ParsQuran
سوره ۱۰: يونس - جزء ۱۱ - ترجمه خرمشاهی

آلْآنَ وَقَدْ عَصَيْتَ قَبْلُ وَكُنْتَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ ﴿۹۱﴾
اينك [ايمان مى‏آورى‏]؟ و حال آنكه پيشتر سرپيچى كرده و از تبهكاران بودى‏ (۹۱)
فَالْيَوْمَ نُنَجِّيكَ بِبَدَنِكَ لِتَكُونَ لِمَنْ خَلْفَكَ آيَةً وَإِنَّ كَثِيرًا مِنَ النَّاسِ عَنْ آيَاتِنَا لَغَافِلُونَ ﴿۹۲﴾
بدان كه امروز بدنت را [از دريا] برهانيم [و بر بلندى اندازيم‏] تا براى آيندگانت مايه عبرت باشد، و چه بسيار از مردم از آيات ما غافلند (۹۲)
وَلَقَدْ بَوَّأْنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ مُبَوَّأَ صِدْقٍ وَرَزَقْنَاهُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ فَمَا اخْتَلَفُوا حَتَّى جَاءَهُمُ الْعِلْمُ إِنَّ رَبَّكَ يَقْضِي بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ ﴿۹۳﴾
و بنى‏اسرائيل را در جايى درست ماوا داديم، و از پاكيزه‏ها روزى بخشيديم، و بناى اختلاف ننهادند مگر زمانى كه خبر وحى به آنان رسيد، بى‏گمان پروردگارت در روز قيامت در آنچه اختلاف ورزيده‏اند، بين آنان داورى خواهد كرد (۹۳)
فَإِنْ كُنْتَ فِي شَكٍّ مِمَّا أَنْزَلْنَا إِلَيْكَ فَاسْأَلِ الَّذِينَ يَقْرَءُونَ الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِكَ لَقَدْ جَاءَكَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ فَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِينَ ﴿۹۴﴾
و اگر از آنچه بر تو نازل كرده‏ايم، در ترديد هستى، از كسانى كه پيش از تو كتاب آسمانى خوانده‏اند پرس و جو كن، بى‏شبهه حق از سوى پروردگارت بر تو نازل شده است، پس هرگز از دو دلان مباش‏ (۹۴)
وَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللَّهِ فَتَكُونَ مِنَ الْخَاسِرِينَ ﴿۹۵﴾
و از زمره دروغ انگاران آيات الهى مباش كه از زيانكاران خواهى شد (۹۵)
إِنَّ الَّذِينَ حَقَّتْ عَلَيْهِمْ كَلِمَتُ رَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ ﴿۹۶﴾
كسانى كه سخن [حكم‏] پروردگارت بر آنان تحقق يافته است، (۹۶)
وَلَوْ جَاءَتْهُمْ كُلُّ آيَةٍ حَتَّى يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ ﴿۹۷﴾
ولو آنكه هر معجزه‏اى برايشان بيايد، ايمان نمى‏آورند، مگر زمانى كه [حلول‏] عذاب دردناك را بنگرند (۹۷)
فَلَوْلَا كَانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِيمَانُهَا إِلَّا قَوْمَ يُونُسَ لَمَّا آمَنُوا كَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْيِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ ﴿۹۸﴾
چرا اهل هيچ شهرى [بهنگام‏] ايمان نياورد كه ايمانش سود دهد، مگر قوم يونس كه چون [بهنگام‏] ايمان آوردند، عذاب رسواگر را در زندگانى دنيويشان از آنان برداشتيم و آنان را تا زمانى [معين‏] بهره‏ور ساختيم‏ (۹۸)
وَلَوْ شَاءَ رَبُّكَ لَآمَنَ مَنْ فِي الْأَرْضِ كُلُّهُمْ جَمِيعًا أَفَأَنْتَ تُكْرِهُ النَّاسَ حَتَّى يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ ﴿۹۹﴾
و اگر پروردگارت [به اراده حتمى‏] مى‏خواست، تمامى اهل زمين ايمان مى‏آوردند، پس آيا تو مردم را به اكراه وامى‏دارى تا اينكه مؤمن شوند؟ (۹۹)
وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَيَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ ﴿۱۰۰﴾
و حال آنكه هيچ كسى را نرسد كه جز به اذن [و توفيق‏] الهى ايمان آورد، و پليدى را بر كسانى كه تعقل نمى‏كنند، مقرر مى‏دارد (۱۰۰)