او تسبيح مى‏گويند، و [اوست كه‏] صاعقه‏ها را مى‏فرستد، كه به هركس كه او بخواهد برمى‏خورد، و آنان درباره خداوند مجادله مى‏كنند، و او سختگير است‏ (۱۳)

فراخواندن راستين او راست، و كسانى كه [مشركان‏] به جاى او مى‏خوانند [و مى‏پرستند] به آنان هيچ‏گونه پاسخى نمى‏دهند، مگر همانند كسى كه گشاينده دستان خويش به سوى آب است، تا آن را به دهانش برساند و رساننده آن نيست، و دعاى كافران جز بيراه نيست‏ (۱۴)

و هر كه در آسمانها و زمين است و سايه‏هايشان خواه و ناخواه، در بامدادان و شامگاهان، براى خدا سجده مى‏كنند (۱۵)

بگو [و بپرس‏] پروردگار آسمانها و زمين كيست؟ بگو خداوند است بگو پس آيا در برابر او سرورانى براى خود مى‏گيريد و مى‏پرستيد كه براى خويشتن هم اختيار سود و زيانى ندارند؟ بگو آيا نابينا و بينا برابر است، يا آيا تاريكيها و روشنايى برابر است، يا شريكانى براى خداوند قائلند كه همانند آفرينش او آفريده‏اند، و آفرينش [ها] بر آنان مشتبه شده است؟ بگو خداوند آفريدگار هر چيز است و او يگانه قهار است‏ (۱۶)

[همو] از آسمان آبى فرو باريد، آنگاه رودها هر يك به اندازه خويش جارى شد، و سيلاب كف فراوانى با خود آورد، و از آنچه بر آتش مى‏افروزند [و مى‏گدازند] كه زيور يا اثاثيه به دست آورند نيز كفى همانند آن [آب‏] هست، بدين‏سان خداوند حق و باطل را [اين چنين‏] مثل مى‏زند، و اما كف بر باد مى‏رود، و اما آنچه به مردمان سود مى‏رساند، بر روى زمين باقى مى‏ماند، خداوند بدين گونه مثل مى‏زند (۱۷)

براى كسانى كه [نداى‏] پروردگارشان را استجابت نكرده‏اند، نيكى [بهشت‏] است، و كسانى كه [نداى‏] او را استجابت نكرده‏اند، اگر همه آنچه در زمين است و همانند آن، از آن ايشان باشد، آن را بدهند و بلا گردان كنند، اينانند كه حسابشان سخت و سنگين است و سرا و سرانجامشان جهنم است و بد آرامگاهى است‏ (۱۸)

آيا كسى كه مى‏داند آنچه از سوى پروردگارت بر تو نازل شده است، حق است، همانند كسى است كه كوردل است؟ فقط خردمندان پند مى‏گيرند (۱۹)

[همان‏] كسانى كه به عهد الهى وفا مى‏كنند و پيمان [او] را نمى‏شكنند (۲۰)

و كسانى كه هر چه خداوند به پيوند كردن آن فرمان داده است، مى‏پيوندند و از پروردگارشان مى‏ترسند، و از حساب سخت و سنگين مى‏هراسند (۲۱)

و كسانى كه براى نيل به خشنودى پروردگارشان شكيبايى پيشه كرده‏اند و نماز را برپا داشته‏اند و از هر آنچه روزيشان كرده‏ايم، پنهان و آشكارا مى‏بخشند و بدى را با نيكى دفع مى‏كنند، اينانند كه نيك سرانجامى دارند (۲۲)

[از] بهشتهاى عدن [برخوردارند] كه هم خودشان و هم كسانى از پدران [و مادران‏] و همسران و زاد و رودشان كه نيكوكارند، وارد آن مى‏شوند، و فرشتگان از هر درى بر آنان وارد مى‏شوند (۲۳)

[و مى‏گويند] سلام بر شما به خاطر صبرى كه ورزيديد، چه نيكوست اين نيك سرانجامى‏ (۲۴)

و كسانى كه عهد الهى را پس از بستنش مى‏شكنند، و هر چه خداوند به پيوند كردن آن فرمان داده است، مى‏گسلند، و در زمين فتنه و فساد مى‏كنند، اينانند كه لعنت و بدفرجامى دارند (۲۵)

خداوند روزى [خويش‏] را بر هركس كه بخواهد گشايش مى‏دهد يا تنگ و فروبسته مى‏دارد، و [بعضى‏] به زندگانى دنيا سرمست شده‏اند، و زندگانى دنيا در جنب آخرت، جز بهره‏اى ناچيز نيست‏ (۲۶)

و كافران گويند چرا از سوى پروردگارش معجزه‏اى بر او نازل نمى‏شود؟ بگو خداوند هر كس را كه بخواهد بيراه وامى‏گذارد، و هر كس را كه رو به او آورده باشد، به سوى خويش به راه مى‏برد (۲۷)

[همان‏] كسانى كه ايمان آورده‏اند و دلهايشان به ياد خدا آرام مى‏گيرد، بدانيد كه با ياد خداست كه دلها آرام مى‏گيرد (۲۸)

كسانى كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، خوشا بر ايشان و نيك سرانجامى دارند (۲۹)

بدين‏سان تو را به ميان امتى فرستاديم كه پيش از آنها امتهايى آمده [و رفته‏] بودند، تا آنچه بر تو وحى كرده‏ايم، بر آنان بخوانى، و حال آنكه آنان به خداى رحمان كفر و انكار مى‏ورزند، بگو او پروردگار من است [و] خدايى جز او نيست، بر او توكل كرده‏ام و بازگشت من به سوى اوست‏ (۳۰)

و اگر قرآنى بود كه كوهها از [هيبت‏] آن به حركت در مى‏آمد و زمين مى‏شكافت، يا مردگان با آن به سخن درمى‏آمدند [همين قرآن بود، و باز ايمان نمى‏آوردند]، آرى سررشته كارها همه به دست خداست، آيا كسانى كه ايمان آورده‏اند نمى‏دانند كه اگر خداوند مى‏خواست همه مردم را هدايت مى‏كرد، و به كافران همواره به خاطر كار و كردارشان عقوبتى هايل مى‏رسد، يا به زودى به خانه [ شهر] آنان [فاتحانه‏] وارد شوى، تا آنكه وعده الهى فرارسد، كه خداوند خلف وعده نمى‏كند (۳۱)

و به راستى پيامبرانى كه پيش از تو بودند ريشخند شدند، آنگاه به كافران مهلت دادم، سپس آنان را فرو گرفتم، [بنگر كه‏] عقوبت من چگونه بوده است‏ (۳۲)

آيا كسى كه حاكم بر هر كسى و كار و كردار اوست [همانند كسى است كه چنين نيست؟] و براى خداوند شريكانى قائل شدند، بگو نام ايشان را ببريد، آيا او را به چيزى كه در روى زمين [چنين چيزى‏] نمى‏شناسد خبر مى‏دهيد؟ يا صرفا سخنى سطحى مى‏گوييد؟ بلكه در نظر كافران مكرشان آراسته جلوه كرده است و از راه [خدا] باز داشته شده‏اند، و هركس كه خدا بيراه گذاردش، براى او رهنمايى نيست‏ (۳۳)

در زندگانى دنيا عذابى دارند و عذاب اخروى سخت و سنگين‏تر است و در برابر خداوند نگهدارنده‏اى ندارند (۳۴)

وصف بهشتى كه به پارسايان وعده داده شده است [چنين است كه‏] جويباران از فرو دست آن جارى است و ميوه‏ها و سايه آن هميشگى است، اين سرانجام پرواپيشگان است، و سرانجام كافران آتش دوزخ است‏ (۳۵)

و اهل كتاب به آنچه بر تو نازل شده است، شادمانى مى‏كنند، و از گروه مشركان كسانى هستند كه بخشى از آن را انكار مى‏كنند، بگو همين به من فرمان رسيده است كه خداوند را بپرستم و به او شرك نياورم، به سوى او دعوت مى‏كنم و بازگشت من به سوى اوست‏ (۳۶)

و بدين‏سان آن را به صورت كتابى حكمت‏آموز عربى نازل كرده‏ايم، و اگر پس از علمى كه بر تو نازل شده است، از هوا و هوس آنان پيروى كنى، در برابر خداوند ياور و نگهدارنده‏اى ندارى‏ (۳۷)

و پيش از تو پيامبرانى فرستاده‏ايم و همسران و فرزندانى به آنان بخشيده‏ايم، و هيچ پيامبرى را نرسد كه معجزه‏اى جز به اذن الهى بياورد، هر اجلى [را سرآمدى‏] معين است‏ (۳۸)

خداوند آنچه را بخواهد مى‏زدايد يا مى‏نگارد، و ام‏الكتاب نزد اوست‏ (۳۹)

اگر بخشى از آنچه به آنان وعده داده‏ايم، به تو بنمايانيم، يا روح تو را [پيش از آن‏] بگيريم، جز اين نيست كه پيامرسانى بر تو و حسابرسى بر ماست‏ (۴۰)

آيا نديده‏اند كه ما دامنه‏هاى سرزمين [كفر] را مى‏كاهيم [و بر اسلام مى‏افزاييم‏] و خداوند حكم مى‏كند و حكم او رد كننده‏اى ندارد، و او زود شمار است‏ (۴۱)

و به راستى كه پيشينيان آنان هم مكرورزيدند، ولى مكر و تدبير هر چه هست در اختيار خداوند است، مى‏داند كه هر جاندارى چه به دست مى‏آورد، و كافران به زودى خواهند دانست كه نيك سرانجامى از آن كيست‏ (۴۲)

و كافران گويند تو پيامبر نيستى، بگو خداوند و كسى كه صاحب علم كتاب است، بين من و شما گواه بس‏ (۴۳)